Πολύ πριν από τις εκλογές του Οκτώβρη του 2009 από τις οποίες βγήκαν τότε νικητές το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου, οι δυνάμεις που στηρίζουν το αστικό πολιτικό σύστημα είχαν βάλει στο στόχαστρο τους τον σχηματισμό αυτοδύναμων κυβερνήσεων, υποστηρίζοντας ότι ήταν αναγκαίος ο σχηματισμός κυβερνήσεων συνεργασίας, σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα.
Πριν την Ελλάδα πλήξει η σφοδρή κρίση χρέους, εκπρόσωποι του αστικού πολιτικού κατεστημένου όπως ο Θεόδωρος Πάγκαλος, η Ντόρα Μπακογιάννη ή ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εισηγούνταν τον σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας, τις οποίες ανάλογα με την περίσταση και τη συγκυρία βάφτιζαν «εθνικής ενότητας», «εθνικής ανάγκης» ή «εθνικής συνεννόησης». Ταυτόχρονα τα μιντιακά συγκροτήματα της διαπλοκής και διαχρονικά επικοινωνικά εργαλεία του αστικού κατεστημένου αναφέρονταν στην περίφημη "συνταγή Σημίτη" ή πίεζαν, ήδη από το 2009 και από τις αρχές του 2010, για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας ή "εθνικής ενότητας" με πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο. Αυτές οι εισηγήσεις παρέπεμπαν ιστορικά στις μετεμφυλιακές προσπάθειες του Παλατιού για τη συγκρότηση «κυβέρνησης εθνικής ενότητας», οι οποίες βέβαια τότε είχαν ένα και μόνο σκοπό: Να εξυπηρετήσουν ανοικτά τις επιδιώξεις του μεγάλου Κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και της ντόπιας αστικής τάξης. Η σφοδρή κρίση χρέους, η οποία έπληξε την Ελλάδα και οι επιπτώσεις της ένταξης στον μηχανισμό στήριξης διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην ραγδαία μεταβολή της πολιτικής κατάστασης, στην ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και στην ριζική τροποποίηση του πολιτικού χάρτη στην Ελλάδα. Όμως, παρά την κατάρρευση τόσο του κυρίαρχου μεταπολιτευτικού πολιτικού φορέα, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ, όσο και της Νέας Δημοκρατίας, τα υπερεθνικά και ντόπια οικονομικά συμφέροντα, που στηρίζουν το αστικό πολιτικό σύστημα πέτυχαν μέσα σε συνθήκες ολοκληρωτικής και πλήρους διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής την επιβολή με κάθε τρόπο και μέσο του σχηματισμού κυβερνήσεων συνεργασίας επιτυγχάνοντας των συμβιβασμό πολιτικών δυνάμεων, όπως για παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίες επί τέσσερις δεκαετίες αποτελούσαν δύο σταθερούς παραταξιακούς πολιτικούς πόλους αντιπαράθεσης που σταδιακά εξομοιώθηκαν σε ότι έχει να κάνει με τον πολιτικό τους λόγο, τις πολιτικές τους επιδιώξεις και τα προγράμματά τους.
Το επιχείρημα...............
Περισσότερα στην πηγή:http://kourdistoportocali.com/articles/15899.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου