ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2011: ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2011:
ΜΕ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ

20 χρόνια υποδούλωσης ακόμα στους ντόπιους και διεθνείς τοκογλύφους!!


Ξ Ε Σ Η Κ Ω Θ Ε Ι Τ Ε!!!!!

ΙΟΥΝΙΟΣ 2013:

ΤΡΟΪΚΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ :
Πραξηκοπηματικό κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης και ραδιοφώνου!
Ηρθε η ώρα να τους σταματήσουμε.

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ!!!!


ΙΟΥΛΙΟΣ 2014:

Γενοκτονία εις βάρος των Παλαιστινίων απο το Ισραήλ!
Να συσταθεί 2η Νυρεμβέργη!


16 Φεβρουαρίου 2015:

ΟΧΙ στην δικτατορία της Ευρωζώνης!
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!




Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Πρετεντέρης: Είναι επικίνδυνοι οι γερμανοί.

 Τι ξεφτίλας..!! Μεγαλοπρεπή κολοτουμπα!!!!!!!!!!!!! 
Χρ.Νικ.

Πρετεντέρης: Είναι επικίνδυνοι οι γερμανοί
Έχουν την ίδια ακριβώς αντίληψη, που εξέφραζε ο παράφρων με το μουστακάκι όταν αυτοκτόνησε στο μπούνκερ φωνάζοντας: Ο γερμανικός λαός αξίζει να αφανιστεί!...
Μετά την μπότα της Βέρμαχτ, που δυο βράδια συνέχεια βρίσκεται στα highlights του δελτίου του MEGA, ο Γιάννης Πρετεντέρης χτυπάει σήμερα κι από τη στήλη του στα ΝΕΑ.
"Η γερμανική κυβέρνηση είναι επικίνδυνη για την Ευρώπη", γράφει (τώρα το κατάλαβε).

Είναι επικίνδυνοι!..

"Του Ι.Κ.Πρετεντέρη"


Πολύ φοβούμαι ότι θα πρέπει να παραδεχτούμε κάτι που έως τώρα το θεωρούσα αδιανόητο: η γερμανική κυβέρνηση είναι ... επικίνδυνη για την Ευρώπη!..
Και είναι επικίνδυνη όχι μόνο επειδή σπρώχνει μια μικρή χώρα στον όλεθρο (ας πούμε ότι δεν τους νοιάζει...) αλλά επειδή θέτει σε πρωτοφανή δοκιμασία τη συνοχή και της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Γιατί το κάνει αυτό η γερμανική κυβέρνηση; Για λόγους φτηνού παλαιοκομματισμού και βλακώδους δογματισμού.
Και οι πέτρες πλέον γνωρίζουν ότι η «γερμανική συνταγή» απέτυχε παρά τα χειροκροτήματα των αγορών και των οίκων αξιολόγησης. Απέτυχε παταγωδώς.
Αλλά η γερμανική κυβέρνηση αρνείται να το δει, να το καταλάβει και να το διορθώσει.
Είτε από τον τρόμο του πολιτικού κόστους που δεν αφήνει τους Χριστιανοδημοκράτες να αποδεχτούν ότι έκαναν λάθος και να αναλάβουν τις ευθύνες του λάθους τους επειδή σε δέκα μήνες έχουν εκλογές.
Πράγμα που σημαίνει πως (κυρίως) η Μέρκελ υποκύπτει στις ίδιες σκοπιμότητες προεκλογικής ρητορικής με τον Παπανδρέου όταν έλεγε «λεφτά υπάρχουν».
Αλλά τότε γιατί οι Γερμανοί κατηγορούν τους έλληνες πολιτικούς ότι οδήγησαν τη χώρα τους στην καταστροφή από τον φόβο του πολιτικού κόστους;
Ακριβώς το ίδιο κάνουν και αυτοί!
Είτε από έναν ιδεοληπτικό δογματισμό που οδηγεί (κυρίως) τον Σόιμπλε να επιμένει πως η Ευρώπη μπορεί να σωθεί μόνο με τους δικούς του όρους.
Διαφορετικά δεν της αξίζει να σωθεί καθόλου.
Ναι, σωστά το καταλάβατε. Είναι ακριβώς η ίδια αντίληψη (όχι ασφαλώς η ιδεολογία...) που εξέφραζε ο παράφρων με το μουστακάκι όταν αυτοκτόνησε στο μπούνκερ φωνάζοντας:
- Ο γερμανικός λαός αξίζει να αφανιστεί!
Με άλλα λόγια, αν η πραγματικότητα δεν δικαιώνει τον φανατισμό, καλά να πάθει η πραγματικότητα.
Να διευκρινίσω ξανά ότι δεν ταυτίζω σε τίποτα τον Σόιμπλε με τον Χίτλερ, δεν μου αρέσουν καθόλου αυτές οι προσβλητικές ταυτίσεις ή παραλληλισμοί.
Πολύ φοβούμαι όμως ότι ο γερμανός υπουργός Οικονομικών και οι ομοϊδεάτες του δεν κάνουν καμία προσπάθεια να δουν τα πράγματα πέρα από τον φανατισμό, τις βεβαιότητες και την ιδεοληψία τους.
Ισως δεν μπορούν. Ισως δεν ξέρουν. Ισως δεν θέλουν.
Αλλά θα πρέπει κάποτε να παραδεχτούν ότι η γερμανική εξίσωση που λέει ότι «και η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει και το χρέος της δεν θα μειωθεί και η Γερμανία δεν θα βάλει άλλα λεφτά» αποκλείεται να ισχύσει.
Είναι ένας σκέτος παραλογισμός. Που οδηγεί απλώς σε μια αναπόφευκτη καταστροφή.
Κάτι δηλαδή σαν ένα οικονομικό Στάλινγκραντ.
Μόνο που το Στάλινγκραντ άνοιξε τον δρόμο για τη Νυρεμβέργη.

Η συμφωνία του Eurogroup για το χρέος και τη δόση, του Γιάννη Βαρουφάκη



ΠΗΓΗ: tvxs
του Γ. Βαρουφάκη

Όταν οι σώφρονες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις δανειακές τους συμφωνίες κρίνουν αλλαγές σε αυτές τις συμφωνίες στην βάση του αν μακροπρόθεσμα, με αυτές τις αλλαγές, το χρέος τους γίνεται λιγότερο ή περισσότερο δυσβάστακτο. Οι άφρονες θριαμβολογούν όταν καταφέρνουν να αποσπάσουν από τους δανειστές τους κι άλλα μεσοπρόθεσμα δάνεια, ανεξάρτητα από το εάν η βιωσιμότητα του χρέους τους παραμένει στο Ναδίρ.
Πριν κρίνουμε την τελευταία συμφωνία του Eurogroup, και το εάν η ανακούφιση που κι αυτή η δόση κατακτήθηκε, είναι δικαιολογημένη ή όχι, ας δούμε τι ακριβώς συμφωνήθηκε.

1. Μείωση των επιτοκίων του Μνημονίου 1 κατά 1%.

2. Αναβολή των αποπληρωμών του κεφαλαίου των δανείων από το Μνημόνιο 2 για 15 χρόνια και των τόκων που προκύπτουν από αυτά τα δάνεια για 10 χρόνια.

3. Απόδοση στο ελληνικό δημόσιο μέρους από τα κέρδη που βγάζει η ΕΚΤ από το γεγονός ότι αγόρασε (την περίοδο 2010-1) ελληνικά ομόλογα κοψοτιμής ενώ τώρα το ελληνικό δημόσιο τα αποπληρώνει στο ακέραιο. Τα κέρδη αυτά η ΕΚΤ τα αποδίδει, έως τώρα, στους εταίρους μας (ανάλογα με την συμμετοχή τους στο κεφάλαιο της ΕΚΤ). Αυτό που τώρα συμφωνήθηκε είναι ότι μεγάλο μέρος των κερδών αυτών θα επιστρέψουν στο ελληνικό δημόσιο.


4. Ανακοίνωση της πρόθεσης (όχι όμως κάτι πιο συγκεκριμένο) για επαναγορά χρέους του ελληνικού δημοσίου, χρέους το οποίο εκδόθηκε (υπό την μορφή ομολόγων του αγγλικού δικαίου) μετά το PSI σε υποχρεωτική/εθελοντική αντικατάσταση των παλαιότερων ομολόγων που κουρεύτηκαν.

Ας δούμε τι μπορούμε να περιμένουμε ρεαλιστικά από την κάθε μία από αυτές τις αποφάσεις:

1. Εφόσον η μείωση των επιτοκίων περάσει από όλα τα κοινοβούλια (βλ. επόμενη πρόταση), το μέτρο αυτό θα μειώσει το δημόσιο χρέος κατά 2 δις ή κατά 1,5% με 2,5% του ΑΕΠ. Λέω «εφόσον» καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή η μείωση έχει διαφορετικό αντίκτυπο σε διαφορετικές χώρες. Π.χ. για την Γερμανία που δανείζεται εκ μέρους μας με χαμηλό επιτόκιο, θα μείνει και κάποιο κέρδος (αν τους αποπληρώσουμε στο ακέραιο με το νέο επιτόκιο). Όμως οι άμοιρες Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία (που έχουν εγγυηθεί κι αυτές μέρος των δανείων μας του Μνημονίου 1) θα πρέπει να βάλουν, υπό συνθήκες τραγικές για τις ίδιες, το χέρι στην τσέπη. Θα το κάνουν; Μόνο αν τους το επιβάλουν οι της τρόικα (κάτι που δεν είναι ό,τι καλύτερο για εμάς εφόσον προσβλέπουμε σε μια μελλοντική συμμαχία μαζί τους).

2. Η επιμήκυνση αποπληρωμών χρεών και τόκων του Μνημονίου 2 μειώνουν τις αποπληρωμές μας βραχυπρόθεσμα αυξάνοντας όμως το συνολικό χρέος μακροπρόθεσμα – μετά το «σωτήριον» 2022 που, για κάποιο περίεργο λόγο, βρίσκεται στο επίκεντρο των σχεδίων της τρόικα. Και μάλιστα θα το αυξήσει συντριπτικά.

3. Υπολογίζεται ότι η απόδοση των κερδών της ΕΚΤ στο ελληνικό κράτος θα συνεισφέρει, τα επόμενα χρόνια, περί τα 7 δις. (Σημειωτέον ότι δεν ανακοινώθηκε αν θα επιστραφούν τα κέρδη που βγάζει η ΕΚΤ από το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο τους τελευταίους έξι μήνες.)

Από τα πιο πάνω φαίνεται καθαρά ότι το βάρος για την επίτευξη της μείωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους (το οποίο του χρόνου θα αγγίξει το 200% του ΑΕΠ) στο 124% του ΑΕΠ έως το 2022 (κάτι που ανακοίνωσαν οι δανειστές μας ως τον συμφωνημένο στόχο) πέφτει σχεδόν αποκλειστικά στην θριαμβευτική επιτυχία της επαναγοράς των νέων (μετά PSI) ομολόγων, καθώς από τις δύο πρώτες αποφάσεις, μιλάμε για μια μείωση του χρέους μας το 2020 της τάξης των 9 δις, σε σύνολο περί των 350 δις. Ψίχουλα δηλαδή...

Διαβάζοντας τα νούμερα της τρόικας βλέπουμε ότι, μέσες-άκρες, το πλάνο της μείωσης του χρέους στο 124% του ΑΕΠ τα επόμενα οκτώ με δέκα χρόνια βασίζεται στην πρόθεση μείωσης του δημόσιου χρέους κατά 40 δις την ώρα που το ΑΕΠ θα αυξηθεί κατά 50 δις (ανακτά δηλαδή το κομμάτι που έχασε από την αρχή της Κρίσης). Θέτοντας στην άκρη το υπερασιόδοξο (για να μην πω γελοίο) σκέλος της βούλησης να αυξηθεί το ΑΕΠ κατά 50 δις (κάτι με το οποίο θα ασχοληθώ σε άλλο άρθρο), είναι δεδομένο ότι οι εταίροι μας υπολογίζουν να σβήσουν χρέος 31 δις μέσω της επαναγοράς του.

Δυστυχώς, οι ηγέτες μας δεν μας είπαν πως θα καταφέρουν έναν τέτοιο Ηράκλειο άθλο. Δεν είναι η πρώτη φορά που η επαναγορά χρέους συζητείται ως αντιπερισπασμός για να μην αποκαλυφθεί η έλλειψη πολιτικής βούλησης για πραγματική λύση. Το μόνο που ακούσαμε είναι ότι θα προσφέρουν στους ομολογιούχους τιμές όχι μεγαλύτερες από εκείνες που ίσχυαν την περασμένη Παρασκευή το απόγευμα. Το ερώτημα βέβαια τίθεται:

Δεδομένου ότι τα ομόλογα αυτά, που εξέδωσε η κυβέρνηση Παπαδήμου-Βενιζέλου στο πλαίσιο του PSI, δεν κουρεύονται, γιατί κάποιος να τα πουλήσει στις τιμές της περασμένης Παρασκευής όταν κάποιος άλλος του δίνει περισσότερα; Ποιος άλλος; Τα hedge funds των οποίων τα σάλια τρέχουν με την ιδέα ότι θα τα αγοράσουν με έκπτωση και μετά, όπως έκαναν με την Αργεντινή πρόσφατα, θα τρέχουν το ελληνικό δημόσιο (ελέω αγγλικού δικαίου – αχ κ. Βενιζέλο!) στα δικαστήρια του Λονδίνου και της Ν. Υόρκης ζητώντας όλα τα κτήρια των πρεσβειών της Ελλάδας ανά τον κόσμο αν δε αποπληρωθουν εκατό τοις εκατό.

Περιληπτικά, το μόνο ουσιαστικό που συμφωνήθηκε είναι η απόδοση των περασμένων δόσεων του Μνημονίου οι οποίες είχαν παρακρατηθεί τους τελευταίους μήνες. Αντίθετα, όλη η υποτιθέμενη συμφωνία για την βιωσιμότητα του χρέους είναι εντελώς στον αέρα. Κι είναι στον αέρα όσο ΕΚΤ και εταίροι αρνούνται να παραδεχθούν ότι όλη η λογική του Μνημονίου (νέα μεγάλα δάνεια σε πτωχευμένες χώρες υπό τον όρο μέτρων που μειώνουν το ΑΕΠ τους) ήταν μια ύβρις που θα κατέληγε, με μαθηματική ακρίβεια, στην νέμεση. Και θα παραμένει στον αέρα όσο η κυβέρνησή μας εξακολουθεί να παραμένει θεατής στις διαπραγματεύσεις μεταξύ των δανειστών μας, πιστή στο Δόγμα Παπακωνσταντίνου: «Την επόμενη δόση να πάρουμε κι έχει ο Θεός».

Τέλος πάντων. Άλλο ένα Eurogroup  ήρθε και πέρασε. Άλλη μια δόση θα εισπραχθεί. Άλλη μια φορά η χώρα θα χωριστεί σε κυβερνητικούς που θριαμβολογούν (θυμίζοντας το δίδυμο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου, ιδίως μετά την αντίστοιχη απόφαση επιμήκυνσης μετά μείωσης επιτοκίων τον Μάρτιο του 2011) και των υπόλοιπων που θρηνούμε άλλη μια χαμένη ευκαιρία.

Εύχομαι ότι το γενικευμένο πλέον συναίσθημα, το οποίο έχουν αρχίσει να νιώθουν και οι πιο πιστοί Μνημονιακοί, πως η χώρα (κι όχι μόνο το χρέος της) βρίσκεται σε πορεία αποσύνθεσης λόγω του ενός και μοναδικού στόχου (δηλαδή την εξασφάλιση της επόμενης δόσης ενός τοξικού δανείου), να αποτελέσει την βάση μιας μελλοντικής σύμπνοιας που θα αντικαταστήσει την εκκολαπτόμενη εθνική διχόνοια.

Πηγή: protagon.gr

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Προσάρτηση σε λίγο περιφερειών και δήμων..!!



ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ANSCHLUSS
Όμως, το τι ψήφισαν και που το πάνε δεν σταματά στην ολοκληρωτική διάλυση του εργασιακού, κοινωνικού και οικονομικού ιστού της χώρας. Η βαλίτσα πάει πολύ πιο μακριά. Στο «non paper» που αναφέραμε νωρίτερα υπάρχει η εξής πολύ ενδιαφέρουσα παράγραφος: «Εξωτερική εποπτεία του δημόσιου δανεισμού: Μπορεί να ζητηθεί από έναν εξωτερικό οργανισμό όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εγκρίνει οποιαδήποτε μορφή επιπλέον δανεισμού (παράλληλα με την εποπτεία των περιφερειακών και τοπικών αρχών από ορισμένα ομοσπονδιακά κράτη).» Τι λέει αυτή η παράγραφος; Ότι από εδώ και μπρος ο δημόσιος δανεισμός της χώρας, ακόμη κι αυτός με τα έντοκα γραμμάτια 3μηνα και 6μηνα, τίθεται υπό την εποπτεία και έγκριση της Κομισιόν. Ωστόσο το πιο σημαντικό είναι το επόμενο μέσα στην παρένθεση: «παράλληλα με την εποπτεία των περιφερειακών και τοπικών αρχών από ορισμένα ομοσπονδιακά κράτη».
Τι εννοούν μ' αυτό; Ότι η εποπτεία των περιφερειών και των τοπικών αρχών (όπως π.χ. των Δήμων) περνούν σε «ορισμένα ομοσπονδιακά κράτη». Αν δεν είναι εκχώρηση και προσάρτηση περιφερειών και δήμων της χώρας, τότε τι είναι; Και γιατί σε «ομοσπονδιακά κράτη» και όχι απλά σε «κράτη»; Αφενός, γιατί έτσι φωτογραφίζεται η Γερμανία, που είναι ομοσπονδιακό κράτος και, αφετέρου, διότι λόγω της ομοσπονδιακής δομής μπορεί η εκχώρηση ή η προσάρτηση της περιφέρειας ή του δήμου της Ελλάδας μπορεί να γίνει με όρους χαλαρής ομοσπονδιακής σχέσης. Έτσι Βαυαρία, π.χ., μπορεί να «εποπτεύει», δηλαδή να προσαρτήσει, την Πελοπόννησο ή την Θράκη. Πώς; Μα στα πλαίσια της «διεδαφικής συνεργασίας», που προβλέπει ήδη ο Καλλικράτης, ο οποίος δημιουργήθηκε εξαρχής για να μπορούν να εκχωρηθούν σε ξένα συμφέροντα οι ημιαυτόνομες περιφέρειες και οι δήμοι της χώρας.
Μην απορείτε. Η ΕΕ και η ευρωζώνη είναι η «Ευρώπη των περιφερειών», όπως αυτοαποκαλείται, η προσάρτηση μιας περιφέρειας από μια άλλη, θεωρείται ως «συνεργασία» και όχι ως κρατικό προτεκτοράτο. Τι σημασία έχει αν τα ομόσπονδα κρατίδια της Γερμανίας, θα προσαρτήσουν τις ελληνικές περιφέρειες και δήμους. Δεν πρόκειται για αποικιοκρατία, αλλά για την ανάδειξη της «Ομόσπονδης Ενωμένης Ευρώπης», όπως ανακοίνωσε ο κ. Μπαρόζο στις 12/9 φέτος στην ομιλία του για την Κατάσταση της Ένωσης στο ευρωκοινοβούλιο.
Αν ακόμη υπάρχει έστω κι ένας αφελής έλληνας πολίτης που επιμένει να ρωτά γιατί τα κάνουν όλα αυτά ενώ ξέρουν – δεν μπορεί να μην ξέρουν! – ότι χειροτερεύουν την κατάσταση, τότε για μια ακόμη φορά θα του εξηγήσουμε το προφανές. Αυτό που βιώνουμε ως χώρας και λαός δεν είναι μια αντιλαϊκή πολιτική που γίνεται χειρότερη, αλλά η ρευστοποίηση ολόκληρης της χώρας. Η κατάσταση της χώρας και του λαού οδηγείται στα άκρα για να συντελεστεί αναίμακτα και με μπαμπεσιά η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της χώρας. Να εθιστεί ο λαός να είναι αυτός και οι γενιές που έρχονται δουλοπάροικος των δανειστών και κυρίως των Γερμανών. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην χώρα μας είναι μια επιχείρηση Anschluss, όπως αυτή που έγινε από την ναζιστική Γερμανία στην Αυστρία το 1938 και όπως έγινε από την ρεβανσιστική Δυτική Γερμανία στην πάλαι ποτέ Γερμανική Λαϊκή Δημοκρατία το 1989. Οι περιφέρειες και οι δήμοι της Ελλάδας, θα προσαρτηθούν στα αντίστοιχα κρατίδια και δήμους της Γερμανίας προκειμένου να λεηλατηθούν και να εξασφαλίσει η Γερμανική άρχουσα τάξη την δική της διέξοδο από την κρίση, αλλά και την παγκόσμια θέση της.
Με την ψήφιση του τελευταίου πολυνομοσχεδίου, αλλά και του Κρατικού Προϋπολογισμού για το έτος 2013, το ελληνικό κράτος τέθηκε σε τροχιά επίσημης διάλυσης, ενώ η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας μετατράπηκε και πλήρη κατάλυσή της. Για να προλάβουμε τον κάθε αμόρφωτο μικροαστούλη λεβαντινοραγιά που ίσως νομίζει πώς έτσι θα γίνουμε Ευρωπαίοι και πιθανόν ισότιμοι των Γερμανών, το καλύτερο θα ήταν να ρωτήσει πρώτα το τι απέγιναν τα 8 και πλέον εκατομμύρια των ανατολικογερμανών, πρώην πολιτών της Γερμανικής Λαϊκής Δημοκρατίας που υπέστησαν τοAnschluss του 1989. Όσοι από αυτούς είναι τυχεροί να έχουν δουλειά στην συντριπτική τους πλειοψηφία αμείβονται κάτω από 400 ευρώ (7,4 εκατομμύρια αναφέρουν οι Γερμανικές στατιστικές για το 2010) και το Γερμανικό κράτος τους συμπεριφέρεται χειρότερα απ' ότι οι χιτλερικοί στους εβραίους κατά τον μεσοπόλεμο. Για κούληδες ψάχνει η Μέρκελ και οι ομοϊδεάτες της «ευρωπαιστές», όχι για ισότιμους πολίτες με δικαιώματα.
Για να καταλάβουμε τι σημαίνουν όλα αυτά θα θυμίσουμε ότι σε πρόσφατη ανακοίνωσή της η Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. δημοσιοποίησε ορισμένα ονόματα αιρετών που βρίσκονται σε επικοινωνία με τον Γερμανό Υφυπουργό Εργασίας, απεσταλμένο της Καγκελαρίας στην Ελλάδα, κ. Χανς-Γιοαχιμ Φούχτελ ή συμμετέχουν στην Ελληνογερμανική Συμμαχία των Δημάρχων. Τους αποκάλυψε άλλωστε ο κ. Φούχτελ, όπως και το αντικείμενο των συνομιλιών τους. Δεν είναι άλλο από το ξεπούλημα των βασικών αρμοδιοτήτων των Δήμων, όπως η διαχείριση των απορριμμάτων, σε ιδιώτες εγχώριους και μη. Ο κ. Φούχτελ και η Γερμανίδα Καγκελάριος κ. Άγκελα Μέρκελ επιβεβαίωσαν την Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. ως προς τη σπουδή της κυβέρνησης και των αιρετών να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών των Δήμων.
Προς τι όλο αυτό το ενδιαφέρον; Μήπως για να έρθουν οι οργανωμένοι και έμπειροι Γερμανοί να μας φτιάξουν τους δήμους; Το ακούμε αυτό από ορισμένους. Η αλήθεια είναι άλλη. Οι Γερμανικοί δήμοι είναι καταχρεωμένοι σε βαθμό κακουργήματος. Με άλλα λόγια οι Γερμανικοί δήμοι και τα κρατίδια είναι στο χείλος της χρεοκοπίας. Είναι λοιπόν αναγκασμένα να χρηματοδοτηθούν είτε από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση που θα σημάνει εκτίναξη του δημόσιου χρέους και ελλείμματος με αποτέλεσμα να υποβαθμίσουν την πιστοληπτική ικανότητα της Γερμανίας οι οίκοι αξιολόγησης και να εκτιναχθούν τα επιτόκια δανεισμού που σήμερα είναι γύρω 1% και δεν δημιουργούν πρόβλημα δανεισμού στην χώρα. Έτσι η Γερμανία θα γευτεί κι αυτή τον φαύλο κύκλο της χρεοκοπίας όπως και οι χώρες του Νότου.
Σε επιβεβαίωση αυτών των προθέσεων την Παρασκευή (9/11) έγινε στην Κολωνία ολόκληρη γιορτή για την συναδέλφωση (Anschluss) της Κολωνίας με την Θεσσαλονίκη παρουσία του κ. Φούχτελ, του κ. Μπουτάρη και του κ. Τάσου Τέλλογλου. Ο τελευταίος λίγο πριν είχε δώσει το στίγμα της όλης εκδήλωσης γράφοντας: «Όσοι πρωταγωνιστούν στις πράξεις αυτές [διαμαρτυρίας] φαίνεται ότι επιθυμούν να χρωστούν παντού και να μην πωλούν τίποτα. Όταν χρωστάς, πουλάς, και όταν έχεις ανάγκη κάθε ευρώ για να ξεχρεώσεις, πουλάς όσο-όσο. Έτσι ήταν και έτσι θα παραμείνει.» (Protagon, 3/11)
Καταλάβαμε τώρα τι γίνεται και τι διακυβεύεται γι' αυτή την χώρα; Καταλάβαμε γιατί πρέπει να μιλάμε με όρους εθνέγερσης; Ελπίζω να το καταλάβει ο λαός μας πριν χρειαστεί να διώξουμε τους σύγχρονους ναζί και τους συνεργάτες τους με το αίμα μας, όπως το κάναμε με την παλιά ναζιστική κατοχή.
Το άρθρο γράφτηκε στις 13/11/2012 για το περιοδικό Crash, αλλά δεν δημοσιεύτηκε.
Πηγή: Δ.Καζάκης, epamhellas.gr

Guardian>Κλασικό παραμύθι η διάσωση της Ελλάδας! Κάνουν πως μας σώζουν, κάνουμε πως το πιστεύουμε...





Αίσθηση προκαλεί δημοσίευμα της Βρετανικής εφημερίδας “Guardian”, το οποίο επισημαίνει πως “η συμφωνία διάσωσης για την Ελλάδα είναι ένα κλασικό παραμύθι και επισημαίνει πως σε κανένα σημείο της συμφωνίας δεν γίνεται λόγος για ανάπτυξη.

Η Ελλάδα εξασφάλισε την χρηματοδότηση, οι Γερμανοί μπορούν να υποστηρίξουν ότι δεν υπαναχώρησαν των βασικών τους θέσεων και οι επενδυτές ανακουφίστηκαν από το γεγονός ότι η αβεβαιότητα έληξε.

Αλλά - όπως σημειώνεται στο δημοσίευμα - η οικονομική αγωνία της Ελλάδας θα συνεχιστεί, καθώς το οικονομικό πακέτο μπορεί να είναι αρκετό προκειμένου η Κυβέρνηση να πληρώσει τους λογαριασμούς της, αλλά δεν επαρκεί για να δώσει τέλος στην ύφεση και να αρχίσει να μειώνει την ανεργία, τη στιγμή που η ασθμαίνουσα ανάπτυξη θα έχει ως αποτέλεσμα το χρέος να μην βελτιώνεται τόσο σύντομα όσο προσδοκούν οι Ευρωπαίοι και οι διεθνείς δανειστές”.

Αβέβαιη η επιτυχία του προγράμματος επαναγοράς ελληνικού χρέους

Από την άλλη, στο πρόγραμμα επαναγοράς του Ελληνικού χρέους, η επιτυχία είναι τόσο αβέβαιη που η Κριστίν Λαγκάρντ δήλωσε ότι το ΔΝΤ δεν θα αποδεσμεύσει το δικό του μερίδιο, από το πακέτο στήριξης,...................
ΠΗΓΗ: http://kourdistoportocali.com/articles/16332.htm

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Πώς δημιουργείται ένας Ναζί (1943) – Εξαιρετικό αντιναζιστικό cartoon

Πώς δημιουργείται ένας Ναζί (1943) – Εξαιρετικό αντιναζιστικό cartoon από τον Walt Disney (video, ελλ. υπότιτλοι)
image
«Education for Death: The Making of the Nazi», λέγεται το 10λεπτο φιλμάκι κινουμένων σχεδίων του Walt Disney, που κυκλοφόρησε στις 15 Ιανουαρίου 1943 και βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Gregor Ziemer.
Η ταινία παρουσιάζει την ιστορία του μικρού Χανς, ενός αγοριού, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη ναζιστική Γερμανία και ανατρέφεται για να γίνει ένας ανελέητος στρατιώτης.
Στην αρχή της ταινίας, ένα ζευγάρι Γερμανών πρέπει να αποδείξει σε έναν δικαστή Ναζί, ότι έχει καθαρό αίμα Αρείας φυλής και συμφωνεί να αφιερώσει το γιο του, τον οποίο ονομάζει Hans – μετά την έγκριση του δικαστή -, στην υπηρεσία του Αδόλφου Χίτλερ και το Ναζιστικό Κόμμα. Τους δίνεται ένα αντίγραφο του Mein Kampf από το δικαστή ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους προς τον Χίτλερ κι ένα βιβλιάριο, που περιέχει χώρο για 12 παιδιά (ένας υπαινιγμός ότι το ζευγάρι αναμένεται να δημιουργήσει μια μεγάλη οικογένεια για την Πατρίδα).
Καθώς ο Hans μεγαλώνει, μαθαίνει μια διαστρεβλωμένη εκδοχή της Ωραίας Κοιμωμένης, όπου απεικονίζεται ο Χίτλερ ως ιππότης με την αστραφτερή του πανοπλία και σώζει την Ωραία Κοιμωμένη, μια παχύσαρκη Βαλκυρία, που εκπροσωπεί τη Γερμανία, από την κακιά μάγισσα, που εκπροσωπεί τη δημοκρατία. (Ο αφηγητής σαρκαστικά σχολιάζει ότι «το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας φαίνεται να είναι ότι ο Χίτλερ σήκωσε τη Γερμανία στα πόδια της, την ανέβασε πάνω στη σέλα, και την πήρε για μια βόλτα.») Χάρη σε αυτό το είδος της διαστρεβλωμένης ιστορίας, ο Hans και όλα τα νεαρά μέλη της χιτλερικής νεολαίας γοητεύονται με τον Φύρερ, στο πορτραίτο του οποίου αποδίδουν και το γνωστό χαιτετισμό.
Κατόπιν, το κοινό βλέπει τον Hans άρρωστο και κλινήρη. Η μητέρα του προσεύχεται γι αυτόν, γνωρίζοντας ότι είναι μόνο θέμα χρόνου, πριν οι αρχές έρθουν να τον πάρουν για να υπηρετήσει τον Χίτλερ. Ένας Ναζί αξιωματικός κτυπά την πόρτα για να πάρει τον Hans μακριά, αλλά η μητέρα του λέει ότι είναι άρρωστος και έχει ανάγκη φροντίδας. Ο αξιωματικός της λέει να θεραπεύσει το γιο της γρήγορα και να τον ετοιμάσει να φύγουν, πράγμα που σημαίνει ότι αν Hans δεν γίνει καλά, θα υποβληθεί σε ευθανασία. Ο αξιωματικός τη διατάζει να μην τον κανακεύει, γιατί ένας στρατιώτης δεν πρέπει να έχει συναισθήματα, ούτε να δείχνει κανένα απολύτως έλεος.
Τελικά, ο Hans αναρρώνει και συνεχίζει την «εκπαίδευση» του σε μια σχολική τάξη, όπου όλα τα παιδιά φορούν τις στολές της χιτλερικής νεολαίας. Στους τοίχους κρέμονται τα πορτραίτα του Χίτλερ, του Γκαίριγκ και του Γκαίμπελς. Ο δάσκαλος ζωγραφίζει στον πίνακα σε κινούμενα σχέδια ένα κουνέλι και μια αλεπού. Η αλεπού τρώει το κουνέλι και ο Hans λυπάται. Ο δάσκαλος γίνεται έξαλλος και βάζει τον Hans να καθίσει στη γωνία φορώντας καπέλο. Όπως ο Hans κάθεται τιμωρία, ακούει τους υπόλοιπους συμμαθητές να ερμηνεύουν «σωστά» το σκίτσο, λέγοντας πως η «αδυναμία δεν ταιριάζει ποτέ σε ένα στρατιώτη» και «ο ισχυρός αποφασίζει για τον αδύναμο». Αυτό πυροδοτεί τον Hans να αποκηρύξει την άποψή του και να συμφωνήσει με τους υπόλοιπους ότι ο ασθενής πρέπει να καταστρέφεται. «Η Γερμανία είναι η «υπέρ-φυλή» και θα υποτάξει όλα τα αδύναμα έθνη».
Το αγόρι, στη συνέχεια, λαμβάνει μέρος σε μια σταυροφορία για το κάψιμο των βιβλίων. Καίγεται οποιοδήποτε βιβλίο αντιτίθενται στον Χίτλερ, ενώ αντικαθίσταται η Αγία Γραφή με το Mein Kampf, ο σταυρός με ένα ναζιστικό ξίφος και καίγεται μια Καθολική Εκκλησία.
Ο Hans περνά τα επόμενα χρόνια «Παρελαύνοντας και χαιρετώντας» («Marching and heiling, heiling and marching!») μέχρι να γίνει ένας ενήλικας «καλός Ναζί» της Βέρμαχτ και να αρχίσει να εμπλέκεται με μίσος απέναντι σε οποιονδήποτε εναντιώνεται στον Χίτλερ, «μη βλέποντας τίποτα άλλο απ” αυτό που το κόμμα θέλει να δει, μη λέγοντας τίποτε άλλο απ” αυτό που το κόμμα θέλει να πει και μη κάνοντας τίποτα περισσότερο από ό, τι το κόμμα θέλει να κάνει.» (Εξαιρετικά, οι παρωπίδες, το φίμωτρο και οι αλυσίδες!)
Στο τέλος, ο Hans και οι υπόλοιποι Ναζί στρατιώτες παρελαύνουν στον πόλεμο μόνο για να καταλήξουν σε σειρές πανομοιότυπων τάφων, που δεν έχουν τίποτα πάνω τους, εκτός από μια σβάστικα και ένα κράνος στερεωμένο στην κορυφή. Έτσι λοιπόν η εκπαίδευση του Hans ολοκληρώθηκε. «Η εκπαίδευση για το θάνατο …».


 http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=2Qft64gB20Y
(Στοιχεία από disney.wikia.com και Wikipedia).

Από Palmografos.com: Palmografos.com – Πώς δημιουργείται ένας Ναζί (1943) – Εξαιρετικό αντιναζιστικό cartoon από τον Walt Disney (video, ελλ. υπότιτλοι)
aragma via Seisaxthia blog

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Έσκασε η χρυσή «φούσκα» του ΥΠΕΚΑ


Τα στελέχη του ΥΠΕΚΑ που διαφήμιζαν την περιβαλλοντικά προηγμένη Φινλανδία θέλοντας να πείσουν τους «ιθαγενείς» ότι τα μεταλλεία χρυσού είναι κάτι περισσότερο από θείο δώρο, τώρα, μετά την τρομακτική καταστροφή που προκάλεσε το ορυχείο της Talvivaara Mining Company, σφυρίζουν αδιάφορα και ψελλίζουν δικαιολογίες του συρμού.
Γιατί η Φινλανδία, από την Κυριακή 11 Νοεμβρίου, βιώνει τη μεγαλύτερη χημική καταστροφή στην ιστορία της όταν παρατηρήθηκε σημαντική διαρροή νερού , 5.000 – 6.000 κυβικά μέτρα ανά ώρα, με υψηλές συγκεντρώσεις νικελίου και ουρανίου. Και η διαρροή σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις προκλήθηκε όταν εμφανίστηκε ρήγμα στη λίμνη αποβλήτων του ορυχείου.
 
Η περίπτωση της Φινλανδίας είναι ταυτόσημη με την περίπτωση της Χαλκιδικής:
-Στη Φινλανδία όπως και στην Ελλάδα η λειτουργία του ορυχείου παρουσιάστηκε ως μια από τις μεγαλύτερες και πιο ασφαλείς επενδύσεις που θα δημιουργήσουν εκατοντάδες νέες θέσεις εργασίας και θα γεμίσουν εκατομμύρια το δημόσιο ταμείο.
-Στη Φινλανδία όπως και στην Ελλάδα υπήρξαν αντιδράσεις από διαφορετικές φωνές και φόβοι για την ανυπολόγιστη περιβαλλοντική και οικονομική καταστροφή που είναι συνώνυμη με τη λειτουργία τέτοιων μονάδων.
-Στη Φινλανδία όπως και στην Ελλάδα όσοι εξέφραζαν διαφορετική γνώμη καταγγέλθηκαν ως προβοκάτορες και εχθροί της ανάπτυξης της χώρας.
-Στη Φινλανδία όπως και στην Ελλάδα οι αρμόδιες αρχές και η εταιρεία υποστήριξαν ότι η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων έχει δώσει όλες τις λύσεις για να μην υπάρξουν καταστροφικές επιπτώσεις.
Μόνο που εκεί, στη χώρα – πρότυπο του ΥΠΕΚΑ, η δεξαμενή αποβλήτων έσκασε αποκαλύπτοντας τη φούσκα και το παραμύθι της ασφαλούς επένδυσης…
Την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί περιγράφει σε μια συγκλονιστική επιστολή ο Jehki Harkonen, μέλος της Greenpeace Φινλανδίας. Μια επιστολή που αξίζει να τη διαβάσουν όλοι και κυρίως η προηγούμενη και σημερινή ηγεσία του ΥΠΕΚΑ καθώς και οι υπηρεσιακοί παράγοντες που με ελαφριά καρδιά αποφασίζουν για την καταστροφή ενός τόπου στο όνομα της σωτηρίας του.
Ιδού η επιστολή – κραυγή αγωνίας και απελπισίας:
«Στην αρχή, το ορυχείο Talvivaara ήταν σαν ένα όνειρο. Μία νέα αρχή. Μία πηγή απασχόλησης και περισσότερων εσόδων από φόρους για τη βόρεια Φινλανδία. Τόσος ήταν ο ενθουσιασμός, όταν λειτούργησε το νέο ορυχείο στο Kainuu, περίπου 550 χιλιόμετρα από το Ελσίνκι. Ο Pekka Pera, ένας πρώην υπάλληλος της φινλανδικής εταιρίας εξόρυξης Outokumpu είχε αγοράσει την περιοχή απο τον πρώην εργοδότη του για 1 ευρώ!
Η περιοχή είχε θεωρηθεί μη αποδοτική οικονομικά, αλλά ο Pera ήταν πεπεισμένος ότι θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την ‘Αναγέννηση της εξόρυξης’. Είχε μια ολοκαίνουρια μέθοδο βιοδιύθισης που θα του επέτρεπε να εξάγει μικροσκοπικές συγκεντρώσεις υλών. Το όνειρο δεν κράτησε πολύ και η αφύπνιση ήταν σκληρή.
Το ορυχείο ξεκίνησε να λειτουργεί τον Οκτώβρη του 2008 και τα πρώτα προβλήματα εμφανίστηκαν το επόμενο καλοκαίρι. Οι τουριστικές επιχειρήσεις γύρω από το ορυχείο παραπονέθηκαν ότι το ορυχείο μύριζε σαν κλούβιο αυγό, απωθώντας τους πελάτες τους.
Καθώς η εταιρία προσπαθούσε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της παράξενης μυρωδιάς, άρχισαν να εμφανίζονται πολύ χειρότερα προβλήματα. Η δεξαμενή νερού που χρησιμοποιούσαν για τα απόβλητα άρχισε να έχει διαρροές για πρώτη φορά το 2008. Η επόμενη διαρροή εντοπίστηκε το 2010. Οι λίμνες κοντά στο ορυχείο έγιναν αλμυρές. Επίσης, οι μετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν κοντά στο ορυχείο έδειξαν ότι τα επίπεδα συγκέντρωσης καδμίου και νικελίου είχαν κατά πολύ ξεπεράσει τα επίσημα επίπεδα ασφαλείας. Και τον περασμένο Μάρτιο, ένας εργάτης που δεν φόρεσε προστατευτική μάσκα πέθανε εισπνέοντας υδρόθειο, την αιτία της μυρωδιάς “κλούβιου αυγού”.
Όλοι ήξεραν γι αυτό το περιστατικό, αλλά η επιβλέπουσα αρχή, το Κέντρο Οικονομικής Ανάπτυξης, Μεταφοράς και Περιβάλλοντος Kainuu δεν έκανε τίποτα στην ανεύθυνη μεταλλευτική εταιρία. Τώρα λένε ότι δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι, γιατί δεν είχαν ούτε τα μέσα ούτε τις ικανότητες γι’ αυτό.
Τελικά, την Κυριακή (4/11/2012) η κατάσταση βγήκε εντελώς εκτός ελέγχου. Όλα τα απόβλητα του ορυχείου κατέληξαν σε μια τεράστια δεξαμενή αποβλήτων, όπου περιέχονται βαρέα μέταλα, επικίνδυνα χημικά και ουράνιο. Ο πάτος αυτής της πισίνας ράγισε και το σοβαρότατα ρυπασμένο νερό άρχισε να διαρρέει κατά χιλιάδες κυβικά μέτρα ανά ώρα. Το όνειρο είχε αρχίσει να μετατρέπεται σε απόλυτο εφιάλτη. Ακτιβιστές της Greenpeace πήραν δείγματα από το ρυπασμένο νερό. Το ίδιο έκανε και η Φινλανδική Αρχή Πυρηνικής Ασφάλειας και το Φινλανδικό Ινστιτούτο Περιβάλλοντος. Κανείς όμως δεν μπορεί να πει ακόμα πόσο επικίνδυνη είναι η κατάσταση. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι είναι επικίνδυνη.
Το ρυπασμένο νερό έχει ήδη πλημμυρίσει αρκετά χιλιόμετρα μέσα από ρέματα και ποτάμια. Οι γύρω όρμοι και οι λίμνες έχουν ρυπανθεί με τοξικό νικέλιο.
Οι όμορφες λίμνες και τα ποτάμια με γλυκά νερά είναι το πολυτιμότερο αγαθό που έχει η Φινλανδία. Κανείς δεν πίστευε ότι θα άφηναν κάποιον να τα δηλητηριάσει. Αλλά το έκαναν. Οι άνθρωποι στην περιοχή νιώθουν ανίσχυροι και φοβούνται το πόσιμο νερό. Πλέον είναι στο χέρι μας να σταματήσουμε το ορυχείο και να κάνουμε τους υπεύθυνους να ανακοινώσουν πώς σκοπεύουν να εγγυηθούν ότι αυτό δεν θα ξανασυμβεί.
Και εσείς, αγαπητοί αναγνώστες, δείτε το αυτό σαν μάθημα: να ανησυχείτε όποτε κάποιος λέει ότι μπορεί να βγάλει λεφτά εκμεταλλευόμενος τη φύση. Να είστε έτοιμοι να αγωνιστείτε. Βεβαιωθείτε ότι οι αρχές εκπληρώνουν τα αληθινά καθήκοντά τους και υπερασπίζονται το μέλλον μας. Αυτοί είναι συνήθως δύσκολοι αγώνες, αλλά είναι απαραίτητοι. Μόνο έτσι θα αποφύγετε τον εφιάλτη που ζούμε στην Talvivaara.»
Πηγη: e-build.gr via topontiki.gr

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

AΛΕΚΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ>Η σημασία του να αντιστέκεσαι μέσα από μια θαυμαστή ζωή .







Η ιστορία του, αν και ξεκινάει στα 60s, σημάδεψε καθοριστικά τη δεκαετία του ’70. Ωστόσο, εκείνο που εκπλήσσει στην περίπτωση του Αλέκου Παναγούλη είναι ο τρόπος που είχε να παραμένει έξω από κάθε στεγανό, να δρα απροσδόκητα, να εκπλήσσει τους συντρόφους και τους αντιπάλους του. Την περίοδο που οι ελληνικές και οι κυπριακές μυστικές υπηρεσίες συνεργάζονταν στενά, αναζήτησε τον αμφιλεγόμενο Πολύκαρπο Γεωρκάτζη.

Κάτι παραπάνω από έναν χρόνο μετά την επιβολή της δικτατορίας και πάνω στην απόλυτη παντοδυναμία της, αποπειράται να δολοφονήσει τον Παπαδόπουλο. Βασανίζεται, μα είναι ο μόνος που δεν λυγίζει, δεν κλαίει και δεν δέχεται να «παραδεχθεί το λάθος του». Προβαίνει σε τρεις απόπειρες απόδρασης, όλες αποτυχημένες, μα δεν πτοείται.

Στην περίοδο της «ειρήνης» της Μεταπολίτευσης, συγκρούεται ταυτοχρόνως με σχεδόν όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Γράφει ποίηση, ερωτεύεται, σαν η μαύρη περίοδος, τα τέσσερα χρόνια στις φυλακές της χούντας, να μην επηρέασαν ποτέ την πίστη του στον εαυτό του. Υπήρξε ένας άντρας που δραπέτευε συνεχώς από τα δεσμά των ανθρώπινων στερεοτύπων. Η ιστορία της ζωής του, καθώς και το σοκαριστικό τέλος της παραμένουν ασφαλώς επίκαιρα.
Ο Αλέξανδρος Παναγούλης γεννήθηκε στη Γλυφάδα το 1939. Ηταν ο δεύτερος στη σειρά γιος του αξιωματικού του στρατού ξηράς Βασιλείου Παναγούλη και της μητέρας του Αθηνάς. Μεγάλωσε στη Λευκάδα και στην Αθήνα, ενώ ήδη ως το 1961, την εποχή της κορύφωσης του αγώνα για το 1-1-4 και για το 15%, σπούδαζε στη Σχολή Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων του Πολυτεχνείου. Εντάχθηκε στην Οργάνωση της Νεολαίας της Ενωσης Κέντρου (ΟΝΕΚ και έπειτα ΕΔΗΝ) του Γεωργίου Παπανδρέου. «Ηταν εξαιρετικά δραστήριος, πρωτοστατούσε στους αγώνες και είχε δημιουργήσει ένα πλέγμα ανθρώπων γύρω του» εξηγεί ο κ. Ν. Νικολαΐδης, πρόεδρος της ΕΔΗΝ από το 1965 ως την επιβολή του καθεστώτος της 21ης Απριλίου. Ο συναγωνιστής του Κώστας Ανδρουτσόπουλος έχει δηλώσει: «Την εποχή εκείνη, το να γράφεις στους τοίχους 1-1-4 ήταν τολμηρή πράξη. Το να σηκώνεις σημαία με το 1-1-4 ήταν επικίνδυνη. Και το να σχηματίζεις με στουπιά το 1-1-4 ήταν περίπου επαναστατική πράξη. Μια ομάδα υπό τον Αλέκο τα έκανε όλα αυτά. Εκινείτο στο περιθώριο του νόμου». Συχνά, ο τότε πρόεδρος της ΟΝΕΚ Λ. Βερυβάκης μεσολαβούσε στην αστυνομία πόλεων προκειμένου να απελευθερωθεί ο Παναγούλης.
Καθώς πλησίαζε η ώρα να παρουσιαστεί στον στρατό, ο ίδιος είχε αρκετούς λόγους να θεωρεί πιθανό το ενδεχόμενο πραξικοπήματος. Αν και ο Βερυβάκης είχε ήδη συνταχθεί με τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο ο Παναγούλης δεν αποδεχόταν, του δήλωσε: «Αν είναι για δικτατορία θα έρθω να σε ξαναβρώ. Δεν έχει καμία σημασία αν τυχόν είμαι ή δεν είμαι στρατιώτης – θα λιποτακτήσω». Τον Μάρτιο του 1967 επισκέπτεται τον τότε υπεύθυνο οργανωτικού γραφείου της ΕΔΗΝ Ανδρουτσόπουλο στο γραφείο της οργάνωσης στην οδό Ομήρου και τον προτρέπει να επικοινωνήσει με τον Γεώργιο Παπανδρέου και να τον ενημερώσει για ύποπτες κινήσεις στο στράτευμα, καθώς και ότι ομάδα αντρών της ΕΣΑ θα προέβαινε σε προβοκάτσια κατά τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου στην πλατεία Συντάγματος κατά πολιτών που τυχόν επευφημούσαν τον πρόεδρο της Ενωσης Κέντρου. Ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν εμφανίστηκε στον εορτασμό.
Πράγματι, περίπου έναν μήνα έπειτα από την επιβολή του πραξικοπήματος, ο Αλέκος Παναγούλης εγκαταλείπει το στράτευμα. Για λίγες ημέρες, ώσπου να καταφέρει να αποδράσει στην Κύπρο, φιλοξενείται μυστικά στα σπίτια του αδελφού του Στάθη, του Γιάννη Κλωνιζάκη και του Νίκου Λεκανίδη. Προσχωρεί στην οργάνωση ΕΚΔΑ, της οποίας η δράση περιορίζεται στην έκδοση προκηρύξεων. Οταν οι σύντροφοί του συλλαμβάνονται, μαζί και ο αδελφός του Στάθης που όμως κατορθώνει να διαφύγει στην Ιταλία, όπου βρισκόταν ήδη ο Νικολαΐδης, ο ίδιος φυγαδεύεται στην Κύπρο. Η οργάνωση Ελληνική Αντίσταση είχε συσταθεί και ο ίδιος ως αρχηγός της υπό το ψευδώνυμο «Ανίκητος» γνωρίζει τον αμφιλεγόμενο υπουργό Εσωτερικών και Εθνικής Αμυνας της Κύπρου, Πολύκαρπο Γεωρκάτζη. Ο Παναγούλης έχει περιγράψει τη συνάντησή του με τον Γεωρκάτζη. «Στην αρχή δεν ήξερε ποιος ήμουν. Οταν άκουσε το όνομά μου – το όνομα του ανθρώπου τον οποίο οι υπηρεσίες του (σ.σ.: η ελληνική και η κυπριακή ΚΥΠ συνεργάζονταν στενά) καταδίωκαν μάταια – έμεινε έκπληκτος. “Ωστε συ είσαι” μου είπε. “Και για πες μου, πού κρυβόσουν τόσον καιρό και δεν σε βρίσκαμε;”».
Ως το καλοκαίρι του 1968, σύμφωνα με το βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη «Δύο απόπειρες και μία δολοφονία» (εκδ. Αλφάδι, 2009), ο Παναγούλης και ο Νικολαΐδης είχαν συναντηθεί πολλές φορές με τον Γεωρκάτζη. Είχαν συζητήσει για το τι θα μπορούσε να περιλαμβάνει μια επικείμενη επίθεση και ο κύπριος υπουργός είχε συμφωνήσει να βοηθήσει, παρέχοντας εκρηκτικά και χρήματα, στην απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα. «Ο Γεωρκάτζης επέμενε πως “δεν θα έχετε κάνει τίποτα σοβαρό αν δεν χτυπήσετε έναν εκπρόσωπο της χούντας”. Ο Αλέκος είχε ενθουσιαστεί μαζί του» θυμάται ο κ. Νικολαΐδης. Πράγματι,  το 1970 ο Παναγούλης τού αφιέρωσε ένα ποίημα που έγραψε αργότερα στην απομόνωση. Προτού τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς ο Παναγούλης εκπαιδευτεί στους εκρηκτικούς μηχανισμούς στην Κύπρο, είχε επισκεφτεί τον αδελφό του και τον Νικολαΐδη που χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Τάσος στη Ρώμη προκειμένου να οργανωθούν και να καταστρώσουν το σχέδιο της απόπειρας κατά του Γεωργίου Παπαδόπουλου. Λέγεται πως ο αρχικός σχεδιασμός των δράσεών τους περιελάμβανε και χτυπήματα από ομάδες Κυπρίων, οι οποίες ωστόσο δεν εμφανίστηκαν.
Τα εκρηκτικά, τα χρήματα και οι σχετικές προκηρύξεις έφθαναν στην Αθήνα μέσα στους διπλωματικούς σάκους της κυπριακής πρεσβείας. H απόπειρα ορίστηκε να γίνει στις 13 Αυγούστου του 1968, αλλά ο Παναγούλης αισθανόταν πίεση να δράσει γρήγορα. Δύο από τα μέλη της Ελληνικής Αντίστασης, ο Λευκός (Νίκος Λεκανίδης) και ο Νικηφόρος (Νίκος Ζαμπέλης), έκαναν καθημερινές διαδρομές από το Λαγονήσι όπου βρισκόταν το σπίτι του δικτάτορα ως την Αθήνα προκειμένου να βρουν το ιδανικό σημείο για την επίθεση. Ηταν η στροφή στο 31ο χιλιόμετρο της παραλιακής οδού Αθήνας - Σουνίου. Η κάλυψή τους ήταν ότι δήθεν ήταν κολυμβητές. Κάτω από τον δρόμο υπήρχε ο υπόνομος όπου τοποθετήθηκε ο μηχανισμός και υπολόγιζαν ότι χάνοντας τον έλεγχο ο οδηγός του οχήματος θα έπεφτε στον γκρεμό, στη θάλασσα, θα χανόταν για πάντα.
Περιμένει τον δικτάτορα από τις 4.30 το πρωί. Η αυτοκινητοπομπή καταφθάνει, μα ο μηχανισμός εκπυρσοκροτεί αργότερα. Εκείνος φορούσε το μαγιό του και θα κολυμπούσε ως μια βενζινάκατο που τον περίμενε κοντά στο σημείο της έκρηξης, η οποία θα αποχωρούσε αν κάτι δεν πήγαινε καλά. «Για να καλύψω τη διαφορά χρόνου», αφηγείται, «βγαίνω από τη θάλασσα και τρέχω κατά μήκος της ακτής. Τρέχω σκυφτός, ξυπόλυτος πάνω στα κοφτερά βράχια. Πλησιάζω στον μικρό κόλπο όπου με περίμενε η βενζινάκατος. Πλησιάζω ακόμη πιο πολύ, μα είναι ήδη αργά. Βλέπω τη βενζινάκατο να ανοίγεται στο πέλαγος. Δεν μου δημιουργεί ούτε πανικό ούτε θυμό αυτό το γεγονός». Ο Παναγούλης συλλαμβάνεται και οδηγείται στο ΕΑΤ ΕΣΑ. Βασανίζεται με διαβόητα πρωτοφανή αγριότητα από τον Θεοφιλογιαννάκο, τον Μάλλιο και τον Μπάμπαλη. Σύμφωνα με τους συντρόφους του, αρχή του ήταν «για να αποφύγεις τις πολλές ομολογίες κατά την ανάκριση, πρέπει να εκνευρίζεις τον βασανιστή σου για να εντείνει τον βασανισμό σου και να λιποθυμήσεις, οπότε διακόπτεται η ανάκριση».
Τον επόμενο Νοέμβριο, ξεκινά η δίκη στο στρατοδικείο που δίχασε τους πραξικοπηματίες σε σχέση με το πόσο αυστηρή θα επέβαλλαν να είναι η απόφαση για τους 15 κατηγορουμένους ως μέλη της Ελληνικής Αντίστασης. Κατά διάρκεια της δίκης δεν έκανε καμία δήλωση μεταμέλειας. Αντιθέτως πέταξε το αμπέχονό του μπροστά στο δικαστήριο και υπερασπίστηκε τη δράση του. Δήλωσε στην απολογία του: «Δεν έχει σημασίαν ότι ημείς απετύχαμεν. Αλλοι έρχονται μετά από εμάς. Δεν υποχωρώ διότι γνωρίζω ότι το ωραιότερον κύκνειον άσμα οιουδήποτε πραγματικού αγωνιστού είναι ο επιθανάτιος ρόγχος προ του εκτελεστικού αποσπάσματος, παρά ενώπιον μιας τυραννίας, και αυτήν την θέσιν αποδέχομαι».
Στις 9 το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου ο πρόεδρος του στρατοδικείου ανακοίνωσε τις ποινές: Ο Αλέκος Παναγούλης καταδικάζεται δις εις θάνατον και μεταφέρεται στην Αίγινα προκειμένου να τουφεκιστεί. Η ποινή προβλεπόταν να εκτελεστεί εντός τριών ημερών. Ωστόσο, οι διεθνείς αντιδράσεις είχαν λάβει πρωτόγνωρες διαστάσεις: στην Ιταλία στις 12 το μεσημέρι της επομένης όλα τα μέσα μεταφοράς – δημόσιες συγκοινωνίες και ΙΧ – σταμάτησαν να κινούνται και οι επιβάτες τήρησαν πέντε λεπτών σιγή. Ανάλογες εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Πολλές κυβερνήσεις έκαναν σχετικά διπλωματικά διαβήματα προς τους κύριους υποστηρικτές της δικτατορίας, το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Πλέον υπήρχε διεθνής ανησυχία για το ενδεχόμενο της εκτέλεσης του Παναγούλη.
Επειτα από λίγο καιρό, ο Παναγούλης μεταφέρεται στο στρατόπεδο του Μπογιατίου. Στις 7 Ιανουαρίου 1969 μετατίθεται εκεί ο στρατιωτικός Γιώργος Μοράκης.

