Η σημερινή Κατοχή

Μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση για την κατάλυση του κράτους και το ταξικό καθήκον της Αριστεράς

του Δημήτρη Καζάκη

Η σημερινή κατοχή είναι πολύ χειρότερη από την παλιά ναζιστική κατοχή. Κι αυτό γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται για κατοχή εδαφικής επικράτειας άλλου κράτους από εισβολέα, αλλά για ολοκληρωτική κατάλυση σήμερα του ελληνικού  κράτους και ρευστοποίηση της εδαφικής του επικράτειας, αλλά και του λαού του. Να ποια είναι η θεμελιώδης διαφορά, ταξικά και εθνικά, του 1941 με σήμερα.

Η άρχουσα τάξη σήμερα δεν χρειάζεται εθνικό κράτος. Οι εξουσίες της έχουν περάσει ήδη σε υπερεθνικό επίπεδο και η συσσώρευση του κεφαλαίου εκδηλώνεται κυρίαρχα με άυλους τίτλους και πλασματικό χρήμα στις παγκοσμιοποιημένες αγορές. Γι’ αυτό και για την οικονομική ολιγαρχία σήμερα το εθνικό κράτος της είναι περιττό, ενώ το έθνος μια βολική επινόηση χωρίς υλική υπόσταση όπως ακριβώς και τα εικονικά κεφάλαια που συσσωρεύει.

Αυτός είναι ο λόγος που η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα μαζί με τα κόμματα “ευρωπαϊκής προοπτικής” έχουν προσχωρήσει στην άποψη ότι το ελληνικό κράτος όχι μόνο δεν μπορεί …

να είναι ανεξάρτητο και αυτοδύναμο, δεν είναι καν βιώσιμο στις σημερινές συνθήκες. Κι έτσι από την θεωρία της ψωροκώσταινας έχουν προσχωρήσει στην ιδεολογία της αφομοίωσης μέσα σε μια ευρεία “ευρωπαϊκή ομοσπονδία” όπου έχει εκλείψει κάθε ψήγμα δημοκρατίας ακόμη και με την παραδοσιακή έννοια της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Η Ελλάδα από αυτήν την νέα κατοχή δεν πρόκειται να επιβιώσει ως κράτος τυπικά ανεξάρτητο και η εδαφική της συγκρότηση θα διαμελισθεί σύμφωνα με τα πιο επείγοντα συμφέροντα των ισχυρών της ευρωζώνης και των αγορών. Σ’ αυτές τις συνθήκες, όποιος προτάσσει το “ταξικό” έναντι του εθνικού είναι στην αντίπερα όχθη, διότι πολύ απλά το μόνο “ταξικό” σήμερα που υπάρχει απογυμνωμένο από τα εθνικά χαρακτηριστικά είναι το ταξικό συμφέρον της άρχουσας τάξης.

Μόνο η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία σήμερα μην μπορώντας πλέον να ταυτίσει το δικό της στενό ταξικό συμφέρον με το εθνικό συμφέρον, αρνείται ακόμη και τυπική την εθνική κυριαρχία, έχει πλήρως αποδεχτεί την κατάλυση του ελληνικού κράτους ως ιστορική έκφραση της ανεξαρτησίας του ελληνικού λαού και έθνους.

Επομένως, όποιος θέλει να μιλά σήμερα μόνο με ταξικούς όρους, δεν μπορεί παρά να μιλά με όρους ταξικού συμφέροντος της άρχουσας τάξης και των στρατηγικών επιλογών τους. Αδιάφορο αν κρύβεται πίσω από δήθεν αριστερή ή γιαλαντζί επαναστατική φρασεολογία. Χωρίς την πάλη για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας από τον λαό δεν μπορεί ούτε καν να υπάρξει ελληνικό κράτος, δημόσιο συμφέρον, εργατικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα για τις εκμεταλλευόμενες τάξεις και στρώματα.

Γι’ αυτό και σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία, η πάλη για την εθνική απελευθέρωση και αποκατάσταση είναι απόλυτα ταυτισμένη με την κοινωνική απελευθέρωση και συνιστά το υπέρτατο ταξικό αίτημα της εποχής μας για τον ελληνικό λαό και πρωτίστως για τους εργαζόμενους. Χωρίς αυτό, χωρίς να παλέψουν για εθνική απελευθέρωση από την ΕΕ και την ευρωζώνη, οι εργάτες και γενικά οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να διατηρήσουν ούτε καν το σημερινό επίπεδο διαβίωσής τους, ούτε καν το σημερινό επίπεδο καταρράκωσης των δικαιωμάτων τους. Είναι καταδικασμένοι να καταλήξουν σε κατάσταση λούμπεν και περιθωρίου χωρίς κανενός είδους ταξική συνείδηση ή συγκρότηση.

Όποιος λοιπόν σήμερα κατανοεί το ταξικό του καθήκον από την σκοπιά των κατατρεγμένων, από την σκοπιά της εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευομένων στρωμάτων, τότε θα πρέπει να πρωτοστατήσει στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ελληνικού λαού. Αλλιώς έχει περάσει με την πλευρά του ταξικού αντιπάλου, με τις κόκκινες σημαίες να ανεμίζουν, χωρίς καν να το έχει καταλάβει.