Ας φρόντιζαν…

 (ένθετο του 24grammata.com)
γράφει ο Μιχάλης Τζανάκης

Με μεγάλη άνεση και εντελώς προπαγανδιστικά ένα απ τα πρώτα πράγματα που πρόταξαν οι πολιτικοί απατεώνες τον τελευταίο καιρό, ήταν η ενοχοποίηση των Ελλήνων. Πόσο διεφθερμένοι, τεμπέληδες, ανίκανοι είναι, και- εμμέσως πλην σαφώς- υπονοούν ότι αυτά οδήγησαν στους ταπεζικούς λογαριασμούς του Άκη, στα Βατοπέδια, το ξεπούλημα της χώρας κλπ. Το «μαζί τα φάγαμε» δεν ειπώθηκε καθόλου τυχαία. Όμως επειδή δεν μπορώ να μέμφομαι τα παιδιά μου, αν πιθανόν είναι αυθάδη ή ανήθικα, διότι εγώ τα μεγάλωσα έτσι, αντιστοίχως είναι πρόστυχο για τους απογόνους και θαυμαστές του Μακιαβέλι να αποδίδουν στο λαό ως έμφυτη την απειθαρχία, την ιδιοτέλεια, τον εγωκεντρισμό.
Δεν ξέρω πόσο εκτιμούν όλοι αυτοί την ποίηση, αλλά δράττομαι της ευκαιρίας να δημοσιεύσω ένα εξαιρετικό- αν και όχι απ τα γνωστότερα-ποίημα του μεγάλου Αλεξανδρινού, για να κάνετε τους συσχετισμούς.
Κωνσταντίνος Καβάφης
Ας φρόντιζαν  (μετάφραση στην αγγλική γλώσσα κλικ εδώ)
Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Αυτή η μοιραία πόλις, η Αντιόχεια,
όλα τα χρήματά μου τάφαγε·
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.
Αλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Αριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις.)
Από στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Αλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.
Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.
Σ’ ό,τι δουλειά με βάλλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα οφέλιμος. Αυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Αν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους –
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.
Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.
Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.
Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις την Συρία το ίδιο.
Αλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλοθώ.
Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1930)
Το ποίημα «Ας Φρόντιζαν» είναι ένα από τα  γνωστότερα πολιτικά  ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη, στο οποίο αναφέρεται στη διαφθορά των ηγετών ή των ηγεμόνων, αν θέλετε, και πως αυτή η διαφθορά περνά στους πολίτες, οδηγώντας τους στην απόλυτη παθητικότητα για την κατάσταση που επικρατεί στην πατρίδα τους (χμμμ κάτι μου θυμίζει).
Ο νεαρός από την Αντιόχεια ζει μακάρια σ ένα περιβάλλον ευωχίας μέσα στην πόλη του και κάποια στιγμή αποφασίζει ότι πρέπει να ενσωματωθεί στον κρατικό μηχανισμό, ώστε να διασφαλίσει τα υλικά μέσα ,προφανώς για να συνεχίσει τις διασκεδάσεις του. (μα είναι δυνατόν να σκέφτηκε ένας άνθρωπος έτσι;)
Η παρακμή που έχει επέλθει στην Αυτοκρατορία των Σελευκιδών αντικατοπτρίζεται τόσο στους ηγέτες της, όσο και στους πολίτες της. Οι πολίτες διαμορφώνονται κατ εικόνα και ομοίωση των ηγετών τους, κι αυτό προφανώς δε συνέβαινε μόνο στην αυτοκρατορία των Σελευκιδών –μακάρι να ήταν έτσι-αλλά συμβαίνει όπουδήποτε μια διεφθαρμένη αρχή διαπαιδαγωγεί αντίστοιχα τους πολίτες του.
Ο Καβάφης έχει πάγια τακτική να δίνει διαχρονικά μηνύματα μέσα απ το ψευδο-ιστορικό πλαίσιο που φτιάχνει. Είναι προφανέστατο πως οι επισημάνσεις του ,  δεν περιορίζονται στο βασίλειο της Συρίας. (κάτι ήξερε ο μεγάλος Αλεξανδρινός).!!!
Το μεγάλο λάθος των Ελλήνων τα τελευταία χρόνια ήταν το λάθος που διαπράττει ο νεαρός του ποιήματος και στην αρχή, δηλαδή στην παθητική αποχή του, αλλά και στη συνέχεια στην ιδιοτελή ενασχόληση με τα κοινά, που στρατεύεται για ίδιον όφελος. Αποχή σημαίνει εκχώρηση του δικαιώματος για τους διεφθαρμένους να πράττουν αντί των πολιτών. Ιδιοτελής συμμετοχή σημαίνει διαιώνιση της διαφθοράς.
Με μεγάλη άνεση ο νεαρός του ποιήματος θέτει τον εαυτό του διαθέσιμο στις υπηρεσίες οποιουδήποτε ηγέτη-ηγεμόνα. Χωρίς αναστολές, χωρίς ενδοιασμούς. Ηθικοί φραγμοί και συνειδησιακές επιφυλάξεις αίρονται. Έτσι διαπαιδαγωγήθηκε, έτσι συμπεριφέρεται. Απόλυτα χρησιμοθηρική η στάση του, και απόλυτα απενεχοποιημένη, αποδίδει μομφή στους «θεούς», που δεν έπλασαν έναν τέταρτο ηγεμόνα- ηθικό αυτόν- να τον ακολουθήσει αντί τους διεφθαρμένους. (τόνοι και πνεύματα…)