«Κατάλαβα ότι βρέθηκα σε φυλακές, όχι σε στρατόπεδο, και μάλιστα στρατιωτικές, θα έλεγα στρατόπεδο συγκεντρώσεως» θα δηλώσει ο ίδιος αργότερα. Αφού περιηγήθηκε τον χώρο και γνώρισε κάποιους κρατούμενους χρειάστηκε να γνωρίσει και «έναν πολύ επικίνδυνο εγκληματία» και έτσι τον οδήγησαν σε ένα πολύ μικρό δωμάτιο. «Η σιδερένια πόρτα που χώριζε τον προθάλαμο από το κελί του Αλέκου είχε μόνο μια μικρή τρύπα και από εκεί οι φρουροί παρακολουθούσαν τις κινήσεις του κρατούμενου. Πήγα κι εγώ να δω ποιος είναι πίσω από αυτήν την πόρτα. Εβαλα το μάτι μου, αλλά το μάτι δεν έβλεπε γιατί είχε ήδη πάει ένα δάχτυλο μέσα στην τρύπα – δεν ήθελε να μου βγάλει το μάτι, ο Παναγούλης έκανε πλάκα – και δεν είδα τίποτα. Φεύγοντας το δάχτυλο άνοιξε η πόρτα και έτσι αντίκρισα τον κρατούμενο».
Το κελί του Αλέκου Παναγούλη δεν είχε τουαλέτα, απλώς μια τρύπα υπονόμου στο έδαφος. Ενώ έξω χιόνιζε, το κελί δεν είχε τζάμι στο παράθυρο, αλλά μόνο κάγκελα. Αντί για κρεβάτι υπήρχε ένα μουσκεμένο στρώμα. Μεταξύ των δύο αντρών σφυρηλατήθηκε φιλία και μάλιστα ο Μοράκης δεν ήταν ο μοναδικός από τους φαντάρους που προσπαθούσε να τον βοηθά, το έκαναν και άλλοι στο (περιορισμένο) μέτρο που μπορούσαν. Του έδιναν το κλειδί και του άνοιγε καμιά φορά τις βαριές γερμανικές χειροπέδες του. Στις 5 Ιουνίου, έπειτα από μήνες οδύνης και βασανιστηρίων, ο Μοράκης δίνει μια στρατιωτική στολή στον Παναγούλη, εκείνος τη φοράει, παραγεμίζουν το στρώμα με κουβέρτες ώστε να φαίνεται πως κοιμάται κάποιος και το βράδυ, όταν φύλασσαν το κελί νεοσύλλεκτοι φαντάροι, ξεκινούν για να δραπετεύσουν. Εδωσαν εντολή στον φύλακα της πύλης να τους ανοίξει καθώς δήθεν έβγαιναν με έξοδο. Η ώρα είχε πάει 10.30, πήδηξαν τη μάντρα του διοικητηρίου σκαρφαλώνοντας ο ένας πάνω στον άλλον, τους κυνήγησαν τα σκυλιά, προσπέρασαν μια στρατιωτική φάλαγγα και έφυγαν προς την Αθήνα. Ο Αλέκος Παναγούλης είχε πάρει το λεωφορείο της γραμμής!
Φθάνουν στην Κηφισιά και περιπλανώνται σε σπίτια γνωστών, ωστόσο κανείς δεν θέλει να τους φιλοξενήσει με τον φόβο της σύλληψης και της ανάκρισης. Το πρώτο βράδυ τούς φιλοξένησε ο ξάδελφος του Παναγούλη Πατίτσας και το δεύτερο κοιμήθηκαν σε μια οικοδομή. Καθώς ήταν ήδη επικηρυγμένοι, το πιθανότερο είναι πως κάποιος τους πρόδωσε εκείνη τη νύχτα. Φυλακίστηκαν και οι δύο, ο Παναγούλης δε, σε ένα κελί σχεδόν χωμένο στο έδαφος. Τον βασάνιζαν καθημερινά, δεν του επέτρεπαν να διαβάζει ή να γράφει πια τίποτε.
«Επαμεινώνδας-Αυγά-Φασουλής» έγραφε το χαρτάκι στην τσέπη της Αθηνάς Παναγούλη. Το είχε πάρει μαζί της ύστερα από συνεννόηση με τον αδελφό του Στάθη, με τον Κώστα Ανδρουτσόπουλο, τη μία φορά τον μήνα που της επέτρεπαν να επισκεφτεί τον γιο της. Στο μικροσκοπικό κελί, ο Παναγούλης καθόταν στο κρεβάτι του, απέναντι σε μια καρέκλα η μητέρα του, μαζί με τέσσερις φρουρούς σε ένα δωμάτιο 3 επί 3. Ηταν ήδη Νοέμβριος του 1970 και η Αθηνά προτού αποχωρήσει, έκανε να τον αγκαλιάσει. Προτού προλάβουν να αντιδράσουν οι φρουροί έσπρωξε το χαρτί μέσα στην μπλούζα του. Οι φρουροί είδαν το χαρτάκι, όρμησαν πάνω τους, όλοι έγιναν ένα κουβάρι, μα τελικά ο Παναγούλης κατάφερε να κρύψει το χαρτί που εκτός από το σύνθημα, έγραφε τη διεύθυνση και το τηλέφωνο του Ανδρουτσόπουλου, προκειμένου να επικοινωνήσει κάποιος εκ μέρους του Αλέκου και να οργανωθεί ακόμη μία απόδραση. Ως μέρος που θα φιλοξενούσε τον Παναγούλη είχε οριστεί το σπίτι της Αμαλίας Φλέμινγκ.
«Επαμεινώνδας-Αυγά-Φασουλής» ακούστηκε από την άλλη πλευρά του ακουστικού. Ηταν Κυριακή 18 Φεβρουαρίου και στο σπίτι του Ανδρουτσόπουλου τηλεφωνούσε ο στρατιώτης Κώστας Μπεκάκος. Η Αθηνά είχε διηγηθεί το περιστατικό στους υπόλοιπους και χωρίς να είναι απολύτως σαφές αν ο Παναγούλης είχε καταφέρει να κρατήσει το χαρτάκι κρυφό έκτοτε, ο Μπεκάκος θα μπορούσε κάλλιστα να είναι πράκτορας της χούντας. Το παρουσιαστικό του έπεισε τον Ανδρουτσόπουλο για τις καλές προθέσεις του νέου συνδέσμου του με τον Αλέκο. Του προωθούσαν λάμες για να κόβει τα κάγκελα μέχρι την ημέρα της απόδρασης. Θα τον παραλάμβαναν με αυτοκίνητο και θα πήγαιναν κατευθείαν στα ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα – του είχαν εξασφαλίσει πλαστό διαβατήριο. Επιπλέον, η Φλέμινγκ είχε καλή σχέση με τον Τίτο.
Λίγο καιρό νωρίτερα είχε αποδράσει ο Νίκος Ζαμπέλης από τις φυλακές στην Αίγινα και οι φρουροί θορυβήθηκαν. Ετσι άρχισαν να ψάχνουν περισσότερο εντατικά τα κελιά και άλλων «συνωμοτών» για ύποπτα αντικείμενα. Με αυτόν τον τρόπο εντόπισαν τις λάμες. Η απόπειρα ασφαλώς ματαιώθηκε και ο Μπεκάκος εξαφανίστηκε, πιθανώς τρομοκρατημένος. Τη δεύτερη φορά που ακούστηκε το σύνθημα από το ακουστικό, στην άλλη γραμμή ήταν ο Στάικος της ΕΣΑ. Η απόδραση διοργανώθηκε εκ νέου, αλλά αντί για τον Παναγούλη στο σημείο συνάντησης μετά την υποτιθέμενη απόδραση έφθασαν άντρες του καθεστώτος. Η επιχείρηση είχε προδοθεί.
Καθώς οι πιέσεις της διεθνούς κοινότητας προς τον αυταρχικό χαρακτήρα της χούντας γίνονταν ολοένα και πιο έντονες, τον Αύγουστο του 1973 ο Γεώργιος Παπαδόπουλος προσπαθεί να δείξει ότι το καθεστώς γίνεται πιο φιλελεύθερο (πολλοί προέβλεψαν ότι η Ελλάδα οδηγείται σε ένα περισσότερο μόνιμο καθεστώς τύπου Φράνκο), απονέμει γενική αμνηστία στους πολιτικούς κρατουμένους και ο Παναγούλης βρίσκεται ελεύθερος. Η διάσημη ιταλίδα δημοσιογράφος και πολεμική ανταποκρίτρια Οριάνα Φαλάτσι αφικνείται στην Ελλάδα. Εχει μόλις επιστρέψει από τον πόλεμο του Βιετνάμ και αφού έχει δημοσιεύσει συνεντεύξεις με τον Νόμαν Μέιλερ, τη δούκισσα της Αλμπα, τον Φεντερίκο Φελίνι και την Ινγκριντ Μπέργκμαν, αναζητεί τον Παναγούλη για τον οποίο έχει ακούσει τόσα. Ερωτεύονται και αποτελούν το πλέον ιδιοσυγκρασιακό, εκρηκτικό ζευγάρι της εποχής. Εκείνη νευρώδης και δυναμική, εκείνος απρόβλεπτος, υπερκινητικός. «Θυμάμαι την Οριάνα να με παίρνει τηλέφωνο έξαλλη και να μου λέει: “Δεν μπορεί να μου συμπεριφέρεται σαν να είμαι cornuta Siciliana!”» θυμάται ο κ. Νικολαΐδης. Ως τη Μεταπολίτευση, ο Παναγούλης αυτοεξορίζεται στη Φλωρεντία.
Στο μεταξύ κυκλοφορούν δύο συλλογές με ποιήματα που έγραψε καθώς ήταν φυλακισμένος στο Μπογιάτι, από τον ιταλικό εκδοτικό οίκο Rizzoli, που εκδίδει επίσης τα βιβλία της Φαλάτσι. Και στις δύο εκδόσεις τον πρόλογο υπογράφει ο Πιερ Πάολο Παζολίνι που εκείνη την εποχή γυρίζει την Τριλογία της Ζωής, το «Δεκαήμερο», τους «Μύθους του Καντέρμπουρι» και τις «Χίλιες και μία νύχτες». Ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποιεί ποιήματά του. Τιμάται με το διεθνές βραβείο λογοτεχνίας Βιαρέτζιο.
Με τη Μεταπολίτευση, ο Παναγούλης επιστρέφει στην Αθήνα και εκλέγεται βουλευτής στη Β΄ Αθηνών με την Ενωση Κέντρου - Νέες Δυνάμεις του Γεωργίου Μαύρου, αφού έχει απορρίψει πρόταση συνεργασίας με το ΠαΣοΚ. Συχνά «στολίζει» τον Ανδρέα Παπανδρέου με διόλου κολακευτικούς χαρακτηρισμούς. «Ο κ. Παπανδρέου πιστεύει ότι ο προοδευτισμός είναι ανευθυνότητα. Συρράφει ωραίες λέξεις, ηχηρές φράσεις, χτίζοντας ιδεολογίες με νεφελώματα» είχε δηλώσει στην «Ακρόπολι» στις 27 Οκτωβρίου του 1974, στην ένταση της προεκλογικής περιόδου.
Την ίδια περίοδο προσεγγίζει τη σύζυγο του, φυλακισμένου πλέον, βασανιστή της χούντας Νίκου Χατζηζήση. Αποσπά από εκείνη, που ζητεί ευνοϊκή μεταχείριση για τον άντρα της, πολλά από τα αρχεία του ΕΑΤ ΕΣΑ. Την ίδια περίοδο έρχεται σε αντιπαράθεση με στελέχη της Δεξιάς (ιδιαιτέρως με τον Δημήτρη Τσάτσο και με τον Ευάγγελο Αβέρωφ) για τη σχέση που είχαν με το καθεστώς. Παραιτείται από την ΕΚ-ΝΔ (και σημαίνει το τέλος του Κέντρου ως ανεξάρτητου πολιτικού χώρου στην Ελλάδα) και παραμένει στη Βουλή ως ανεξάρτητος βουλευτής. Είναι γεγονός ότι δεχόταν απειλητικά μηνύματα στο σπίτι και στο γραφείο του, ενώ πολλοί ισχυρίζονται πως τη μοιραία ημέρα στον δρόμο είδαν ότι τον ακολουθούσαν δύο ή τρία αυτοκίνητα.
Σκοτώνεται σε αυτοκινητικό δυστύχημα στη λεωφόρο Βουλιαγμένης την 1η Μαΐου του 1976. Το Fiat Mirafiori του, δώρο της Φαλάτσι, έφυγε από την πορεία του και έπεσε σε υπόγειο κατάστημα επί της λεωφόρου κάθετα στην πορεία. Το βράδυ είχε προσκαλέσει στο σπίτι του στη Γλυφάδα φίλους για να εορτάσουν την εργατική Πρωτομαγιά. Με δεδομένους τους εχθρούς που είχε κάνει (πλέον, από κάθε πολιτικό χώρο), οι συνωμοσιολόγοι «οργίασαν» έπειτα από τον θάνατό του. Ο ίδιος δραπέτευσε οριστικά από τη συμβατική ζωή.
Το 1979 κυκλοφόρησε η βιογραφία του «Ενας άντρας» από τη Φαλάτσι. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Non devi dimenticare», σε μουσική του Ενιο Μορικόνε, όπου απαγγέλλει ο ίδιος ποιήματά του, μαζί με τον Παζολίνι, τον Τζιαν Μαρία Βολοντέ και την Αντριάνα Αστι. «Non devi dimenticare» σημαίνει «Δεν πρέπει να ξεχάσεις». Σήμερα στην Αθήνα υπάρχει ένας σταθμός του μετρό που μοιράζεται το όνομα του Αλέκου Παναγούλη με εκείνο του Αγίου Δημητρίου, ενώ επί χρόνια αναμένεται να τοποθετηθεί ο ανδριάντας του στην πλατεία Δικαστηρίων.
Πηγη: kourdistoportokali.com

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Θεσ/νίκη: Ξύλο σε μέλη Γερμανικής αντιπροσωπείας

(Για να μην νομίζει κανείς οτι η απαθής Κορινθία είναι όλη η Ελλάδα..!! Στις μεγάλες πόλεις γίνεται αγώνας)

video platformvideo managementvideo solutionsvideo player

Τέλη-φωτιά απειλούν τους ιδιοκτήτες σε “κόκκινους” δήμους

(Οπως στον δημο μας...)

Να οργανωθούμε, να μην πληρώσει κανείς!!

http://e-build.gr/wp-admin/media-upload.php?type=file&tab=library&post_id=10398&post_mime_type=&context=&s=domo&m=0#Έως και 10 φορές πιο ακριβά Τέλη Ακίνητης Περιουσίας θα πληρώνουν όσοι έχουν στην κυριότητά τους ακίνητο σε κάποιον από τους δεκάδες, ανά την Ελλάδα, υπερχρεωμένους δήμους. Αυτό προβλέπει διάταξη του μνημονίου 3, με την οποία οι ιδιοκτήτες ουσιαστικά καλούνται να… συνεισφέρουν σε χρήμα, προκειμένου οι «κόκκινοι» Δήμοι να εξυγιανθούν οικονομικά. Η συγκεκριμένη ρύθμιση, όπως επισημαίνουν παράγοντες της αγοράς, αποτελεί το τελειωτικό χτύπημα για χιλιάδες ιδιοκτήτες που ήδη πληρώνουν υψηλούς και δυσβάστακτους φόρους.
Δεκαπλασιασμός
Σήμερα, το Τέλος Ακίνητης Περιουσίας, που πληρώνεται μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, διαμορφώνεται ανά Δήμο από 0,25 έως 0,35‰. Το ποσοστό αυτό, εφεξής, θα είναι δυνατό να αυξηθεί έως και 3‰, ανάλογα με την «μαύρη» τρύπα στον προϋπολογισμό των δήμων.
Όπως, δηλαδή, επισημαίνεται στο μεσοπρόθεσμο «εφόσον η εκτέλεση του προϋπολογισμού του Οργανισμού Τοπικής Αυτοδιοίκησης εξακολουθεί να παρουσιάζει σοβαρή απόκλιση σε σχέση με τους τιθέμενους στόχους, με απόφαση του υπουργού Εσωτερικών που εκδίδεται ύστερα από αιτιολογημένη εισήγηση του Παρατηρητηρίου, υπάγεται υποχρεωτικά σε Πρόγραμμα Εξυγίανσης».
Πηγη: http://e-build.gr

Έχει νόημα η επέτειος του Πολυτεχνείου, σήμερα;



24grammata.com/ Λόγος
17η Νοέμβρη:
Επέτειο Μνήμης Ηρώων Πολυτεχνείου
Για το αφιέρωμα του 24grammata.com (30 άρθρα) στην σκοτεινή εφταετία 1967 – 1974 κλικ εδώ

Το πολυτεχνείο

είναι σύμβολο (ή πρέπει να γίνει σύμβολο). Σύμβολο σε Τι;

Απαντήσεις  σε τρεις απλοϊκές ερωτήσεις:

Α. Υπήρχε λαϊκή αντίδραση κατά της Χούντας;

Δύσκολα θα πειστείτε, ιστορικά, για τη λαϊκή κινητοποίηση κατά της Χούντας. Μπορεί να ενοχλούνται ορισμένοι, αλλά η τυραννία παρέμεινε 7 χρόνια, ακριβώς, επειδή απουσίαζε η λαϊκή αντίδραση (τα 3/4 του πληθυσμού μπορεί να είχαν μία θεωρητική δυσαρέσκεια αλλά “σάπιζαν” μπροστά στον “Άγνωστο Πόλεμο”, στο γήπεδο και τα μπουζούκια ή στην υπαρξιακή πραγμάτωση μέσα από ένα παράνομο πανωσήκωμα του αυθαιρέτου (όπως ακριβώς, σήμερα, “στενάζουμε” στην τηλεόραση). Να γιατί η Χούντα των συνταγματαρχών κράτησε εφτά, ολόκληρα, χρόνια. Να γιατί πρέπει να γιορτάζουμε το Πολυτεχνείο. Για να δείξουμε τις επιπτώσεις της κοινωνικής αποβλάκωσης

Β. Οι αγωνιστές είχαν συγκεκριμένο πολιτικό χρώμα;

Οι εξορισθέντες είχαν συγκεκριμένο χρώμα. Ήταν μέλη του ΚΚΕ  (Τιμή και Δόξα στους ασυμβίβαστους ήρωες, άσχετα με τη μυωπική  ηγεσία τους) αλλά και ενεργά μέλη της ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης (Χαραλαμπόπουλος, Λιβάνης, Πεπονής κ.α.), που αργότερα θα στελεχώσουν το ΠΑΣΟΚ. Αυτοί, όμως, βρέθηκαν στην εξορία, γιατί εκεί κατέληγαν από το 1936 μέχρι το 1974. Η Χούντα των Συνταγματαρχών δεν έκανε τίποτα περισσότερο από αρκετές νόμιμες και “Δημοκρατικές” προδικτατορικές κυβερνήσεις κλικ εδώ.
Ο Παναγούλης ήταν “κεντρώος” πολιτικά (βουλευτής της ένωσης Κέντρου).
Ο Μουστακλής δεν ήταν ένας παθιασμένος φοιτητής, αλλά αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού (μάλλον Δεξιός)
Ο Γεωργάκης δεν ήταν πειθαρχημένο κομματικό στρατιωτάκι
Ο Καράγιωργας, ο Λεντάκης, ο Έλης και πολλοί άλλοι ήταν αγωνιστές στην πράξη. Ήταν παρόντες στα δύσκολα. Ανέβηκαν στο τρένο του Αγώνα ως απλοί επιβάτες και όχι ως εισπράκτορες, όπως πολλοί άλλοι. Όσοι διαφωνούν με το Πολυτεχνείο θεωρούν ότι αυτοί δεν πρέπει να τιμηθούν; Μήπως έχουν κανένα καλύτερο πρότυπο στη μεταπολεμική Ελλάδα για να δώσουν στα παιδιά τους και να τα ξεκουνήσουν από τον καναπέ;
Το υπόλοιπο (υποθετικά 85%) του Ελληνικού Λαού είναι αλήθεια ότι απείχε. Και μη θεωρήσει κανείς ότι, αφού δεν αντιδρούσε, άρα συμφωνούσε με το καθεστώς. Ήταν, απλώς, απαθείς, όπως απαθείς είμαστε και τώρα. Να γιατί χρειάζεται η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου

Γ. Το πολυτεχνείο είναι σύμβολο (ή πρέπει να γίνει σύμβολο). Σύμβολο σε Τι;

Δεν ξέρω αν η Χούντα ήταν δάκτυλος των Αμερικανών (λες και οι προηγούμενοι ή οι επόμενοι έφεραν ή φέρνουν την οποιαδήποτε αντίδραση στις Υπερδυνάμεις)
Δε με ενδιαφέρει πόσοι και που πέθαναν στο Πολυτεχνείο. Όχι γιατί δε νοιάζομαι, αλλά το θεωρώ αφελές να απαντήσει κάποιος αν είναι τόσοι ή λιγότεροι οι νεκροί του Πολυτεχνείου. Αν πέθαναν τη νύχτα της 17ης Νοέμβρη ή αργότερα. Θεωρώ, επίσης, αφελές να φουσκώσει κάποιος τους αριθμούς των θυμάτων για να παρουσιάσει πιο “τραγικά” τα γεγονότα. Η επέτειος του Πολυτεχνείου δεν είναι το μνημόσυνο μιας τραγικής νύχτας, αλλά η υπενθύμιση για μια διαρκή αναζήτηση των σύγχρονων αυταρχικών μορφών εξουσίας.
Και ενώ τότε οι στρατιωτικοί φόραγαν τη στολή τους και τους αναγνώριζες, σήμερα είναι δύσκολο να εντοπίσεις τι μορφή έχουν οι Δικτάτορες. Και μη θεωρείτε ότι οι σύγχρονες “δικτατορίες” είναι καλύτερες, επειδή  δεν χρησιμοποιούν Βία. Η Βία της εξουσίας είναι απάντηση στις λαϊκές αντιδράσεις (που εκδηλώθηκαν ή που που πρόκειται να εκδηλωθούν). Όταν κανείς δεν αντιδρά δε χρειάζεται να είναι βίαιοι. Ο Παπαδόπουλος και η παρέα του φοβόταν τον πολίτη και γι αυτό τον “βάραγαν”. Σήμερα, αδιαφορούν, πλήρως, για την ύπαρξη του. Δεν ξέρω πιο από τα δύο είναι πιο επώδυνο.
Για όλα αυτά, δεν χρειάζεται να εντρυφήσει κανένας, αν δεν το επιθυμεί, σε αριστερίζουσες ιδεολογίες. Τις απαντήσεις θα τις βρει για άλλη μια φορά στην αρχαία ελληνική γραμματεία. Ας ξαναδιαβάσουν το “Όποιος καταλύσει το δημοκρατικό πολίτευμα στην Αθήνα ή ασκήσει οποιαδήποτε αρχή μετά την κατάλυση της δημοκρατίας, να θεωρηθεί εχθρός των Αθηναίων και να φονευθεί ατιμωρητί, η δε περιουσία του να δημευθεί και το ένα δέκατο να περιέλθει στην θεά (Αθηνά). Αυτός που θα φονεύσει τον τύραννο ή τον συνεργό, καθώς και ο ηθικός αυτουργός, να είναι απαλλαγμένοι από το μίασμα (που επιφέρει η ανθρωποκτονία). Να ορκισθούν όλοι οι Αθηναίοι, κατά φυλές και κατά δήμους, επάνω από ακέραια θυσιάσματα, ότι θα φονεύσουν τον τύραννο ή τον συνεργό” Ψήφισμα του Δημοφάντους κατά των τυράννων,410/409 π,Χ.Ανδοκίδης, Περί Μυστηρίων (Ι), 96-98.
Όσοι αγωνιστές αναφέρονται στις σελίδες αυτού του αφιερώματος κλικ εδώ τιμήθηκαν ως όσιοι και ευαγείς, ανεξάρτητα από την ιδεολογία τους, επειδή εναντιώθηκαν στον Τύραννο.
Πως να το κάνουμε; Δε γίνεται να σου αρέσει, συγχρόνως, η αρχαία ελληνική σκέψη (κλικ εδώ) και η Τυραννία των φασιστοειδών.
Πηγή: http://www.24grammata.com

Υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο





( Έναν αιώνα και 14 χρόνια πίσω μας έφεραν τα νεοφιλελεύθερα πλέον κόμματα της ΝΔ και του Πασοκ και της γιαλαντζι αριστερής ΔΗΜΑΡ...!!!)








"Την υπαγωγή της χώρας υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο, καθεστώς που προσιδιάζει σε χρεοκοπημένες χώρες όπως η Ελλάδα του 1898, αποδέχεται ουσιαστικά η κυβέρνηση Σαμαρά προκειμένου να εξασφαλίσει τη συνέχιση της χρηματοδότησης, δηλαδή τη χορήγηση της περίφημης δόσης των 31,5 δισ., που υπό προϋποθέσεις μπορεί να φτάσει τα 44 δισ.
Οι προϋποθέσεις είναι δύο και αφορούν δικαιώματα της κυρίαρχης ελληνικής κυβέρνησης και της Βουλής........."

Κύπρος>Μεγαλύτερα τα έσοδα του ΟΠΑΠ από αυτά της Κυπριακής Δημοκρατίας! - Economy - ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ

 
.....Ο κ. Νικολάου είπε πως, όταν έγινε αυτή η συμφωνία, τα έσοδα του ΟΠΑΠ ΑΕ Ελλάδος ήταν έσοδα της Ελληνικής Δημοκρατίας, «ενώ σήμερα είναι κατά 75% τουλάχιστον έσοδα ιδιωτών, και μόνο το 25% ανήκει στο ελληνικό κράτος και στους προσεχείς 3-4 μήνες πολύ πιθανόν ο ΟΠΑΠ να ανήκει κατά 95% ή εξ ολοκλήρου σε ιδιώτες». ......

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Κυβέρνηση Λαικής Ενότητας!






Πολύ πριν από τις εκλογές του Οκτώβρη του 2009 από τις οποίες βγήκαν τότε νικητές το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου, οι δυνάμεις που στηρίζουν το αστικό πολιτικό σύστημα είχαν βάλει στο στόχαστρο τους τον σχηματισμό αυτοδύναμων κυβερνήσεων, υποστηρίζοντας ότι ήταν αναγκαίος ο σχηματισμός κυβερνήσεων συνεργασίας, σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα.

Πριν την Ελλάδα πλήξει η σφοδρή κρίση χρέους, εκπρόσωποι του αστικού πολιτικού κατεστημένου όπως ο Θεόδωρος Πάγκαλος, η Ντόρα Μπακογιάννη ή ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εισηγούνταν τον σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας, τις οποίες ανάλογα με την περίσταση και τη συγκυρία βάφτιζαν «εθνικής ενότητας», «εθνικής ανάγκης» ή «εθνικής συνεννόησης». Ταυτόχρονα τα μιντιακά συγκροτήματα της διαπλοκής και διαχρονικά επικοινωνικά εργαλεία του αστικού κατεστημένου αναφέρονταν στην περίφημη "συνταγή Σημίτη" ή πίεζαν, ήδη από το 2009 και από τις αρχές του 2010, για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας ή "εθνικής ενότητας" με πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο. Αυτές οι εισηγήσεις παρέπεμπαν ιστορικά στις μετεμφυλιακές προσπάθειες του Παλατιού για τη συγκρότηση «κυβέρνησης εθνικής ενότητας», οι οποίες βέβαια τότε είχαν ένα και μόνο σκοπό: Να εξυπηρετήσουν ανοικτά τις επιδιώξεις του μεγάλου Κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και της ντόπιας αστικής τάξης. Η σφοδρή κρίση χρέους, η οποία έπληξε την Ελλάδα και οι επιπτώσεις της ένταξης στον μηχανισμό στήριξης διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην ραγδαία μεταβολή της πολιτικής κατάστασης, στην ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και στην ριζική τροποποίηση του πολιτικού χάρτη στην Ελλάδα. Όμως, παρά την κατάρρευση τόσο του κυρίαρχου μεταπολιτευτικού πολιτικού φορέα, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ, όσο και της Νέας Δημοκρατίας, τα υπερεθνικά και ντόπια οικονομικά συμφέροντα, που στηρίζουν το αστικό πολιτικό σύστημα πέτυχαν μέσα σε συνθήκες ολοκληρωτικής και πλήρους διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής την επιβολή με κάθε τρόπο και μέσο του σχηματισμού κυβερνήσεων συνεργασίας επιτυγχάνοντας των συμβιβασμό πολιτικών δυνάμεων, όπως για παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίες επί τέσσερις δεκαετίες αποτελούσαν δύο σταθερούς παραταξιακούς πολιτικούς πόλους αντιπαράθεσης που σταδιακά εξομοιώθηκαν σε ότι έχει να κάνει με τον πολιτικό τους λόγο, τις πολιτικές τους επιδιώξεις και τα προγράμματά τους.

Το επιχείρημα...............
Περισσότερα στην πηγή:http://kourdistoportocali.com/articles/15899.htm

Η σημερινή Κατοχή

Μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση για την κατάλυση του κράτους και το ταξικό καθήκον της Αριστεράς

του Δημήτρη Καζάκη
Η σημερινή κατοχή είναι πολύ χειρότερη από την παλιά ναζιστική κατοχή. Κι αυτό γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται για κατοχή εδαφικής επικράτειας άλλου κράτους από εισβολέα, αλλά για ολοκληρωτική κατάλυση σήμερα του ελληνικού  κράτους και ρευστοποίηση της εδαφικής του επικράτειας, αλλά και του λαού του. Να ποια είναι η θεμελιώδης διαφορά, ταξικά και εθνικά, του 1941 με σήμερα.
Η άρχουσα τάξη σήμερα δεν χρειάζεται εθνικό κράτος. Οι εξουσίες της έχουν περάσει ήδη σε υπερεθνικό επίπεδο και η συσσώρευση του κεφαλαίου εκδηλώνεται κυρίαρχα με άυλους τίτλους και πλασματικό χρήμα στις παγκοσμιοποιημένες αγορές. Γι’ αυτό και για την οικονομική ολιγαρχία σήμερα το εθνικό κράτος της είναι περιττό, ενώ το έθνος μια βολική επινόηση χωρίς υλική υπόσταση όπως ακριβώς και τα εικονικά κεφάλαια που συσσωρεύει.
Αυτός είναι ο λόγος που η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα μαζί με τα κόμματα “ευρωπαϊκής προοπτικής” έχουν προσχωρήσει στην άποψη ότι το ελληνικό κράτος όχι μόνο δεν μπορεί …
να είναι ανεξάρτητο και αυτοδύναμο, δεν είναι καν βιώσιμο στις σημερινές συνθήκες. Κι έτσι από την θεωρία της ψωροκώσταινας έχουν προσχωρήσει στην ιδεολογία της αφομοίωσης μέσα σε μια ευρεία “ευρωπαϊκή ομοσπονδία” όπου έχει εκλείψει κάθε ψήγμα δημοκρατίας ακόμη και με την παραδοσιακή έννοια της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Η Ελλάδα από αυτήν την νέα κατοχή δεν πρόκειται να επιβιώσει ως κράτος τυπικά ανεξάρτητο και η εδαφική της συγκρότηση θα διαμελισθεί σύμφωνα με τα πιο επείγοντα συμφέροντα των ισχυρών της ευρωζώνης και των αγορών. Σ’ αυτές τις συνθήκες, όποιος προτάσσει το “ταξικό” έναντι του εθνικού είναι στην αντίπερα όχθη, διότι πολύ απλά το μόνο “ταξικό” σήμερα που υπάρχει απογυμνωμένο από τα εθνικά χαρακτηριστικά είναι το ταξικό συμφέρον της άρχουσας τάξης.
Μόνο η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία σήμερα μην μπορώντας πλέον να ταυτίσει το δικό της στενό ταξικό συμφέρον με το εθνικό συμφέρον, αρνείται ακόμη και τυπική την εθνική κυριαρχία, έχει πλήρως αποδεχτεί την κατάλυση του ελληνικού κράτους ως ιστορική έκφραση της ανεξαρτησίας του ελληνικού λαού και έθνους.
Επομένως, όποιος θέλει να μιλά σήμερα μόνο με ταξικούς όρους, δεν μπορεί παρά να μιλά με όρους ταξικού συμφέροντος της άρχουσας τάξης και των στρατηγικών επιλογών τους. Αδιάφορο αν κρύβεται πίσω από δήθεν αριστερή ή γιαλαντζί επαναστατική φρασεολογία. Χωρίς την πάλη για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας από τον λαό δεν μπορεί ούτε καν να υπάρξει ελληνικό κράτος, δημόσιο συμφέρον, εργατικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα για τις εκμεταλλευόμενες τάξεις και στρώματα.
Γι’ αυτό και σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία, η πάλη για την εθνική απελευθέρωση και αποκατάσταση είναι απόλυτα ταυτισμένη με την κοινωνική απελευθέρωση και συνιστά το υπέρτατο ταξικό αίτημα της εποχής μας για τον ελληνικό λαό και πρωτίστως για τους εργαζόμενους. Χωρίς αυτό, χωρίς να παλέψουν για εθνική απελευθέρωση από την ΕΕ και την ευρωζώνη, οι εργάτες και γενικά οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να διατηρήσουν ούτε καν το σημερινό επίπεδο διαβίωσής τους, ούτε καν το σημερινό επίπεδο καταρράκωσης των δικαιωμάτων τους. Είναι καταδικασμένοι να καταλήξουν σε κατάσταση λούμπεν και περιθωρίου χωρίς κανενός είδους ταξική συνείδηση ή συγκρότηση.
Όποιος λοιπόν σήμερα κατανοεί το ταξικό του καθήκον από την σκοπιά των κατατρεγμένων, από την σκοπιά της εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευομένων στρωμάτων, τότε θα πρέπει να πρωτοστατήσει στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ελληνικού λαού. Αλλιώς έχει περάσει με την πλευρά του ταξικού αντιπάλου, με τις κόκκινες σημαίες να ανεμίζουν, χωρίς καν να το έχει καταλάβει.

Σοκ και χρέος.

Σοκ και χρέος.




 ΘΥΜΙΟΣ ΚΑΛΑΜΟΥΚΗΣ


«Έχω δικαίωμα να πω την προσωπική μου άποψη- κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, που υπογράψατε τα μνημόνια να περάσετε από ειδικό δικαστήριο. Αυτό σας εύχομαι και εγώ
προσωπικά, παρά να βρείτε ορισμένοι από εσάς το τέλος του πρεσβευτή των ΗΠΑ πριν
λίγους μήνες στη Λιβύη. Καλή σας τύχη».
Είναι η γνωστή αναφορά του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στάθη Παναγούλη, προχτές στην
Βουλή, η οποία όπως αναμενόταν ξεσήκωσε θύελλα, διαμαρτυριών εντός Βουλής και
κυρίως εντός τηλεοπτικών παραθύρων. Σοκαρισμένοι δημοσιογράφοι, εκπρόσωποι
κομμάτων και βουλευτές, καταδίκαζαν την «απόπειρα εμφυλίου πολέμου», ή
επεσήμαναν τον συσχετισμό με την φρασεολογία της Χρυσής Αυγής........

