Περίπου σαράντα χρόνια πέρασαν από τότε που τα πρώτα κόμματα της νέας ευρωπαϊκής ακροδεξιάς (Fremstegspartiet, [FrP] στη Νορβηγία και Fremskridtspartiet στη Δανία) εισήλθαν στο κοινοβούλιο το 1973. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, άλλα παρόμοια κόμματα κατόρθωσαν να έχουν θεσμική εκπροσώπηση στις περισσότερες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Αυτός ο νέος εξτρεμισμός της Δεξιάς, ο οποίος λειτουργεί εντός δημοκρατικού πλαισίου, προκάλεσε μια ευρεία ακαδημαϊκή δημόσια συζήτηση, ενώ χρησιμοποιήθηκαν πολλές ορολογίες για να τον κατονομάσουν: ʺεξτρεμισμός του κέντρουʺ, ʺμετα-βιομηχανική ακροδεξιάʺ, ʺεθνικός λαϊκισμόςʺ ή ʺνέος λαϊκισμός της Δεξιάςʺ......
.......
Η λαϊκιστική παλίρροια αυξάνεται
Στην πραγματικότητα ο λαϊκισμός τείνει να επεκταθεί σε όλο το πολιτικό φάσμα. Με αυτή την έννοια, ακόμη κι αν το κίνημα των ʺαγανακτισμένωνʺ μπορεί να είναι η εμβρυακή μορφή μιας ʺνέας Αριστεράςʺ, είναι επίσης φορέας ενός δημοψηφισματικού και αντι-ελιτίστικου λαϊκισμού. Καθοδηγούμενοι από αυτή την επέκταση του λαϊκισμού, θα έπρεπε ίσως να θεωρήσουμε τη νέα ακροδεξιά ως το αρχικό σύμπτωμα ενός λαϊκίστικου ρεύματος στην ευρωπαϊκή πολιτική της παγκόσμιας εποχής.
πηγή : re-public.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου