του Βασίλη Πάικου
«Εάν έφευγε η Ελλάδα από την Ευρωζώνη, σε δεύτερο χρόνο θα έφευγαν κι άλλοι, θα φεύγαμε όλοι. Θα είχαμε, πιθανότατα, κατάρρευση της Ευρωζώνης...».
Όχι, δεν τα είπε ο Αλέξης Τσίπρας τα ως άνω. Τουλάχιστον όχι αυτή τη φορά. Είχε πει πάνω-κάτω τα ίδια προ καιρού στο Τέξας. Εξηγώντας γιατί δεν είχε βάση η ευρω-τρομολαγνεία. Και λοιδορήθηκε, κατά τα συνήθη, από τους κυβερνητικούς και από τους δημοσιολογούντες φίλους τους. Αυτή τη φορά τα είπε η Άγγελα Μέρκελ. Στις Βρυξέλλες. Κατά την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής.
Όχι, δεν τα είπε ο Αλέξης Τσίπρας τα ως άνω. Τουλάχιστον όχι αυτή τη φορά. Είχε πει πάνω-κάτω τα ίδια προ καιρού στο Τέξας. Εξηγώντας γιατί δεν είχε βάση η ευρω-τρομολαγνεία. Και λοιδορήθηκε, κατά τα συνήθη, από τους κυβερνητικούς και από τους δημοσιολογούντες φίλους τους. Αυτή τη φορά τα είπε η Άγγελα Μέρκελ. Στις Βρυξέλλες. Κατά την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής.
Πώς να αισθάνθηκε άραγε ο εκεί ευρισκόμενος Πρωθυπουργός μας, ακούγοντας τον αποκαλυπτικό συλλογισμό από το στόμα της γερμανίδας Καγκελαρίου. Θα είχε ενδιαφέρον να το μαθαίναμε κάποτε. Λογικά θα πρέπει να ένιωσε άβολα. Δεδομένου ότι η απειλή της αποπομπής της Χώρας μας από την Ευρωζώνη, αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο και μαζί τον πολιορκητικό κριό της επιχειρηματολογίας του. Του ίδιου και των προκατόχων του καθώς και των απολογητών της πολιτικής τους, από την έναρξη ήδη της μνημονιακής περιόδου.
Και τι δεν ακούσαμε, και τι δεν ακούμε τριάμισι χρόνια τώρα. Πόσο δεν μας έχουν προειδοποιήσει, πόσο δεν μας έχουν απειλήσει, πόσο δεν μας έχουν τρομοκρατήσει. Ότι αν «δεν συμμορφωθούμε προς τας υποδείξεις», πάει χαθήκαμε. Είμαστε καταδικασμένοι να περπατήσουμε την έρημο της μοναξιάς, της κατάρρευσης, της απόλυτης δυστυχίας. Και, εδώ που τα λέμε, έπιασε τόπο η επιχείρηση. Τρομοκρατηθήκαμε πράγματι. Και κάτσαμε στ' αυγά μας. Και ξαναψηφίσαμε τις ίδιες πολιτικές. Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Κι όμως, κάποιοι τα είχαν πει, από τότε. Πως δεν είναι και τόσο εύκολο να μας διώξουν από την Ευρωζώνη. Πως, σ' αυτή την περίπτωση, ρισκάρουν κι εκείνοι το ίδιο ή και περισσότερο από μας. Και πως, ως εκ τούτου, έχουμε μεγάλα περιθώρια διαπραγμάτευσης. Ώστε να μην υποστεί η ελληνική κοινωνία, εν ονόματι του δανεισμού μας, το σοκ που την οδήγησε στην κατάρρευση. Διαθέτουμε ισχυρά όπλα. Αρκεί ν' αποφασίσουμε να τα χρησιμοποιήσουμε.
Ποιος δεν θυμάται τις κατάρες που δέχτηκαν όσοι υποστήριξαν από τότε όσα σήμερα ως και η Μέρκελ ομολογεί. Από τους οπαδούς της θεωρίας πως η μικρή φτωχή και δανειζόμενη Ελλάδα δεν μπορεί παρά να υποτάσσεται. Πως τόχει η μοίρα της να σκύβει το κεφάλι, και να πορεύεται «με το λουρί στο σβέρκο». Από τους οπαδούς και της άλλης θεωρίας, σύμφωνα με την οποία «το μνημόνιο αποτελεί ευκαιρία, αν όχι ευλογία». Δίχως να λογαριάζουν τις συνέπειες της «ευκαιρίας» για την κοινωνία. Και δίχως να κάνουν σήμερα την αυτοκριτική τους, μπροστά στα συντρίμμια. Ποιος δεν τους θυμάται όλους αυτούς, τους εισηγητές της «θεωρίας του μονόδρομου».
Ε λοιπόν δεν ήρθε άραγε η ώρα να λογοδοτήσουν όλοι εκείνοι που μας έφεραν ως εδώ; Όλοι εκείνοι που, αν και θεσμικά υπερασπιστές των συμφερόντων της Χώρας και του λαού της, κατάπιαν αμάσητες τις απειλές. Αν δεν τις εφηύραν οι ίδιοι. Όλοι εκείνοι που δεν αξιοποίησαν στο ελάχιστο τα ισχυρά διαπραγματευτικά περιθώρια που - όπως δια στόματος Μέρκελ αποκαλύπτεται - διαθέταμε με το παραπάνω. Δεν αισθάνονται, και επιτέλους δεν είναι αντικειμενικά, υπόλογοι απέναντι σ΄ αυτή την κοινωνία που ο «μονόδρομός» τους την έχει οδηγήσει στον αφανισμό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου