ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2011: ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2011:
ΜΕ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ

20 χρόνια υποδούλωσης ακόμα στους ντόπιους και διεθνείς τοκογλύφους!!


Ξ Ε Σ Η Κ Ω Θ Ε Ι Τ Ε!!!!!

ΙΟΥΝΙΟΣ 2013:

ΤΡΟΪΚΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ :
Πραξηκοπηματικό κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης και ραδιοφώνου!
Ηρθε η ώρα να τους σταματήσουμε.

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ!!!!


ΙΟΥΛΙΟΣ 2014:

Γενοκτονία εις βάρος των Παλαιστινίων απο το Ισραήλ!
Να συσταθεί 2η Νυρεμβέργη!


16 Φεβρουαρίου 2015:

ΟΧΙ στην δικτατορία της Ευρωζώνης!
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!




Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Ο δήμος Βέλου-Βόχας Κορινθίας τι κάνει? Κοιμάται τον ύπνο του δικαίου!

Τα φετινά απόβλητα ελαιουργείου στην θάλασσα
"Χωματερή στην οδό Παπανδρέου στην παραλία Βραχατίου
Η παράνομη περίφραξη οικοπέδου μέσα στον αιγιαλό και παραλία στο Βραχατι





Η παράνομη περίφραξη αιγιαλού και παραλίας στο Βραχατι





Το υπουργείο επιβάλλει υψηλά πρόστιμα σε όσους ρυπαίνουν η καταστρέφουν το περιβάλλον όπως βλέπετε πάρα κάτω την απόφαση!
Ο δήμος Βέλου-Βόχας Κορινθίας τι κάνει? Κοιμάται τον ύπνο του δικαίου!
Ως πότε? 
  • Τρια (3) ολόκληρα χρόνια και δεν έχει κάνει τίποτα απολύτως με την παράνομη περίφραξη του φερόμενου ως οικοπέδου μέσα στην κόκκινη γραμμή αιγιαλού και παραλίας στο ρηχό λιμάνι!!
  •  Τρια (3) χρόνια διαχείρισης και η χωματερή ζει και βασιλεύει πάνω από τον σινεμά ΛΑΙΣ! Γιατί δεν παρεμβαίνουν να φράξουν το οικόπεδο και να καταλογίσουν στον ιδιόκτητη του τα έξοδα της?
  • Τι έκαναν με τα φετινά απόβλητα των ελαιουργείων? Επέβαλαν τα ανάλογα πρόστιμα και ποινές?
Έτσι θα πάνε άραγε στις εκλογές!!!!!


"ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ » ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ » ΔΕΛΤΙΑ ΤΥΠΟΥ » Επιβολή προστίμων από τον Ειδικό Γραμματέα Επιθεώρηση​ς Περιβάλλον​τος και Ενέργειας


Αθήνα, 27 Μαρτίου 2013
  
Επιβολή προστίμων από τον Ειδικό Γραμματέα Επιθεώρησης Περιβάλλοντος και Ενέργειας:
 
Ο Ειδικός Γραμματέας Επιθεώρησης Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Μ. Κουρουζίδης, υπέγραψε την επιβολή προστίμων, μετά από εισήγηση της Ειδικής Υπηρεσίας Επιθεωρητών Περιβάλλοντος, σε 14 μονάδες, συνολικού ύψους 549.281 ευρώ.
Οι κυριότερες παραβάσεις αφορούσαν σε Λειτουργία ΧΥΤΑ χωρίς Έγκριση Περιβαλλοντικών Όρων, ανεξέλεγκτη διάθεση υγρών αποβλήτων ελαιουργείου και μη σύννομη διάθεση τέφρας πυρηνόξυλου, υπέρβαση των οριακών τιμών εκπομπής διοξειδίου του θείου, ανεξέλεγκτη απόρριψη ή διάθεση υγρών και στερεών αποβλήτων και επικινδύνων αποβλήτων, μη τήρηση προβλεπομένων αναφορικά με την εκμετάλλευση του λατομικού χώρου, αυθαίρετη διάνοιξη χωμάτινου δρόμου εντός ζώνης αιγιαλού - παραλίας, λειτουργία μάνδρας οικοδομικών υλικών χωρίς Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων κά.
Μεταξύ των μονάδων στις οποίες επιβλήθηκαν τα πρόστιμα, περιλαμβάνονται: τρεις δήμοι, δύο εργοστάσια τροφίμων και ποτών, δύο μονάδες παραγωγής ηλεκτρισμού, εταιρία παραγωγής μολύβδου από ανακύκλωση συσσωρευτών, βιομηχανία εκτυπώσεων – βιβλιοδεσίας, βιομηχανία κατασκευής μεταλλικών εξαρτημάτων με επιψευδαργύρωση και ηλεκτροστατική βαφή, αγροτικός συνεταιρισμός, μονάδα πυρηνελαιουργείου βιομηχανία εκτυπώσεων – βιβλιοδεσίας, λατομείο αδρανών υλικών και μάνδρα οικοδομικών υλικών .
 
 
Περισσότερα και αναλυτικά στοιχεία παρέχονται στην ιστοσελίδα της Ειδικής Γραμματείας Επιθεώρησης Περιβάλλοντος και Ενέργειας (http://www.ypeka.gr/Default.aspx?tabid=396&language=el-GR)"

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Παναγιώτης Λαφαζάνης: Επανεξέταση χρειάζεται η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρωζώνη - Η Αυγή online


Συνέντευξη στον Νίκο Παπαδημητρίου
Να μην μετατοπιστούμε στα κεντροαριστερά, να μην χρησιμοποιήσουμε παλιά υλικά
Το "όχι" της Κύπρου δεν πρέπει να μείνει μισό, αντιθέτως πρέπει να ολοκληρωθεί με ένα συνολικό "όχι" προς την τρόικα και τα Μνημόνια, συστήνει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, στη συνέντευξή του στην "Αυγή" της Κυριακής. Άποψή του είναι ότι, εδώ που έφθασαν Ευρωζώνη και Ε.Ε, δεν μεταρρυθμίζονται, αλλά μόνο ανατρέπονται, εξ ου και η πρότασή του για επανεξέταση της θέσης του ΣΥΡΙΖΑ έναντι των δύο αυτών ευρωπαϊκών θεσμών. Ταυτόχρονα ο συνομιλητής μας βάζει τους δικούς του... αστερίσκους ενόψει του ιδρυτικού συνεδρίου καθώς και του προσυνεδριακού διαλόγου, ενώ ζητά οι αιχμηρές θέσεις του κόμματος να μην λειανθούν. Στο κεφάλαιο των συμμαχιών, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και βουλευτής Β' Πειραιά επιμένει στη συνεργασία με ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ δηλώνει αντίθετος στη μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ προς τα κεντροαριστερά, πολλώ μάλλον όταν οι συνεργασίες γίνονται με παλιά υλικά, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει.

* Πώς αξιολογείτε τη στάση του κυπριακού λαού και του κοινοβουλίου για το κούρεμα των καταθέσεων, κ. Λαφαζάνη;
Η Κύπρος είπε ένα μεγάλο και περήφανο "όχι". Και αυτό το "όχι" το είπε πρώτα απ’ όλα και κυρίως ο κυπριακός λαός και έτσι δέσμευσε και την Κυπριακή Βουλή. Το "όχι", όμως, αυτό της Κύπρου δεν πρέπει να μείνει "μισό" ούτε να γίνει άλλοθι για να ακολουθήσουν τροϊκανές και μνημονιακές αναδιπλώσεις. Θα ήταν τραγικό, αδιανόητο και άθλιο να δανειστεί ή να πληρώσει σε μετρητά, με την καταλήστευσή του, ο κυπριακός λαός 17 δισ. για να ανακεφαλαιοποιηθούν οι ιδιωτικές τράπεζες και για να μπει η Κύπρος στην τυραννική κηδεμονία της τρόικας. Το "όχι" της κυπριακής Βουλής πρέπει τώρα να ολοκληρωθεί με ένα συνολικό "όχι" στην τρόικα και τα Μνημόνια και με ένα μεγάλο ναι στην εθνικοποίηση και εξυγίανση των κυπριακών τραπεζών και σε μια νέα προοδευτική πορεία μετασχηματισμών της Κύπρου σε σύγκρουση με τις δομές της Ευρωζώνης.............
Πηγη: http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=761546#.UVFacZoa1

Αλαβάνος: Κύπρος και Ελλάδα να βγουν από το ευρώ.


Ακολουθεί η δήλωση του κ. Αλ. Αλαβάνου για τις κυπριακές εξελίξεις:

«Το τραγικό παρόν της Κύπρου για «κατάργηση του μνημονίου μέσα στην Ευρωζώνη» βοηθάει να μη γίνει το δικό μας θλιβερό μέλλον»

 «Η 25η Μαρτίου είναι πια μια διπλή επέτειος. Όπως πάντα, επέτειος εθνικής απελευθέρωσης. Κι από φέτος επέτειος εθνικής καταστροφής, με την απόφαση ολοκληρωτικής κατακρήμνισης της κυπριακής οικονομίας από την Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Το τελεσίγραφο Βερολίνου και Ουάσιγκτον, Σόιμπλε και Λαγκάρντ, που το Eurogroup απλώς επικύρωσε, δεν εξυγιαίνει, δεν εξορθολογίζει, δεν ανασυγκροτεί, δεν σταθεροποιεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Κύπρου. Το διαλύει συθέμελα. Και μαζί με αυτό αποδιοργανώνει πλήρως την οικονομία, την απασχόληση, τις επενδύσεις, τις διεθνείς σχέσεις, τις ενεργειακές προοπτικές, τους δημοκρατικούς θεσμούς του νησιού.

Σαράντα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή η Κύπρος βγαίνει για δεύτερη φορά ακρωτηριασμένη, χωρίς ταυτότητα, με άγνωστο και δυσοίωνο το μέλλον.

Τα δραματικά γεγονότα στην Κύπρο είναι ένα μεγάλο δίδαγμα και μια αυστηρή προειδοποίηση για την Ελλάδα. Και αποκαλύπτουν σε όλους τον άγονο, ψευδή και παλαιοκομματικό τρόπο αντιπαράθεσης ανάμεσα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση στη χώρα μας.

Ο στείρος ανταγωνισμός τους επικεντρώνεται στο ποιος είναι ο καλύτερος διαπραγματευτής.


Η κυβέρνηση εφαρμόζει και υπερασπίζεται τη μέθοδο της συναινετικής, πειθήνιας, συνεπούς προς τις επιλογές της τρόικα στάσης, που δήθεν θα οδηγήσει τελικά στην ανάκαμψη της χώρας. Η κυπριακή εμπειρία, που εξελίσσεται με πολύ γρηγορότερη κίνηση από τις άλλες χώρες των μνημονίων, όπου το τέλος έρχεται αμέσως μετά την αρχή, δείχνει ότι αυτό το τέλος είναι η πλήρης εξουθένωση της κοινωνίας.



Η αξιωματική αντιπολίτευση υποστηρίζει ότι απλώς με μια  «σκληρή» διαπραγμάτευση θα καταργήσουμε το μνημόνιο μέσα στην Ευρωζώνη. Η Κύπρος ξεκίνησε με τους ισχυρότερους οιωνούς: την καθολική απόρριψη των όρων της τρόικα από την κυπριακή βουλή. Και σε μια βδομάδα «διαπραγματεύσεων» κατέληξε σε ακόμα πιο βαριά λύση από την πρώτη. Η Ευρωζώνη χρησιμοποίησε το όπλο της διακοπής της ρευστότητας, που ο μόνος τρόπος να εξουδετερωθεί είναι η αποχώρηση από το ευρώ και η έκδοση εθνικού νομίσματος.



Οι απόψεις της κυβέρνησης ότι «μπορούμε να ολοκληρώσουμε το μνημόνιο μέσα στην  Ευρωζώνη» και της αντιπολίτευσης ότι «μπορούμε να καταργήσουμε το μνημόνιο μέσα στην Ευρωζώνη» είναι στον αέρα, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, υπαγορεύονται από ψηφοθηρικούς λόγους και εξαπατούν τον ελληνικό λαό.



Η κοινή, επίσημα και επανειλημμένα διατυπωμένη από τις ηγεσίες τους θέση ότι «η έξοδος από το ευρώ αποτελεί εθνική καταστροφή» έχει απαγορεύσει στην Ελλάδα να έχει ένα επεξεργασμένο Σχέδιο Β΄ που περιλαμβάνει  την  έκδοση του εθνικού νομίσματος. Στην Κύπρο η απουσία του Σχεδίου Β΄ αποδείχθηκε να έχει μοιραίες συνέπειες, που αναγνωρίζονται, δυστυχώς εκ των υστέρων, από όλη την κυπριακή κοινωνία.



Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Δεν υπάρχει άλλη στιγμή για χάσιμο. Ας αφήσουμε πίσω μας αυτό το παρασιτικό σύστημα μιας  παρωχημένης κομματοκρατίας. Ας μιλήσουμε επιτέλους μεταξύ μας με ειλικρίνεια. Ας αναγνωρίσουμε όλοι, με βάση όχι υποθέσεις αλλά τα πειστήρια του εγκλήματος κατά της Κύπρου, ότι δύο δρόμοι υπάρχουν μπροστά μας. Το Σχέδιο Α΄ εντός Ευρωζώνης,  που γνωρίζουμε τις άγριες και βάρβαρες συνέπειες του. Και το Σχέδιο Β΄ με εθνικό νόμισμα που μπορεί να οδηγήσει σε γρήγορη ανασυγκρότηση εφόσον είναι συλλογικό, εμπνέει την κοινωνία, στηρίζεται σε δημοκρατικούς θεσμούς και έντιμους ανθρώπους.



Με ένα νέο στοιχείο πια. Η Ελλάδα για μια ακόμη φορά έχει αρνητική επίδραση στην Κύπρο: η περικοπή της αξίας των ελληνικών ομολόγων επιτάχυνε την αφερεγγυότητα των κυπριακών τραπεζών. Και η Κύπρος μας στέλνει πίσω θετική συμβουλή: το δικό της τραγικό παρόν από την ανυπόστατη και δημαγωγική «κατάργηση του μνημονίου μέσα στην Ευρωζώνη» μας βοηθάει να μη γίνει δικό μας θλιβερό και αδιέξοδο μέλλον.



Χρωστάμε πολλά στην Κύπρο. Στις ιστορικές αυτές στιγμές μιας εντελώς αποδυναμωμένης Κυπριακής Δημοκρατίας, ας τη στηρίξουμε συμβάλλοντας ώστε μαζί να πάρουμε με γενναιότητα, έστω και καθυστερημένα, τον δρόμο του Σχεδίου Β’. Ένα δρόμο εξαιρετικά δύσκολο, αλλά απελευθερωτικό από τους ξένους δυνάστες τύπου Σόιμπλε, σύμφωνο με τις κοινές μεγάλες αγωνιστικές μας παραδόσεις».

Πηγη: http://www.protothema.gr/politics/article/?aid=266645#.UVFY587PX98.blog

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου έπαθε ΣΟΚ μετά απο ερώτηση του προς 300 φοιτητές! | tsantiri

Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου έπαθε ΣΟΚ μετά απο ερώτηση του προς 300 φοιτητές!

16
 
1
 
 

Αίσθηση και έντονο προβληματισμό έχει προκαλέσει στην πανεπιστημιακή κοινότητα το τραγελαφικό περιστατικό που αποκάλυψε ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Δονάτος Παπαγιάννης.
Όταν ρώτησε 300 φοιτητές του να του πουν τι ξέρουν για τη Μάχη του Μαραθώνα, στην αίθουσα επικράτησε νεκρική σιγή… Όχι, οι φοιτητές δεν θέλησαν με τη σιωπή τους να αποτίσουν φόρο τιμής στους πεσόντες, απλώς δεν ήξεραν την απάντηση!
Την κατάσταση έσωσε μια φοιτήτρια, η οποία αν και αλβανικής καταγωγής, περιέγραψε με καταπληκτική ακρίβεια τα γεγονότα της μάχης. Σύμφωνα με το όσα ανέφερε με γλαφυρό τρόπο ο καθηγητής: «Το μάθημα γίνεται σε προχωρημένο εξάμηνο του Τμήματος Δημόσιας Διοίκησης. Το παρακολουθούν περίπου τριακόσιοι φοιτητές. Υπό προθεσμία δηλαδή, νέοι επιστήμονες.
Κάποια στιγμή ο λόγος στρέφεται στον Μαραθώνιο που έλαβε χώρα στην Αθήνα και προκάλεσε μάλιστα το ενδιαφέρον σε αθλητές όλου του κόσμου, αλλά και του ελληνικού κοινού, αφού προβλήθηκε live από την τηλεόραση» σημείωσε και πρόσθεσε: «Ρώτησα με την ευκαιρία τους φοιτητές μου να μου πουν, λόγω ποιου γεγονότος οργανώνεται συγκεκριμένος αγώνας δρόμου. Άκρα του τάφου σιωπή. Ουδεμία απάντηση… Ουδείς γνώριζε! Επέμεινα…
“Δεν θα προχωρήσω την παράδοση του μαθήματος, αν δεν ακούσω απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα” είπα. Σιωπή. Ξάφνου σηκώνεται ένα χέρι. Με αυτοπεποίθηση. Δεν τρέμει. Νιώθω μια ελαφριά εκτόνωση. “Επιτέλους, γνωρίζει ένας” σκέφτηκα. Σώθηκε τουλάχιστον η τιμή του πανεπιστημίου».
«Αγαλλίαση»
Όπως αποκάλυψε ο ίδιος: «Ήταν φοιτήτρια. Με άψογη εκφραστική λεπτότητα και με καταπληκτική ακρίβεια περιέγραψε τα γεγονότα της μάχης του Μαραθώνα. Ένιωσα μια κρυφή αγαλλίαση.
Αλλά ταυτόχρονα και περηφάνια για την πληθωρική ευρυμάθεια της φοιτήτριάς μου, έστω και αν ήταν μία και μοναδική. Για να την επιβραβεύσω, την ρώτησα πώς τη λένε και από ποιο μέρος της Ελλάδας είναι (με τον ενδόμυχο φόβο μήπως ήταν από τον Μαραθώνα!) Με έμφυτη ταπεινότητα μου απάντησε: “Με λένε Συλβάνα και είμαι από την Αλβανία”».
ΠΗΓΗ: Espresso

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Οικολογική Συμπολιτεία του Μοριά: Χωματερές πάντα ανοικτές...γιατί ...



Στα πλαίσια, αποψινής συζήτησης, της επερώτησης μας για τα αστικά στερεά απόβλητα (ΑΣΑ), στην Περιφέρεια Πελοποννήσου αναδείχθησαν τα κάτωθι:
1) Οι χωματερές παραμένουν ανοιχτές και επισήμως, όπως φαίνεται και από τους επίσημους χάρτες του ΥΠΕΚΑ που παρουσιάσαμε στο Περιφερειακό Συμβούλιο και επισυνάπτουμε (με ημερομηνίες έκδοσης: Μαρτίου 2012 και Φεβρουαρίου 2013, Πηγή: www.ypeka.gr ). 
Συνεπώς ποτέ δεν έκλεισαν παρά τις, κατά καιρούς, δηλώσεις των αρμοδίων Αρχών και παρά την εξασφάλιση χρηματοδότησης για την αποκατάστασή τους.
Η μόνη που έκλεισε οριστικά με δικαστική απόφαση ήταν αυτή της Τριπόλεως για αυτό και το οξυμένο πρόβλημα, εκεί.
2) Ο κος Αντιπεριφερειάρχης ΠΕ Αρκαδίας, μας δήλωσε ότι “τα σκουπίδια (ΑΣΑ) που ευρέθησαν παράνομα στην Μεγαλόπολη ταυτοποιήθηκαν και προέρχονταν από τον Δήμο Τρίπολης. Τα δε τοξικά που πάλι ευρέθησαν στην Μεγαλόπολη, ταυτοποιήθηκαν και αυτά και προέρχονταν από δύο βιομηχανίες της περιοχής Μεγάρων Αττικής”.
Αναμένουμε, όλα τα γραπτά υπομνήματα υπηρεσιών και Ελλ.Αστυνομίας και ζητάμε άμεση αποκατάσταση-εξυγίανση, χώρων και τιμωρία ενόχων, όπως ο κος Αντιπεριφερειάρχης Αρκαδίας δεσμεύτηκε.
3) Ζητήσαμε από τον κο Περιφερειάρχη (όπως είχαμε κάνει και το 2011 μέσω επερώτησής μας) διερεύνηση του κόστους κτήσεως των δεματοποιητών και τεχνική αξιολόγηση τους (πληροφορίες αναφέρουν ότι είναι δεματοποιητές ανακυκλώσιμων υλικών και όχι σύμμεικτων απορριμμάτων). Απάντηση δεν λάβαμε.
4) Ζητήσαμε από τον κο Περιφερειάρχη άμεση μεταφορά των ΑΣΑ από Τρίπολη και Δίδυμα Αργολίδας σε νόμιμο ΧΥΤΑ.
Ευελπιστούμε η σημερινή σύσκεψη στο ΥΠΕΚΑ να δώσει λύση προς αυτή την κατεύθυνση.
5) Ζητήσαμε από τον κο Περιφερειάρχη άμεση σύγκληση ευρείας σύσκεψης-παρουσία των ΜΜΕ, όπως η επερώτησή μας θέτει, και για τον απολογισμό της διετίας και για κοινό ουσιαστικό προγραμματισμό του επόμενου χρονικού διαστήματος. Απάντηση, δεσμευτική, δεν λάβαμε.
  • Οι ευθύνες πέφτουν και στους Δήμους και στην Περιφέρεια, επιγραμματικά αναφέρουμε:
1) Δύο χρόνια τώρα, αφενός δεν έχουν καταφέρει να κλείσουν και να αποκαταστήσουν τις χωματερές και πρωτίστως δεν έχουν βρει ένα κοινό σχέδιο ενδιάμεσης και νόμιμης διαχείρισης των ΑΣΑ. Ο ένας επιρρίπτει την ευθύνη στον άλλον.

2) ‘Εαν είχαν εφαμοσθεί εντατικά προγράμματα διαλογής στην πηγή, ανακύκλωσης και κομποστοποίησης από τους Δήμους με την έμπρακτη συνδρομή (ΥΠΕΚΑ, Περιφέρειας, ΕΕΑΑ) τότε ο μεγάλος όγκος των ΑΣΑ θα είχε εκτραπεί στην σωστή βιώσιμη κατεύθυνση.
3) Εάν είχαν, εδώ και δύο χρόνια, με κατεπείγουσες διαδικασίες κατασκευασθεί ένας έως δύο ΧΥΤΑ/ΧΥΤΥ (έστω και μικρής χωρητικότητας – διάρκειας ζωής, πέντε ετών) σε κάθε Περιφερειακή Ενότητα και είχε προχωρήσει η λειτουργία του ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου τότε τα υπέρογκα κόστη των ενδομεταφορών θα είχαν αποφευχθεί και η συνεχής και παράνομη διασπορά/εναπόθεση ΑΣΑ και η δημιουργία πολλών νέων μικρο-χωματερών θα είχε εκλείψει.

4) Ως τελευταία λύση θα μπορούσε να ήταν το κλείσιμο και η αποκατάσταση της πλειονότητας των χωματερών και το βάσει σχεδίου προοδευτικό και εν τέλει οριστικό κλείσιμο και αποκατάσταση όλων των χωματερών. Παράλληλα όπως και σε κάθε βιώσιμο σενάριο πρέπει να έχουμε εντατικοποίηση της ανακύκλωσης-κομποστοποίησης και μετά να αναζητήσουμε την δυνατότητα νόμιμης ενδομεταφοράς των υπολειμμάτων σε άλλη όμορη Περιφέρεια (ΧΥΤΥ/ΧΥΤΑ), μέχρι να είχαμε Πελοποννησιακούς ΧΥΤΥ/ΧΥΤΑ (έστω πενταετούς πλήρωσης minimum). Δυστυχώς και σε αυτή την περίπτωση τα κόστη μεταφοράς θα είναι εξοντωτικά για τους Δημότες και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι άλλες περιοχές θα δεχθούν τα δικά μας απόβλητα και για μακρό χρονικό διάστημα.

5) Η λύση των ΚΔΑΥ σύμμεικτων,με παράλληλη κομποστοποίηση, που η Περιφέρεια επιδιώκει ως ενδιάμεση λύση, εμφανίζει μεγάλες χρονικές καθυστερήσεις που οφείλονται: είτε σε αδυναμία των Δήμων να βρουν δόκιμους χώρους είτε/και στην γραφειοκρατική καθυστέρηση αδειοδότησης αυτών.

Κάνουμε έκκληση στην Περιφέρεια, να προβεί στην ευρεία απολογιστική και προγραμματική σύσκεψη, ως η επερώτησή μας θέτει, παρουσία ΜΜΕ, με στόχο την παροχή εναλλακτικής και νόμιμης λύσης, βάσει ενδιάμεσου Σχεδίου-Χρονοδιαγράμματος και τήρηση αυτού, για το σύνολο, των Δήμων της Περιφέρειας Πελοποννήσου που δεν διαθέτουν νόμιμο χώρο τελικής διάθεσης – απόρριψης (ΧΥΤΥ/ΧΥΤΑ).

Ότι και να αποφασισθεί πρέπει να έχει χρονοδιάγραμμα και να αποτελεί νόμιμη, περιβαλλοντικά φιλική και χαμηλού κόστους, διαχείριση για τους Δήμους.

Ας δοθεί επιτέλους έμφαση, με δυναμικό και μαζικό τρόπο, στην διαλογή στην πηγή και στην ανακύκλωση-κομποστοποίηση, για να διαχειριστούμε, εν τέλει, ένα μικρό υπόλειμμα.

Οι επικοινωνιακού χαρακτήρα συνεντεύξεις τύπου (Περιφέρειας, Δήμων), δύο χρόνια τώρα, δεν έλυσαν κανένα πρόβλημα.

Αντιθέτως, και οι ήδη υπάρχουσες παράνομες χωματερές δεν έκλεισαν και παράνομες μεταφορές ΑΣΑ έλαβαν χώρα, αλλά και νέες χωματερές δημιουργήθηκαν, όπως τα στοιχεία αποδεικνύουν.

Ας υπάρξει, έστω και τώρα, ουσιαστική συνεργασία με βάση την αλληλοκατανόηση, την νομιμότητα και το συμφέρον του Πολίτη.

Λάμπρος Μπούκλης
Γραμματέας Περιφερειακού Συμβουλίου Πελοποννήσου
Περιφερειακός Σύμβουλος
 
Πηγη:http://www.moriasnews.gr/2013/03/chomateres-panta-aniktes-giati/#.UUGL

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Ούγκο Τσάβες, ο ηγέτης των φτωχών | ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ

Hugo-Chavez
Λέγεται πως όταν ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες συνάντησε πρώτη φορά τον Τσάβες είχε μείνει με την απορία κατά πόσο ήταν πράγματι ένας οραματιστής ικανός να σώσει την Λατινική Αμερική όπως υποσχόταν ή ήταν ένας ευφάνταστος και λαοπλάνος πολυλογάς ο οποίος πολύ γρήγορα θα μετατρεπόταν σε έναν ακόμη δικτάτορα από τους πολλούς που έχουν «μεγαλουργήσει» στην αμερικάνικη υπο-ήπειρο. Η εξέλιξη του Ούγκο Τσάβες Φρίας διέψευσε τις ανησυχίες όχι μόνο του κολομβιανού νομπελίστα συγγραφέα αλλά και εκατομμυρίων ακόμη ανθρώπων για έναν πολύ απλό λόγο. Ο σπουδαίος βενεζολάνος ηγέτης, που μπήκε στο πάνθεον των λατινοαμερικάνων επαναστατών αποδείχθηκε η εξαίρεση των λαϊκών και αριστερών ηγετών που στην πολιτική τους πορεία αλλάζουν μεν, αναθεωρούν δηλαδή τα αρχικά τους σχέδια και διακηρύξεις, το κάνουν ωστόσο αυτό προς μια αριστερή και επαναστατική κατεύθυνση κι όχι σε μια κατεύθυνση υποταγής στην αστική τάξη στο εσωτερικό και στον ιμπεριαλισμό στο εξωτερικό.
Ο Τσάβες δεν ήταν σοσιαλιστής. Οι ρίζες της επαναστατικότητάς του πρέπει να αναζητηθούν στην λαϊκότητα που χαρακτήριζε τμήματα του στρατού σε όλον τον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο από την δεκαετία του ’60 κι επίσης στην Λατινική Αμερική (με τα παραδείγματα του Περόν στην Αργεντινή, του Άρμπενζ στη Γουατεμάλα, του Τορίχο στον Παναμά και του Βελάσκο στο Περού να ξεχωρίζουν) και την ίδια την Βενεζουέλα. Έγινε ωστόσο σοσιαλιστής επηρεαζόμενος ο ίδιος από τον Φιντέλ Κάστρο, τον θεωρούμενο ως μέντορά του πλέον, που κι αυτός, αν θυμηθούμε την πολιτική του διαδρομή, στην πορεία των συγκρούσεων που αναγκάστηκε να δώσει ριζοσπαστικοποιήθηκε υιοθετώντας τις σοσιαλιστικές ιδέες. Το ντόμινο συνεχίζεται – κι έτσι μόνο μπορούμε να αποτιμήσουμε την τεράστια πολιτική κληρονομιά που άφησε πίσω του ο Τσάβες – με την καταλυτική επιρροή που άσκησε ο πρόεδρος της Βενεζουέλας στον Έβο Μοράλες της Βολιβίας, τον Ραφαέλ Κορέα του Ισημερινού αλλά κι άλλους ηγέτες της Λ. Αμερικής και της Καραϊβικής μέσα από το προσωπικό του παράδειγμα, τον ιδεολογικό του προσανατολισμό και την έμπρακτη, υλική βοήθεια που τους παρείχε.
Στην πολιτική κληρονομιά του Τσάβες δεν μπορούμε να μην συμπεριλάβουμε το ότι κατάφερε να κάνει ξανά τον σοσιαλισμό ελκυστικό για τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, υπόθεση των εκατομμυρίων φτωχών και καταφρονεμένων που συνόδευαν επί ώρες τη νεκρώσιμη ακολουθία (κι όχι των μικροαστικών ελίτ που εκκολάπτονται στα θερμοκήπια των δυτικών πανεπιστημίων μιλώντας στο όνομα κι εξ ονόματος των καταπιεσμένων) ξεπερνώντας έτσι την ήττα και την υποχώρηση των σοσιαλιστικών ιδεών που άφησε πίσω τους η κατάρρευση των καθεστώτων της ανατολικής Ευρώπης. Λαμπρό παράδειγμα και στοιχείο αισιοδοξίας για την δυνατότητα των απελευθερωτικών ιδεών να ξαναγεννιούνται στο έδαφος των σύγχρονων ταξικών και πολιτικών συγκρούσεων και μαζί, όμως, απόδειξη των κοινωνικών ορίων που συνόδευσαν το φαινόμενο του Τσαβισμού.
Τσάβες: Ο άνθρωπος που άλλαξε την Λατινική Αμερική 
Ο κόκκινος μπερές του Τσάβες αγαπήθηκε κι έγινε σύμβολο όχι μόνο γιατί δημιουργούσε συνειρμούς με τον μπερέ του Τσε. Αλλά επίσης επειδή κι άλλες φορές στην πρόσφατη ιστορία της Βενεζουέλας ο στρατός, και για την ακρίβεια τμήματα του στρατού που δεν περιελάμβαναν την επίσημη ηγεσία του αλλά αποκλειστικά και μόνο μεσαία στελέχη, επιχείρησαν να πάρουν την εξουσία και να ανατρέψουν αντιλαϊκές κυβερνήσεις που παραβιάζοντας την λαϊκή εντολή επέβαλαν την αμερικανοκρατία και τη φτώχεια. Η πρώτη φορά στο δεύτερο μισό του 20ουαιώνα ήταν τον Ιανουάριο του 1958, όταν μεσαία στελέχη της αεροπορίας και του πεζικού ενώθηκαν με τον λαό που είχε βγει στους δρόμους ενάντια στον Πέρες Χιμένες, που λίγες εβδομάδες πριν είχε διεξάγει δημοψήφισμα (με μοναδικό υποψήφιο τον …εαυτό του) και το οποίο το κέρδισε με ένα ποσοστό 86%! Ο Χιμένες είχε ανέβει στην εξουσία μια δεκαετία πριν με την βοήθεια του στρατού και των Αμερικάνων κι αυτό που επιζητούσε ήταν πρώτο, τη νομιμοποίηση της εξουσίας του και δεύτερο, να συνεχίσει η Βενεζουέλα να είναι αυτό που περιέγραφε τότε το περιοδικό Τάιμ: «Το μοναδικό μέρος όπου ο επιχειρηματίας Αμερικάνος μπορεί ακόμη να καλοπερνάει μέσα στο θαυμάσιο κλίμα της πλέριας ελευθερίας της ιδιωτικής επιχειρηματικής δράσης». Ο φόρος αίματος που πλήρωσε το 1958 ο βενεζολάνικος λαός και τμήματα του στρατού ήταν τόσο βαρύς ώστε ακόμη και τώρα εκείνη η εξέγερση αναφέρεται σχεδόν πάντα μαζί με την εξέγερση του 1989, το γνωστό ως Καρακάσο που στρεφόταν ενάντια στον εκλεγμένο πρόεδρο Κάρλος Ανδρές Πέρες ο οποίος ήταν αντιπρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και παραβιάζοντας την λαϊκή εντολή οδήγησε τη χώρα στο ΔΝΤ βυθίζοντας τον λαό στην εξαθλίωση. Είναι πολύ χαρακτηριστικό πως όταν ο Νικολάς Μαδούρο διάδοχος του Τσάβες μίλησε στις 27 Φεβρουαρίου, λίγες μέρες πριν ο Τσάβες χάσει την μάχη με τον θάνατο, σε λαϊκή συγκέντρωση στο Καράκας με αφορμή την συμπλήρωση 24 ετών από το Καρακάσο υποσχέθηκε πέρα από την αποζημίωση στις οικογένειες των θυμάτων του Καρακάσο ότι επίσης θα ξεκινήσει την λειτουργία της και μια επιτροπή «ενάντια στην λήθη» που θα διερευνήσει εξαφανίσεις αγωνιστών, βασανιστήρια και δολοφονίες αρχής γενομένης από το 1958.
Το Καρακάσο δεν ήταν μόνο η τελευταία εξέγερση των Βενεζολάνων αλλά και – συμβατικά – η ημερομηνία λήξης του δικομματικού πολιτικού συστήματος που σχεδιάστηκε από τις ΗΠΑ και κυριάρχησε επί δεκαετίες στη χώρα, αποτελώντας για τους Αμερικάνους το αντίπαλο δέος στο μονοκομματικό σύστημα της Κούβας! Το τέλος του ήταν αποτέλεσμα της άμεσης συμμετοχής και των δύο μεγάλων κομμάτων στην προώθηση των λεγόμενων διαρθρωτικών προγραμμάτων του ΔΝΤ που σήμαναν έκρηξη της ανεργίας, απέραντη φτώχεια και σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις. Ειδικότερα η ιδιωτικοποίηση της εθνικής πετρελαϊκής βιομηχανίας (PDVSA) προκάλεσε πρωτοφανή οργή που οδήγησε το 1992 σε δύο αποτυχημένα πραξικοπήματα. Τότε είναι που τραβάει για πρώτη φορά πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας ο Ούγκο Τσάβες καθώς ηγούταν της μίας απ’ αυτές τις δύο άδοξες απόπειρες. Η εξουσία ωστόσο, που του αποδεικνύεται δύσκολη από …το παράθυρο, του δίνεται ανεπιφύλακτα από την …κανονική είσοδο έξι χρόνια αργότερα, το 1998 (όταν εκλέχτηκε πρόεδρος με 56%) καταφέρνοντας μέχρι τον Οκτώβριο του 2012 (που και πάλι εξέλεγη πρόεδρος με 55%!) ένα “σερί” που δεν έχει όμοιο σε καμία χώρα η οποία υπερηφανεύεται για τους δημοκρατικούς της θεσμούς: Τέσσερις νίκες σε προεδρικές εκλογές, τέσσερις νίκες σε δημοψηφίσματα, πέντε νίκες σε βουλευτικές εκλογές και άλλες πέντε σε περιφερειακές εκλογές! Πρόκειται για επιτυχίες (οι οποίες ούτε μια φορά δεν γράφτηκαν σε αξιόπιστα υποτίθεται διεθνή Μέσα ενημέρωσης όπως οι Νιού Γιορκ Τάιμς αυτές τις μέρες) και αποτελούν τον πιο αδιάψευστο μάρτυρα της αδιάκοπης λαϊκής στήριξης που έχαιρε το καθεστώς του Τσάβες.
Οι αιτίες που ο Τσάβες αγαπήθηκε και στηρίχθηκε όσο κανένας άλλος πολιτικός στις μέρες μας πρέπει να αναζητηθούν στην κοινωνική πολιτική που άσκησε. Ο Τσάβες άσκησε την πιο γενναιόδωρη αναδιανεμητική πολιτική που έχει εφαρμοσθεί τις τελευταίες τρεις δεκαετίες σε Βορρά και Νότο. Αξιοποιώντας τους τεράστιους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της Βενεζουέλας ο Τσάβες κατάφερε: Να μειώσει τη φτώχεια από το 71% το 1996 στο 21% το 2010 και την ακραία φτώχεια από το 40% το 1996 στο 7,3% το 2010, να πενταπλασιάσει τον αριθμό των ηλικιωμένων που παίρνουν σύνταξη (από 387.000 σε 2,1 εκ.), να πολλαπλασιάσει τον αριθμό των γιατρών (από 18 ανά 10.000 κατοίκους το 1998, σε 58) και των νοσοκομείων (από 5.081 που χτίστηκαν σε τέσσερις δεκαετίες, επί κυβερνήσεών του κατά τη διάρκεια 14 ετών χτίστηκαν 13.721) να στείλει στην Κούβα 51.000 Βενεζολάνους για οφθαλμολογικές επεμβάσεις στο πλαίσιο της κοινής κουβανο-βενεζολάνικης επιχείρησης «Αποστολή Θαύμα», να κατοχυρώσει την εντελώς δημόσια παιδεία σε όλη την κλίμακα της εκπαίδευσης πετυχαίνοντας η Βενεζουέλα να είναι η δεύτερη χώρα στην Λατινική Αμερική και η πέμπτη παγκοσμίως με υψηλότερη αναλογία φοιτητών στον πληθυσμό. Καθόλου τυχαία και με βάση μέτρηση του αμερικανικού ινστιτούτου Γκάλοπ το 2010 η Βενεζουέλα μαζί με την Φινλανδία μοιράζονταν την πέμπτη θέση στον κόσμο με τον πιο ευτυχισμένο πληθυσμό!
Για τα Δυτικά Μέσα ενημέρωσης και τον ιμπεριαλισμό η στήριξη στον Τσάβες ήταν αποτέλεσμα του «λαϊκισμού» του, όπως συστηματικά χαρακτηρίζουν κάθε πολιτική παροχών και δικαιότερης κατανομής του κοινωνικού πλούτου, σε μια προσπάθεια να την διασύρουν και να την στιγματίσουν. Πρόκειται ωστόσο για υποβολιμαίες και ανυπόστατες κατηγορίες! Αρκεί να πάρουμε υπ’ όψη μας ότι αυτοί που τις διατυπώνουν ούτε καν ανέφεραν πως οι δεξιοί και αμερικανόδουλοι αντίπαλοι του Τσάβες στις προεδρικές εκλογές του 2006 υπόσχονταν στα 3 εκ. φτωχών μια πιστωτική κάρτα μαύρου χρώματος (για να παραπέμπει στο χρώμα του πετρελαίου) από την οποία θα μπορούσαν να «σηκώνουν» 450 δολάρια τον μήνα. Αυτή η εξαγγελία ωστόσο, γνήσιο δείγμα λαϊκισμού, ουδέποτε σχολιάστηκε…
Η αλήθεια είναι πως ο Τσάβες μπόρεσε να ασκήσει αναδιανεμητική πολιτική λόγω του τεράστιου πετρελαϊκού πλούτου που διαθέτει η Βενεζουέλα με σχεδόν 300 δισ. βαρέλια βεβαιωμένα κοιτάσματα που ξεπερνούν αυτά της Σαουδικής Αραβίας, είναι διπλάσια του Ιράν, τριπλάσια της Ρωσίας κλπ. Ωστόσο δεν ήταν εξ αρχής δεδομένο πως αυτός πλούτος θα χρηματοδοτήσει συντάξεις και την ανέγερση νοσοκομείων, όπως άλλωστε ο πλούτος των χωρών του Περσικού Κόλπου δεν έχει σημάνει υψηλό επίπεδο κοινωνικών παροχών στις πετρομοναρχίες. Στην περίπτωση ειδικότερα της Βενεζουέλας, απαιτήθηκαν συγκρούσεις για να τεθεί υπό δημόσιο έλεγχο η πετρελαϊκή εταιρεία PDVSA τα στελέχη της οποίας, εκφράζοντας τμήματα της εγχώριας αστικής τάξης και τα συμφέροντα της αμερικανοκρατίας προχώρησαν σε απεργία από τον Δεκέμβρη του 2012 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2003 αντιδρώντας στο καθεστώς και προκαλώντας μια κάθετη μείωση του ΑΕΠ κατά 29%! Η νίκη του Τσάβες εναντίον της αριστοκρατίας των πετρελαίων, σε λιγότερο μάλιστα από ένα χρόνο μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Απριλίου του 2002 που χαιρετίστηκε από την Ουάσινγκτον και την Μαδρίτη, επιβεβαίωσε την κυριαρχία του στο εσωτερικό της Βενεζουέλας.
Εξασφάλισε επίσης και τα υλικά μέσα ώστε ο Ούγκο Τσάβες να ασκήσει μια επιθετική πολιτική στο εξωτερικό με δύο αιχμές: Την ενοποίηση της Λατινικής Αμερικής κατ’ εφαρμογή του οράματος του Σιμόν Μπολιβάρ (το όνομα του οποίου έδωσε και στην Δημοκρατία της Βενεζουέλας η οποία πλέον καλείται Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας) και την παράλληλη απομόνωση των ΗΠΑ! Η σύσφιξη των δεσμών των χωρών που βρίσκονται νότια του Ρίο Γκράντε προωθήθηκε μέσω κυρίως της Μπολιβαριανής Συμμαχίας (ALBA) και πολλών ακόμη μορφών που περιλαμβάνουν από κοινή τράπεζα (Banco de Sur), κοινό δίκτυο πανεπιστημίων στις μεγαλύτερες πρωτεύουσες της υπο-ηπείρου (FLACSO) μέχρι και κοινό δίκτυο ενημέρωσης υψηλής ποιότητας (Telesur). Η προώθηση του σχεδίου του Ούγκο Τσάβες για την ενοποίηση της Λατινικής Αμερικής οφείλει πολλά στα μέσα που διέθετε κι ειδικότερα στο πετρέλαιο. Ο χθεσινός Εκόνομιστ (9 Μαρτίου) ανέφερε πως η αξία του πετρελαίου που έπαιρνε η Κούβα κάθε έτος ανερχόταν σε 6 δισ. δολ., σχεδόν το 10% του ΑΕΠ της (!), ενώ οι Νιού Γιορκ Τάιμς της Παρασκευής 8 Μαρτίου περιέγραφαν πως στους όρους με τους οποίους προμήθευε πετρέλαιο στις λατινοαμερικάνικες χώρες και τα κράτη της Καραϊβικής περιλαμβανόταν για ένα μέρος πληρωμή σε είδος (ρούχα, σιτάρι, σόγια και άλλα είδη κι όχι σε δολάρια) και για το υπόλοιπο μέρος χαμηλότοκα μακροχρόνια δάνεια. Δίνοντας επομένως μια  διέξοδο στα προβλήματα τροφοδοσίας σε όλες σχεδόν τις λατινοαμερικάνικες χώρες μπόρεσε να περιορίσει την επιρροή των ΗΠΑ κι έτσι να γίνουμε μάρτυρες του εξής κατορθώματος: οι πιέσεις των ΗΠΑ για απομόνωση της Βενεζουέλας (η οποία είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος προμηθευτής πετρελαίου των ΗΠΑ συνεισφέροντας το 10% των αμερικάνικων εισαγωγών) το μοναδικό αποτέλεσμα που είχαν ήταν να οδηγήσουν στην δική τους απομόνωση. Το δημόσιο βρισίδι του Ούγκο Τσάβες στους εγκληματίες πολέμου Μπους και Μπλερ που απολαύσαμε κατ’ επανάληψη στις οθόνες μας ήταν το επιστέγασμα μιας πολιτικής που έπληξε την ιμπεριαλιστική κυριαρχία των ΗΠΑ στην αμερικανική ήπειρο αλλά και παγκόσμια, όταν για παράδειγμα έδινε ώθηση στον Οργανισμό Πετρελαιοεξαγωγικών Χωρών, ακυρώνοντας το σχέδιο των ΗΠΑ και των πολυεθνικών πετρελαϊκών εταιρειών να τον απονεκρώσουν.
Τα καταστατικά και κοινωνικά όρια του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα»