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Το Άρθρο 2 που ξεπουλάει τη χώρα



ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ

Ανυπολόγιστης αξίας οι δημόσιες επιχειρήσεις που βγαίνουν μέσω ΤΑΙΠΕΔ στο σφυρί. Επιμέλεια: Μαίρη Ευθυμιάτου

Mε ισχνή πλειοψηφία πέρασε τελικά την προηγούμενη Τετάρτη, το άρθρο 2 του νομοσχεδίου που αφορούσε την ιδιωτικοποίηση στρατηγικών επιχειρήσεων, μέσω της ένταξής τους στο ΤΑΙΠΕΔ. Ο ασθμαίνων τρικομματικός θίασος έφερε εις πέρας την εντολή της Άνγκ. Μέρκελ, προκειμένου να ξεπουλήσει άνευ όρων όλους τους επικερδείς δημόσιους Οργανισμούς.
Τι προβλέπει το περιβόητο Άρθρο 2; Σύμφωνα και με το επίσημο κείμενο, την «Κύρωση της κατάργησης του ελάχιστου ποσοστού του δημοσίου σε ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΟΔΙΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΤΑ, Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς, Θεσσαλονίκης, Αλεξανδρούπολης, Βόλου, Ελευσίνας, Ηγουμενίτσας, Ηρακλείου, Καβάλας, Κέρκυρας, Λαυρίου, Πατρών και Ραφήνας».
Το ελληνικό κράτος ξεπουλιέται άνευ όρων με πρώτο σταθμό το τέλος του έτους (και έπεται συνέχεια). Αυτό απαιτούν οι δανειστές, αυτό ορίζουν οι συμφωνίες -φανερές και κρυφές- μεταξύ των… αφεντικών και της ελληνικής κυβέρνησης. Ο στόχος σαφής και οι οδηγίες αυστηρές: η Ελλάδα θα πρέπει να αντλήσει 8,8 δισ. ευρώ από τις ιδιωτικοποιήσεις έως τα τέλη του 2015 και συνολικά 50 δισ. ευρώ έως το 2020.


Παραδίδουν τα μελλοντικά δημόσια έσοδα

Τι βγάζουν, όμως, στο σφυρί; Τις προβληματικές επιχειρήσεις που «πνίγουν» το Ελληνικό Δημόσιο και θα ήταν καλύτερα -κατά τα καθεστωτικά ΜΜΕ- να ξεφορτωθούμε; Η αλήθεια είναι πως εκχωρούνται στο ΤΑΙΠΕΔ όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις και οι συμμετοχές τους, δηλαδή όλες οι επικαρπίες -ουσιαστικά- του Δημοσίου. Υπάρχει, δε, ρητός όρος στο καταστατικό λειτουργίας του ΤΑΙΠΕΔ που αναφέρει χαρακτηριστικά ότι στόχος του είναι «η διαμόρφωση νέων εθνικών πολιτικών καθώς και η δημιουργία νέων ρυθμιστικών αρχών, για τη μεταφορά μονοπωλιακών δραστηριοτήτων από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα»(!).
Μέγιστη ειρωνεία αποτελεί το γεγονός ότι μία μόλις ημέρα πριν από τις επίμαχες ονομαστικές ψηφοφορίες που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ (δηλαδή την Τρίτη) είδε το φως της δημοσιότητας η πιο πρόσφατη μελέτη της ICAP, αναφορικά με τις 10 πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, μερικές από τις οποίες είναι ΔΕΚΟ, που η κυβέρνηση θέλει να πουλήσει! 
Αυτό ήταν και η καλύτερη απάντηση στον υπ. Οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα, που προσπαθεί να πείσει το λαό ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι απαραίτητες γιατί θα φέρουν «ζεστό δημόσιο χρήμα» που θα χρησιμεύσει βέβαια για να «μαγειρευτεί» λογιστικά η μείωση του χρέους. Το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό, καθώς πρακτικά χαρίζονται σε εξευτελιστικά ποσά τα φιλέτα του Δημοσίου, με το τελευταίο να απεμπολεί τα έσοδά του από κερδοφόρες επιχειρήσεις και να χάνει κάθε δικαίωμα μελλοντικής διαχείρισής τους. 

Στο σφυρί υποδομές εθνικής σημασίας
Το ζήτημα όμως δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας και αυτάρκειας του ελληνικού λαού. Τι πωλείται; Ο βασικός πυλώνας ενέργειας της χώρας -ΔΕΗ- με όλη την περιουσία της (ακόμη και ο ορυκτός πλούτος), και στο επόμενο «πακέτο» οι ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ. Οι δύο βασικές δημόσιες (και λογικά μονοπωλιακές) επιχειρήσεις διαχείρισης υδάτων (ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ). Τα Ελληνικά Πετρέλαια με όλες τις επενδύσεις τους, τα Ελληνικά Ταχυδρομεία και όλα τα βασικά λιμάνια της χώρας! Οι υποδομές της χώρας, που διασφαλίζουν την εθνική της κυριαρχία βγαίνουν στο σφυρί. 
Η πιο απλή μελέτη αναφορικά με τα «φιλέτα» που σχεδιάζεται να δοθούν πραγματικά έναντι πινακίου φακής, δείχνει ξεκάθαρα ότι παραδίδονται άνευ όρων όλα τα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου.
Σταχυολογούμε μερικά από τα πιο κραυγαλέα παραδείγματα των υπό ιδιωτικοποίηση:
• Πάγια στοιχεία ΔΕΗ, μαζί με ορυχεία και δίκτυα και γραμμές μεταφοράς, περίπου 14 δισ. ευρώ. Αντιστοίχως, στο σύνολο του τομέα ενέργειας, η ΔΕΠΑ/ΔΕΣΦΑ την τελευταία 5ετία έχει δώσει 500 εκατ. ευρώ για φόρους, χωρίς να χρηματοδοτείται από το κράτος. Με συνολικό δίκτυο αξίας 900 εκατ. ευρώ, θέλουν να τις πουλήσουν για λιγότερο από 600 εκατ. ευρώ (όταν ο ετήσιος τζίρος του ’11 της ΔΕΣΦΑ μόνο ξεπέρασε τα 125 εκατ. ευρώ).
• ΕΛΠΕ: Φόρος 11,5 εκατ. ευρώ κάθε χρόνο στο κράτος. Θέλουν να τα πουλήσουν για 700 εκατ. ευρώ, ενώ μόνο η πιο πρόσφατη επένδυση, στο διυλιστήριο Diesel στην Ελευσίνα, κόστισε 2 δισ. ευρώ και η αξία των παγίων του αγγίζει τα 2,4 δισ. ευρώ. Η ίδια η εταιρία δηλώνει ότι το κράτος θα ζημιωθεί από την ιδιωτικοποίηση.
• ΟΠΑΠ: Τι να πει κανείς για μια εταιρία που ανήκει στην 25άδα των πιο κερδοφόρων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων και που μόλις πριν από μερικούς μήνες έβγαλε από τα Ταμεία του «ζεστά» 849 εκατ. ευρώ και τα έδωσε στο Ελληνικό Δημόσιο, με αντάλλαγμα την επέκταση της άδειας εκμετάλλευσης των 11 τυχερών παιχνιδιών του για 10 επιπλέον έτη έως το 2030 σε μια μονοπωλιακή αγορά; Με ποια λογική πωλείται ο ΟΠΑΠ από τον οποίο το Δημόσιο έχει σταθερό και σίγουρο έσοδο (από φορολογία, μερίσματα κ.λπ.);
• ΕΥΔΑΠ / ΕΥΑΘ: Το απόλυτο μονοπώλιο στην Ελλάδα, με τεράστια χρέη του Δημοσίου και των ΟΤΑ από απλήρωτα τιμολόγια, που ωστόσο επιμένουν να δηλώνουν αύξηση κερδών που αγγίζει (και ξεπερνά) το 100% τα τελευταία χρόνια. Με ένα δίκτυο ανυπολόγιστης αξίας και βεβαίως αντιστοίχως ανομολόγητης σημασίας για το λαό, καθώς το νερό δεν μπορεί να αποτελεί παρά μόνον δημόσιο αγαθό. Η κερδοφορία της ΕΥΑΘ μόνο, ανέρχεται για την τελευταία πενταετία στα 77,5 δισ. ευρώ μετά φόρους και οι εμπορικές απαιτήσεις (ανείσπρακτες οφειλές από τρίτους) στα 55,329 δισ. ευρώ!
• Ελληνικά Ταχυδρομεία: Κερδοφόρα έως και σήμερα. Τζίρος 485 εκατ. ευρώ και 3 εκατ. ετήσιο κέρδος. Ακίνητη περιουσία στα 130 εκατ. ευρώ. Έχει υποστεί μειώσεις προσωπικού έως και 30% και 100 καταστημάτων πανελλαδικά. Τα ξεπουλάνε για 80 εκατ. ευρώ, παραδίδοντας σε ιδιώτες ακόμη και τις τραπεζικές πράξεις ταμιευτηρίου που εξυπηρετούσε το δίκτυο σε συνεργασία με το ΤΤ.
Τα παραπάνω παραδείγματα, είναι ελάχιστα σε σχέση με τον τεράστιο κατάλογο των προς ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων ή ΝΠΙΔ. Έως σήμερα το Ελληνικό Δημόσιο έχει περίπου 60 Α.Ε. και 300 ΝΠΙΔ. Το ΤΑΙΠΕΔ έχει σκοπό να έχει ενσωματώσει τα πάντα (και να τα έχει ξεπουλήσει) έως το 2020. Η συμμετοχή των εμπλεκομένων κυβερνήσεων στο έγκλημα αυτό είναι ενσυνείδητη, καθώς το Δημόσιο δεν χάνει μόνο έσοδα αλλά παραδίδει σε ιδιώτες ζωτικούς τομείς όπως ενέργεια, ύδρευση, ταχυδρομεία, πόροι, χάνοντας το δικαίωμα να ελέγχει και να επιβάλλει πρακτικές σε όσους θα μπορούσαν να ενεργήσουν βλαπτικά για το δημόσιο συμφέρον. Το ζήτημα είναι, ο λαός θα τους αφήσει;
Πηγή:You Pay Your Crisis

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Λαπαβίτσας - Τσακαλώτος - Ιωακείμογλου: Βίντεο από την εκδήλωση περί εναλλακτικών πολιτικών απέναντι στο μνημόνιο

You Pay Your Crisis: Λαπαβίτσας - Τσακαλώτος - Ιωακείμογλου: Βίντεο από την εκδήλωση περί εναλλακτικών πολιτικών απέναντι στο μνημόνιο

Εμποροι υποκριτές!


ΟΧΙ δεν θα συμμετάσχω στην συγκέντρωση διαμαρτυρίας των Εμπορικών Συλλόγων Κορίνθου, Κιάτου και του Εργατικού κέντρου, γιατί σχεδόν κανένας από αυτούς τους μαγαζάτορες δεν απήργησε έως τώρα ενάντια στα μέτρα του Μνημονίου...!!
Κανένας δεν έκλεισε το μαγαζί του για συμπαράσταση, όταν όλοι οι υπόλοιποι διαδηλώναμε στις απεργίες κλείνοντας τις επιχειρήσεις μας η χάνοντας τα μεροκάματα μας!!
Τώρα οι κύριοι αυτοί έμποροι, στην τούρλα του Σαββάτου αλλά κυρίως με βασική αιτία την μετατροπή της πρώην Σωληνουργίας σε Εμπορικό κέντρο τύπου ΜΩΛ, ξεσηκώνονται για μια εκδήλωση στο εργατικό κέντρο, τελείως υποκριτικά και με ιδιοτέλεια...!!!


Συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις
των μηχανικών


Τα συλλογικά όργανα, η Διοικούσα Επιτροπή και η Κεντρική Αντιπροσωπεία του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, με βάση σχετική εισήγηση του προέδρου ΤΕΕ Χρήστου Σπίρτζη αποφάσισαν τη συνέχιση των κινητοποιήσεων του ΤΕΕ και των διπλωματούχων Μηχανικών έως την ψήφιση στη Βουλή του κρατικού προϋπολογισμού 2013,(πιθανή ημερομηνία Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012), τα βασικά χαρακτηριστικά του οποίου είναι η συνεχιζόμενη ύφεση και η επιδείνωση των δεικτών της οικονομίας, για έκτη συνεχή χρονιά.
Συγκεκριμένα η κεντρική αντιπροσωπεία ΤΕΕ, η λεγόμενη «Βουλή των μηχανικών»,που συνεδρίασε το Σαββατοκύριακο στην Αθήνα, με ευρεία πλειοψηφία έκανε δεκτή την εισήγηση της Διοικούσας Επιτροπής ΤΕΕ, για συνέχιση των κινητοποιήσεων μέχρι την ψήφιση
του προϋπολογισμού 2013, εξουσιοδοτώντας παράλληλα τη Διοικούσα Επιτροπή ΤΕΕ «να αποφασίσει για την περαιτέρω πορεία των κινητοποιήσεων και την μορφή τους ή την αναστολή
των κινητοποιήσεων, τις προτάσεις και την τακτική που θα ακολουθηθεί ανάλογα με τις εξελίξεις».
 Η απόφαση και το πλαίσιο, που όρισε η κεντρική Αντιπροσωπεία ΤΕΕ για τη συνέχιση των κινητοποιήσεων εγκρίθηκε από την Διοικούσα Επιτροπή ΤΕΕ.
Ειδικότερα προβλέπεται μέχρι την ημέρα ψήφισης του κρατικού προϋπολογισμού η συνέχιση της αναστολής λειτουργίας όλων των υπηρεσιών εξυπηρέτησης του ΤΕΕ και των υπηρεσιών της Τράπεζας Πληροφοριών. Επίσης για το ίδιο διάστημα η συνέχιση της αποχής όλων τωn εκπροσώπων και των μελών του ΤΕΕ,(διπλ. μηχανικοί δημοσίου, εργολήπτες, μελετητές, μισθωτοί, ελεύθεροι επαγγελματίες), από όλες τις επιτροπές, τα συμβούλια και τις τεχνικές εκπροσωπήσεις σε όλη τη χώρα.