Λογική και ευαισθησία.

Εχει μια λογική αυτό που λέει ο κ. Γεώργιος Προβόπουλος. Δεν μπορεί να καταρρέει η οικονομία και τα γερόντια να απαιτούν τέσσερις ημέρες διακοπών από το κράτος. Η τρίτη ηλικία, η πτωχή τρίτη ηλικία, να καθήσει μπροστά στην τηλεόραση και να καταπιεί τα τηλεπαιχνίδια μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Είναι βέβαια δύσκολο να αντικρούσει κάποιος τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας. Στηρίζεται στην επιστήμη, στην επαγγελματική ανάλυση των δεδομένων. Γράφει λοιπόν στην ενδιάμεση έκθεση για τη νομισματική πολιτική: «Είναι γνωστό από τη θεωρία του καταναλωτή ότι η χρησιμότητα για τους καταναλωτές αυξάνεται περισσότερο με τη λήψη ενός χρηματικού ποσού παρά με τη λήψη συγκεκριμένων αγαθών ίσης χρηματικής αξίας». Από τη θεωρία στην πράξη: ο παππούς που θα εισπράξει 400 ευρώ για να πάει διακοπές θα αξιοποιήσει το χρηματικό ποσό για να πληρώσει λογαριασμούς. Επειδή όμως κάτι θα του περισσέψει, θα αγοράσει από μια γκοφρέτα για τα εγγόνια του.

Ο κ. Προβόπουλος έκανε τη διάγνωση για τα έξοδα του κράτους αλλά μόνο σε ορισμένα ζητήματα κάνει προτάσεις, σε μορφή υποσημειώσεων. Αυτό είναι το χρέος του, να βρει από πού φεύγει το περιττό χρήμα. Για τα ΚΑΠΗ, τα κέντρα που λειτουργούν ως δωρεάν ψυχαγωγικά κέντρα για συνταξιούχους που δεν έχουν καλύτερη απασχόληση, κάνει συγκεκριμένες προτάσεις που εκπορεύονται από μια συγκεκριμένη άποψη για το κοινωνικό κράτος. Αφού επετράπη σε ορισμένους να κατακλέψουν το Δημόσιο έχοντας τα ΚΑΠΗ ως προκάλυμμα, τώρα ως λύση εμφανίζεται η κατάργηση των κέντρων, όχι ο εξορθολογισμός της λειτουργίας τους. Η μικρή αποζημίωση υποτίθεται ότι θα κατευνάσει και θα ωφελήσει. Ας μετατοπίσουμε όμως αυτή τη λογική για την οργανωμένη κοινωνία σε όσα ο διοικητής αναφέρει για την εκπαίδευση.

Το υπουργείο Παιδείας απασχολεί περί τις 180.000 καθηγητές, τον μεγαλύτερο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων. Παρά το πλήθος δασκάλων, διπλάσιο απ΄ ό,τι στην κυριλέ Φινλανδία, κάθε χρόνο προσλαμβάνονται ωρομίσθιοι για να καλυφθούν τα κενά. Ας προεκτείνουμε λοιπόν την πρόταση. Ας καταργηθεί το δημόσιο σχολείο για να καταργηθούν και οι παθογένειές του. Με τη λήψη ενός χρηματικού ποσού κάθε μαθητής θα μπορούσε να γραφτεί σε ιδιωτικό σχολείο, δεν είναι ανάγκη να παιδεύεται το κράτος με διορισμούς, με ανεγέρσεις κτιρίων, με χρηματοδότηση της θέρμανσης. Κι αυτά τα παιδιά δεν είναι ποτέ ευχαριστημένα. Ολο παίρνουν, παίρνουν, παίρνουν, ρουφάνε την οικονομία, και από πάνω κάνουν καταλήψεις. Ας αναλάβουν λοιπόν οι ιδιώτες να μπει μια τάξη στη σχολική τάξη.

Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας δεν δικαιούται να χαράσσει πολιτική, πολλώ δε όταν αυτή είναι συγκυριακή. Δεν βρέθηκε στο πόστο του με την παρούσα κυβέρνηση, οπότε είναι μάλλον καθυστερημένος ο ζήλος του. Εχει διαφορά ο εντοπισμός των προβλημάτων από την πρωτοβουλία να στρέφει την πολιτεία σε αποφάσεις που είναι απολύτως άκαρδες.

Πράγματι, έχουν γίνει λάθη που συγκαλύφθηκαν, για να μην πούμε ότι εκτράφηκαν, από τα δύο κόμματα που κυβερνούν στη Μεταπολίτευση.

Ηταν πολύ βολικό να ταΐζονται τοπικοί παραγοντίσκοι, κομματάρχες, κάθε είδους απατεώνες που ζούσαν παρασιτικά κοντά σε βουλευτές, σε υπουργούς και δημάρχους. Ποια Ελλάδα θέλουμε όμως, αυτή στην οποία ζει άνετα μια τάξη και όλοι οι υπόλοιποι μένουν ευχαριστημένοι με το τίποτα; Γιατί θα πρέπει να πληρώσει τις ανομίες τεσσάρων δεκαετιών ένα παιδί που ζει είκοσι χιλιόμετρα μακριά από το σχολείο επειδή ένα ολόκληρο σύστημα έκλεβε στο όνομα αυτού του παιδιού;

Πολλά λέει στην έκθεσή του ο κ. Προβόπουλος, το μόνο που αποσιωπά, ίσως επειδή δεν είναι η δουλειά του, είναι ότι όλες οι κοινωνικές παροχές θα μπορούσαν να δίδονται στο πολλαπλάσιο αρκεί να υπάρχει έλεγχος. Εχει όμως τη λογική «Πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι». Από ευαισθησία, τίποτε.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=363903&dt=30/10/2010#ixzz13s3Iw7UE