Η τεράστια κοινωνική πρόοδο που συντελέστηκε στην Βενεζουέλα τα 14 χρόνια που έμεινε στην εξουσία ο Ούγκο Τσάβες (και προφανώς στη βάση τους είχαν τα άλματα στην παραγωγικότητα της ανθρώπινης εργασίας – αυτός όμως είναι ένας όρος που σημειώθηκε σε όλο σχεδόν τον υπόλοιπο κόσμο) αποτυπώθηκε ανάγλυφα στο σύνταγμα της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας, που εγκρίθηκε με δημοψήφισμα το 2009. Αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα από τα πιο προοδευτικά συντάγματα στον κόσμο. Στα άρθρα του διαβάζουμε: «Τα κοιτάσματα ορυκτών και υδρογοναθράκων, οποιασδήποτε μορφής… ανήκουν στην Δημοκρατία, αποτελούν αγαθά της δημόσιας περιουσίας», (12). «Δεν επιτρέπονται οι διακρίσεις με βάση τη φυλή, το φύλο, την πίστη, την κοινωνική θέση» (21). «Όλα τα εκλογικά αξιώματα κι οι εκλεγμένες από το λαό δικαστικές αρχές είναι ανακλητές» (72). «Καθένας έχει δικαίωμα σε μια κατάλληλη κατοικία, ασφαλή, άνετη, υγιεινή, με χώρους βασικών αναγκών που δημιουργούν ένα περιβάλλον που εξανθρωπίζει τις οικογενειακές, γειτονικές και κοινωνικές σχέσεις» (82). «Η υγεία αποτελεί θεμελιώδες κοινωνικό δικαίωμα, υποχρέωση του κράτους, το οποίο το εγγυάται ως μέρος του δικαιώματος στη ζωή» (83). «Η χρηματοδότηση του εθνικού δημόσιου συστήματος υγείας είναι υποχρέωση του κράτους» (85). «Καθένας έχει το δικαίωμα στην εργασία και το καθήκον να εργάζεται. Το κράτος εγγυάται την λήψη των αναγκαίων μέτρων», (87). «Το ημερήσιο εργασιακό ωράριο δεν ξεπερνά τις οκτώ ανά ημέρα ούτε τις 44 ώρες ανά εβδομάδα… Οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα στην εβδομαδιαία ξεκούραση και σε διακοπές με απολαβές» (90). «Κάθε εργαζόμενος έχει δικαίωμα σε έναν επαρκή μισθό που να του επιτρέπει να ζει με αξιοπρέπεια και να καλύπτει τις βασικές υλικές, κοινωνικές και πνευματικές ανάγκες του εαυτού του και της οικογένειάς του» (91). «Όλοι οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα σε κοινωνικές παροχές που να τους ανταμείβουν για την μακρόχρονη υπηρεσία τους» (92). «Οι εργαζόμενοι/ες χωρίς καμία διάκριση και χωρίς προηγούμενη άδεια, έχουν το δικαίωμα να ιδρύουν ελεύθερα συνδικαλιστικές οργανώσεις» (95). «Οι εργαζόμενοι/ες του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα έχουν δικαίωμα στην εθελοντική συλλογική διαπραγμάτευση και να συνάπτουν συλλογικές συμβάσεις εργασίας» (96). «Οι εργαζόμενοι /ες του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα έχουν δικαίωμα στην απεργία» (97). «Η εκπαίδευση είναι ανθρώπινο δικαίωμα και θεμελιώδες κοινωνικό χρέος. Είναι δημοκρατική, υποχρεωτική και δωρεάν» (102). «Το κράτος διατηρεί, μέσω του αντίστοιχου οργανικού νόμου και για λόγους εθνικού συμφέροντος, τις πετρελαϊκές δραστηριότητες και άλλης μορφής βιομηχανίες, επιχειρήσεις υπηρεσίες και αγαθά δημόσιου συμφέροντος και στρατηγικού χαρακτήρα» (302). «Όλα τα ύδατα είναι δημόσια ιδιοκτησία του έθνους» (304). «Το καθεστώς των λατιφούντιων είναι αντίθετο στο κοινωνικό συμφέρον» (307), κ.α.
Στο ίδιο όμως σύνταγμα υπάρχουν και μια σειρά άρθρα που αναδεικνύουν τον εξαιρετικά αντιφατικό χαρακτήρα του καθεστώτος του Τσάβες. Για παράδειγμα: «Το κράτος προωθεί την ιδιωτική πρωτοβουλία» (112). «Κατοχυρώνεται το δικαίωμα της ιδιοκτησίας” (115). «Το κοινωνικοοικονομικό καθεστώς της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας βασίζεται στις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, της αποτελεσματικότητας, του ελεύθερου ανταγωνισμού… Το κράτος, από κοινού με την ιδιωτική πρωτοβουλία, προωθεί την αρμονική ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας» (σελ. 299). Επομένως στο πλαίσιο του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», όπως αποκαλούταν το εγχείρημα του Τσαβισμού, η αστική ιδιοκτησία δεν αμφισβητήθηκε, ούτε περιορίστηκε. Ανέγγιχτες επίσης έμειναν και οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, με την αστική τάξη να υποχρεώνεται μόνο να μειώσει τα κέρδη της.
Ανάλογες ιδεολογικές αντιφάσεις και απλουστεύσεις διακρίνονται και στα θεωρητικά κείμενα που θεμελιώνουν τον «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» και τα αντίστοιχα αν και λιγότερο φιλόδοξα εγχειρήματα που είναι σε εξέλιξη στον Ισημερινό («επανάσταση των πολιτών» και «σοσιαλισμός της καλής ζωής») και την Βολιβία (“σοσιαλισμός των Άνδεων”), και τα οποία συχνά περιγράφονται ως «μετα-νεοφιλελεύθερα». Σχετικά ακριβής ορισμός, μιας και σηματοδοτεί το ολοφάνερο ρήγμα με τον βάρβαρο νεοφιλελευθερισμό που εφαρμόστηκε τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 από αμερικανόδουλα καθεστώτα, χωρίς ωστόσο να αναιρεί τον σημερινό τρόπο παραγωγής στα θεμέλιά του: την ιδιοκτησία και τις παραγωγικές σχέσεις. Στην πολύ πλούσια ιδεολογική παραγωγή που είναι τώρα σε εξέλιξη στην Λατινική Αμερική, τεκμήριο της παρατεταμένης κοινωνικής Άνοιξης που διέρχονται ως αποτέλεσμα χρόνιων και αιματηρών ταξικών αναμετρήσεων, οι αναφορές στο σοσιαλισμό είναι ένα μίγμα επιρροών από τους Ουτοπιστές σοσιαλιστές της Ευρώπης μαζί με σύγχρονες αναφορές σε μεταμοντέρνα ιδεολογήματα και θεωρίες της υπανάπτυξης που ήκμασαν στην Λ. Αμερική την δεκαετία του ’60. Έτσι ο σεβασμός στα πολλαπλά υποκείμενα και τις εργαζόμενες τάξεις συμβαδίζει με την παντελή έλλειψη αναφοράς στην σύγχρονη εργατική τάξη. Εξέλιξη που ενδεχομένως να είναι κι αναμενόμενη αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι ακόμη και στην ανεπτυγμένη καπιταλιστικά Βενεζουέλα, στη βιομηχανία αναλογεί μόνο το 14% του ΑΕΠ. Σημασία έχει πως στο ίδιο ιδεολογικό πλαίσιο, μακράν δηλαδή του επιστημονικού πυρήνα των ιδεών του Μαρξ και του Λένιν, κινούνται και οι σημαντικότερες αριστερές αμφισβητήσεις απέναντι στα παραπάνω εγχειρήματα, όπως για παράδειγμα το ρεύμα του Αλμπέρτο Ακόστα στον Ισημερινό.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του πολυσυλλεκτικού ρεύματος του Τσαβισμού (που ενσωμάτωνε από πληβειακά στοιχεία, μέχρι πρωτοπόρα τμήματα της εργατικής τάξης από τα οποία προέρχεται κι ο αντικαταστάτης του Νικολάς Μαδούρο, κι επίσης τμήματα της οικονομικής ελίτ και του στρατού) ήταν ότι επρόκειτο για μια ανοιχτή διαδικασία με άγνωστη κατάληξη, με τον ίδιο τον Τσάβες (που απλώς “τερμάτισε” τον ιδιαίτερο ρόλο της προσωπικότητας στην κίνηση της ιστορίας) να παραμένει ανοιχτός στην κοινωνική πρόοδο και τα αντικαπιταλιστικά προτάγματα. Μέχρι που η προσβολή του από καρκίνο διέκοψε αυτή την ελπιδοφόρα πορεία, όπως ακριβώς είχε συμβεί και με το Γιασέρ Αραφάτ το 2004, όταν ο θάνατός του έδωσε ξανά πρωτοβουλία των κινήσεων στον ιμπεριαλισμό.
Γι’ αυτό τον ξεχωριστό ρόλο που έπαιξε στην ιστορία ο Ούγκο Τσάβες ταυτιζόμενος με τους φτωχούς και καταπιεσμένους και δίνοντας μια νέα ώθηση στον σοσιαλισμό, όπως ιστορικά διαμορφώθηκε ως αίτημα στην εποχή του, τού αξίζει ο απέραντος σεβασμός της Αριστεράς και μια θέση στο νου και περισσότερο στην καρδιά όλων των επαναστατών…

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

enikos.gr - Πολιτική: Επιστροφή στη δραχμή ζητά ο Αλαβάνος

Επιστροφή στη δραχμή ζητά ο Αλαβάνος

Με ένα βιβλίο που κυκλοφορεί το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής από τις εκδόσεις «Κορόντζη» με τίτλο «Ευρώ ή Δραχμή; Σχέδιο Β» και με υπέρτιτλο «Μόνος δρόμος είναι ο δεύτερος δρόμος» πραγματοποιεί το πρώτο βήμα προς την ίδρυση κόμματος ο Αλέκος Αλαβάνος.
«Ναι, υπάρχει άλλος δρόμος και αυτός συμπυκνώνεται σε μια δέσμευση άμεσων ριζοσπαστικών μετασχηματισμών με αφετηρία την αποχώρηση από το ευρώ: παύση πληρωμών του χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών, δημοκρατικός σχεδιασμός, κοινωνικός έλεγχος, επιθετική πολιτική στην απασχόληση. Αυτό που κωδικά ονομάζουμε «Σχέδιο Β» σε αντιπαράθεση με το «Σχέδιο Α», των κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων που οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή καταστροφή» αναφέρεται χαρακτηριστικά στον πρόλογο του βιβλίου.
Πέραν του Αλέκου Αλαβάνου, μάλιστα, στο βιβλίο άρθρα ή συνεντεύξεις έχουν μεταξύ άλλων οι Γ. Βασσάλος, Α. Βατικιώτης, Χ. Κατσούλας, Π. Σωτήρης, Δ. Μπελαντής, Π. Παπακωνσταντίνου, Κ. Παπουλής, Δ. Πατέλης, Κ. Λαπαβίτσας, Θ. Μαριόλης, Α. Τσουλφίδης.
Ιδού και το κείμενο του οπισθόφυλλου του βιβλίου:
«Η πορεία που ακολουθεί η χώρα μας εδώ και δεκαετίες και κατέληξε στα Μνημόνια, με τη σκληρή λιτότητα, τις απολύσεις, την καλπάζουσα ανεργία, τη φτώχεια, τα μαγαζιά και τις μικροεπιχειρήσεις που βάζουν λουκέτο, τα σχολειά, τα πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία που κλείνουν, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, την κατάργηση των εργασιακών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, όλα όσα επιβάλλονται από τις κυβερνήσεις δεσποτικά, βίαια στην κοινωνική πλειονότητα, δεν είναι μοίρα ούτε μονόδρομος.
Είναι το σχέδιο των μεγάλων συμφερόντων –του κεφαλαίου–, των πολιτικών κομμάτων που συνδέονται μ’ αυτά, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ. Είναι το σχέδιο που φορτώνει τα βάρη της δικής τους κρίσης στους εργαζόμενους.
Υπάρχει όμως ο άλλος δρόμος. Αυτός που μπορεί να οδηγήσει στο να βρουν δουλειά οι άνεργοι, να ξεφύγουμε από την εξαθλίωση, να ζήσουν με αξιοπρέπεια οι συνταξιούχοι, να βγει από το τέλμα η νεολαία, να μη χάσουν τα σπίτια τους οι εργαζόμενες οικογένειες, να έχουμε πλήρη, δημόσια και ποιοτική εκπαίδευση, περίθαλψη και ασφάλιση, να αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνατότητες του τόπου μας. Είναι το Σχέδιο Β.
Αυτός ο δρόμος περιέχει την άμεση έξοδο από την Ευρωζώνη, για να ανακτηθεί ο έλεγχος της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής. Τη διαγραφή του ληστρικού χρέους. Το πέρασμα στη δημόσια ιδιοκτησία, με λαϊκό έλεγχο, των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας για μια αυτοδύναμη ανάπτυξη, που θα λειτουργεί υπέρ της κοινωνικής πλειονότητας και όχι υπέρ των τραπεζιτών και των μονοπωλιακών ομίλων. Την αναδιανομή του πλούτου προς όφελος αυτών που τον παράγουν. Τη ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ανατροπή κάθε εμποδίου που αυτή βάζει στην ανασυγκρότηση της χώρας μας, στην άσκηση των λαϊκών δημοκρατικών δικαιωμάτων και στην ευημερία του κόσμου της εργασίας.
Σε πείσμα όσων λένε, σαν σύγχρονοι αυτοκρατορίσκοι, “μετά από το ευρώ η καταστροφή”, η πραγματικότητα απαντά ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταστροφή από την παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ των Μνημονίων, την εξάρτηση από τις δανειακές “δόσεις”, την ασφυκτική λαβή της τρόικας».
Πηγή: koolnews.gr

You Pay Your Crisis: Τα επιτεύγματα του Ούγκο Τσάβες

ΠΗΓΗ: The Press Project

Μέχρι και την ημέρα που ο Ούγκο Τσάβες έχασε τη μάχη για τη ζωή ο φιλελεύθερος Τύπος και των δύο πλευρών του Ατλαντικού δεν έχει σταματήσει να προσπαθεί να διαλύσει τη νέα κυβέρνηση του

Η μεγάλη του νίκη (με 12 μονάδες μπροστά από τον Γκουτιέρες) δεν έχει ακόμα αναλυθεί. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ο Τσάβες κέρδισε τον αγώνα παλεύοντας τον καρκίνο και έχοντας απέναντί του όλα τα ΜΜΕ από τα πιο μικρά τοπικά μέχρι τα μεγαλύτερα διεθνή (σκεφτείτε την ανάλογη περίπτωση στου ΣΥΡΙΖΑ στις Ελληνικές εκλογές) καθώς και κάτι που σπάνια αναγνωρίζεται: έναν εκλογικό χάρτη που είναι εξαιρετικά προκατειλημμένος προς τις μεσαίες και ανώτερες τάξεις με γεωγραφικά εμπόδια και δυσκολία πρόσβασης για τα μέλη της εργατικής τάξης.

Ένας από τους κύριους παράγοντες για την δημοτικότητα της κυβέρνησης Τσάβες και την συντριπτική νίκη του στην εκλογική διαδικασία του Οκτωβρίου του 2012 είναι η μείωση της φτώχιας, που κατέστη δυνατή επειδή η κυβέρνηση πήρε πίσω τον έλεγχο της εθνικής εταιρίας πετρελαίου PDVSA και χρησιμοποίησε προς αυτή την κατεύθυνση τα τεράστια έσοδα από το εμπόριο του πετρελαίου. Όχι ωφελώντας μια μικρή τάξη μισθωτών, όπως έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά κατασκευάζοντας τις υποδομές που απαιτούνταν και χτίζοντας κοινωνικές υπηρεσίες που τόσο πολύ είχε ανάγκη η Βενεζουέλα. Κατά την διάρκεια των 10 τελευταίων ετών η κυβέρνηση έχει αυξήσει τις κοινωνικές της δαπάνες κατά 60,6%, δηλαδή κατά 772 δισεκατομμύρια δολάρια............................

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Η αδιαφορία είναι συνενοχή | ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ




FREE photo hosting by Fih.gr








Του Περικλή Κοροβέση
Ο Άρθουρ Κέσλερ δεν ήταν μόνο ένας μεγάλος συγγραφέας και στοχαστής. Ήταν αυτόπτης μάρτυς σε πολλά μεγάλα συμβάντα που διαδραματίστηκαν τον περασμένο αιώνα. Έγραφε σε πολλές γλώσσες, είχε ζήσει σε όλη την Ευρώπη και εργαζόταν ως πολεμικός ανταποκριτής.Ήδη από τη δεκαετία του 1930 είχε γίνει γνωστός διεθνώς και τα άρθρα του είχαν απόλυτο κύρος. Ένα από αυτά δημοσιεύτηκε στους «New York Times» το 1944. Εκεί μιλούσε για τα φρικτά εγκλήματα των ναζί. Εκτελέσεις αιχμαλώτων στη Γαλλία, ομαδικοί τάφοι στην Πολωνία, για τα Ολοκαυτώματα των Εβραίων, Σλάβων, Τσιγγάνων, ομοφυλοφίλων και τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς από πείνα στην Ελλάδα, με πρώτο θύμα τα παιδιά. Θα περίμενε κανείς πως αυτό το άρθρο θα έκανε σάλο. Η εφημερίδα ήταν έγκυρη και είχε μεγάλη κυκλοφορία. Το 90% των Αμερικανών και των Αγγλων δεν πίστεψαν τις καταγγελίες του Κέσλερ. Τις θεώρησαν προπαγανδιστικό υλικό. Να σημειώσουμε πως τα δύο τελευταία χρόνια του πολέμου, οι σύμμαχοι είχαν πάψει να μιλούν για ναζισμό.
Μετά τον πόλεμο όλες οι καταγγελίες του Κέσλερ επιβεβαιώθηκαν. 
Και το ερώτημα που μπαίνει είναι: Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους τόσο αδιάφορους για τη συμφορά του άλλου; Ο Κέσλερ λέει το ίδιο πράγμα ποιητικά: 
 
«Είδα όνειρο. Κάποιοι με μαχαίρωναν στον δρόμο και ούρλιαζα από τους πόνους. Φώναζα απεγνωσμένα βοήθεια. Δίπλα περνούσαν άνθρωποι καλαμπουρίζοντας και γελώντας. Κανείς δεν με κοίταξε».
 
Ο Β” Παγκόσμιος Πόλεμος άρχισε με ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Με τη γενοκτονία στην Πολωνία. Και τελείωσε με ένα άλλο έγκλημα. Τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. 60 με 70 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους (μπορεί και παραπάνω, γιατί στην Κίνα και την ΕΣΣΔ δεν μετρούσαν σχολαστικά τους νεκρούς). Ολη η ανθρωπότητα περίμενε, μετά τη φρίκη που έζησε, πως το μέλλον θα ήταν ειρηνικό και θα ζούσε με ευημερία και ευτυχία. Προσδοκία που διαψεύστηκε. Οι ίδιοι άνθρωποι που έκαναν τον πόλεμο για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, έκαναν και την ειρήνη. Αλλά τα συμφέροντά τους ήταν πάντα τα ίδια: το κέρδος. Και η ευημερία και η ειρήνη είναι ακόμα προσδοκία και οι άνθρωποι μένουν πάντα αδιάφοροι.
 
Η καταστροφή της χώρας μας σε όλα τα επίπεδα, τα τελευταία τρία χρόνια, είναι συγκρίσιμη μόνο με τη συμφορά που προξενεί ένας πόλεμος. Είμαστε οι πιο φτωχοί άνθρωποι σε όλη την ευρωζώνη. Και ο καθένας μπορεί να το καταλάβει αυτό χωρίς να εντρυφήσει στα στατιστικά στοιχεία. Το ξέρει από τον εαυτό του και τον δίπλα του. Το βλέπει στον δρόμο, με τους άστεγους, στα συσσίτια, στα κλειστά μαγαζιά που μοιάζουν σαν να πέρασε θανατικό και σκότωσε τη ζωή στους δρόμους. Τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι είναι φτωχοί. 
 
Στις κινητοποιήσεις που γίνονται σε όλη την Ελλάδα κατεβαίνουν στους δρόμους μερικές δεκάδες χιλιάδες. Τα συλλαλητήρια δεν διακρίνονται για τον ενθουσιασμό τους. Αλλά έστω. Τι κάνουν τα υπόλοιπα εκατομμύρια των φτωχών; Γιατί αυτή η αδιαφορία;
 
Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Και αν την επιχειρούσαμε, θα χρειαζόταν να γράψουμε ένα δοκίμιο. Εδώ θα επαναλάβουμε μερικές διαπιστώσεις που είναι κοινοί τόποι για τις κοινωνικές επιστήμες. 
 
Η φτώχεια δεν σημαίνει και αυτόματη κοινωνική αντίσταση. Μπορεί να οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη παραίτηση, απελπισία, κατάθλιψη, ακόμα και σε αυτοκτονία. Και αυτό το κλίμα είναι πρόσφορο για να ριζώσουν ναζιστικές ιδέες, που σε κάνουν, από υπάνθρωπο του χθες, υπεράνθρωπο του σήμερα αν μπορέσεις και μισήσεις κάποιον που είναι σε δυσκολότερη κατάσταση από σένα. Και αν μπορέσεις να τον σκοτώσεις, τότε έχεις απόδειξη πως είσαι ανώτερος. Ανήκεις σε ανώτερη φυλή που δεν νικιέται ποτέ.
 
Η Αριστερά στην Ελλάδα στη μακρόχρονη εμπειρία της δεν έχει δείξει κοινωνικό έργο. Πού είναι οι αγροτικοί συνεταιρισμοί που έχει κάνει; Πού είναι τα εργοστάσια που έχει χτίσει και πού τα νοσοκομεία, τα σχολεία κ.ά.; (Πρακτική που υπάρχει στην υπόλοιπη Ευρώπη με σοσιαλιστικές ή θρησκευτικές πρωτοβουλίες.) 
 
Αυτό που την ενδιαφέρει είναι να πάρει την εξουσία και μετά θα αρχίσει το έργο.Θέλει η εξουσία της να αντικαταστήσει την άλλη εξουσία. Και όπου αυτό έγινε, η νέα εξουσία λειτούργησε για τους γραφειοκράτες της. 
 
Πολλοί είχαν την αυταπάτη πως με τη μεταπολίτευση και την εγκαθίδρυση του κοινοβουλευτισμού η Ελλάδα έγινε μια δημοκρατική χώρα. Μέγα λάθος. Η Δεξιά προσαρμόστηκε στη νέα κατάσταση κρατώντας την κυριαρχία της, αφομοιώνοντας πολιτικά ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ γύρω από τον σκληρό πυρήνα της (Χρυσή Αυγή, Ανεξάρτητοι Ελληνες και οι νεοδημοκράτες του γένους των 85 βουλευτών).
 
Η αδιαφορία καταπολεμάται με την αλληλεγγύη. Και είναι παρήγορα τα φαινόμενα της αυτοοργάνωσης εκατοντάδων συλλογικοτήτων σε όλο το φάσμα των κοινωνικών δραστηριοτήτων (από την καλλιέργεια της γης, κοινωνικά ιατρεία και παντοπωλεία, μέχρι πολιτιστικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες). Μπορεί να είναι ακόμα αρχή. Αλλά ο σπόρος έπεσε. Να δούμε τι δέντρο θα φυτρώσει.
 
perkor29@gmail.com
 
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Πρώτο ΘΕΜΑ online : Ο Τζήμερος ζητάει ισόβια για τον Προκόπη Παυλόπουλο! - Πολιτική


«Αν η υπεξαίρεση 17 εκατομμυρίων σε βάζει μέσα ισόβια, ποια πρέπει να είναι η τιμωρία για υπεξαίρεση 1,2 δις ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ;


Ο υπεξαιρέτης, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι το κομματικό πελατειακό σύστημα. Κι αυτός που ανέλαβε τη βρόμικη δουλειά λέγεται Προκόπης Παυλόπουλος. Για τους φίλους, Πάκης.

Η κομπίνα είναι γνωστή. Για να παρακάμψουν το ΑΣΕΠ, οι κομματικοί μηχανισμοί είχαν εφεύρει τη μέθοδο των συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου. Πήγαινε ο «πελάτης» στο γραφείο του βουλευτή, του δημάρχου, του υπουργού κ.λπ. και αυτός τον έστελνε σε ένα από τα δεκάδες χιλιάδες νομικά πρόσωπα που «εποπτεύει» το Δημόσιο. Συνήθως του έδινε κι ένα σημείωμα: «με σύσταση της κας Τάδε» -όπου κα Τάδε ήταν η ιδιαιτέρα του κομματάρχη. Άλλες φορές το φρόντιζε περισσότερο το παιδί, όπως αποκαλύπτουν τα σημειώματα που βρήκε ο επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λεάνδρος Ρακιντζής στις αθρόες παράνομες προσλήψεις του ΜΕΤΡΟ: «Υπεύθυνη Σταθμού, τη φοβίζει δεν είναι σίγουρη», «Την αγχώνει η δουλειά του εκδότη», «Επιθυμεί θέση ελεγκτή εισιτηρίων», «Δεν δέχτηκε να γράψει το test». Υπήρχαν και φορές που το σημείωμα το έστελνε κατευθείαν ο ένας «νονός» στον άλλον: «Δεν κάνει για τίποτε. Βολέψτε τον κάπου». Όλοι αυτοί υπέγραφαν συνήθως συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή έργου. Στριμωχνόντουσαν σε ένα γραφείο, τους έδιναν σφραγίδα, γραφική ύλη, τους έβαζαν κι έναν υπολογιστή για να παίζουν πασιέντζες κι έπεφτε το παραδάκι. Κι επειδή οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου κάποτε λήγουν, το κόμμα-πατερούλης τις ανανέωνε και τις ανανέωνε και τις ανανέωνε...

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Πρώτο ΘΕΜΑ online : Νέα δίωξη στους αδελφούς Ψωμιάδη για τα «45άρια» - Ελλάδα


Συμπληρωματική ποινική δίωξη σε βάρος του έκπτωτου περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας Παναγιώτη Ψωμιάδη και του αδελφού του Διονύση, για τα λεγόμενα «45άρια», τα έργα που φέρεται να ανέθετε απευθείας η Νομαρχία Θεσσαλονίκης με πρόχειρους διαγωνισμούς, άσκησε η Εισαγγελία Πρωτοδικών.

Η δίωξη ασκήθηκε από την εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης Ιωάννα Κατσή, η οποία παρέλαβε το τελικό πόρισμα του Οικονομικού Επιθεωρητή που διερεύνησε την υπόθεση και αφορά σε συνολικά 456 έργα, κατά το διάστημα 2006-2011, από τα οποία ζημιώθηκε το ελληνικό δημόσιο με 4,1 εκατ. ευρώ.

Οι νέες κατηγορίες που απαγγέλθηκαν στους αδελφούς Ψωμιάδη αφορούν τις κακουργηματικές πράξεις της ηθικής αυτουργίας σε απιστία και ψευδή βεβαίωση, από κοινού και κατ' εξακολούθηση, σε βάρος του δημοσίου. Οι πράξεις αυτές είναι σε συνδυασμό με τις επιβαρυντικές διατάξεις του νόμου 1608/50 περί καταχραστών του δημοσίου. Αφορούν δε το διάστημα που ο Π. Ψωμιάδης ήταν νομάρχης Θεσσαλονίκης και ο αδελφός του Διονύσης, αντινομάρχης Τεχνικών Έργων. Οι ίδιες κατηγορίες βαρύνουν και τον άλλοτε γενικό διευθυντή της Νομαρχίας Δημήτρη Λευκόπουλο.

Επιπλέον, η εισαγγελέας Πλημμελειοδικών απήγγειλε ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος -κατά περίπτωση- για απιστία, ηθική αυτουργία στην ηθική αυτουργία στην προηγούμενη πράξη, ψευδή βεβαίωση και άμεση συνέργεια στην προηγούμενη πράξη εναντίον υπαλλήλων της Νομαρχίας, μελών της Νομαρχιακής Επιτροπής και τοπικών εργολάβων.

Οι πρώτες κατηγορίες για την υπόθεση είχαν απαγγελθεί πέρσι τον Μάρτιο και αφορούν συνολικά περί τα 30 άτομα. Μετά τη νέα δίωξη οι δύο δικογραφίες αναμένεται να συσχετιστούν για να γίνει κύρια ανάκριση. Η υπόθεση αφορά έργα, προϋπολογισμού έως 45.000 ευρώ, τα οποία ανατίθεντο απευθείας σε εργολάβους με πρόχειρους διαγωνισμούς.

Διαβάστε περισσότερα στο seleo.gr