Αφιερωμένο σε σας που «δεν ξέρατε»… | Εφημερίδα των Συντακτών | online έκδοση

       
Του Δημήτρη Αρβανιτάκη*

«Εγώ ξέρω. Εγώ ξέρω τα ονόματα των υπεύθυνων εκείνου που αποκαλείται “πραξικόπημα” […]. Εγώ ξέρω τα ονόματα των υπεύθυνων της σφαγής του Μιλάνου, στις 12 Δεκεμβρίου 1969. […] Εγώ ξέρω τα ονόματα εκείνων που έδωσαν τα μέσα και εξασφάλισαν πολιτική προστασία σε γέρους στρατηγούς (για να κρατούν, ως εφεδρεία, την οργάνωση ενός πιθανού πραξικοπήματος), σε νεολαίους νεοφασίστες ή μάλλον νεοναζιστές (για να δημιουργήσουν στην πράξη μια αντικομμουνιστική ένταση) και εντέλει σε κοινούς εγκληματίες, άγνωστους μέχρι σήμερα και ίσως για πάντα. […] Εγώ ξέρω αυτά τα ονόματα και ξέρω όλα τα γεγονότα (απόπειρες εναντίον των θεσμών και σφαγές) για τα οποία όλοι αυτοί είναι ένοχοι. Εγώ ξέρω. Αλλά δεν έχω τις αποδείξεις. Δεν έχω καν τις ενδείξεις. Εγώ ξέρω, γιατί είμαι ένας διανοούμενος, ένας συγγραφέας που πασχίζει να παρακολουθήσει όλα όσα συμβαίνουν, να μάθει όλα όσα γράφονται σχετικά, να φανταστεί εκείνα που δεν γνωρίζουμε ή εκείνα που αποσιωπούνται· που συνδυάζει ακόμα και μακρινά γεγονότα, που βάζει μαζί τα ανοργάνωτα και αποσπασματικά κομμάτια ενός πολιτικού κάδρου, που αποκαθιστά τη λογική εκεί όπου μοιάζει να βασιλεύουν το αυθαίρετο, η τρέλα και το μυστήριο».

Ετσι μιλούσε ο Πιερ Πάολο Παζολίνι, ο δύσκολος διανοούμενος, ο άβολος καλλιτέχνης, ο par excellence «αιρετικός», στις 14 Νοεμβρίου του 1974, στο άρθρο του με τίτλο «Io so», στην «Corriere della Sera». Και μην πει κανείς ότι δεν ήξερε! Πριν περάσει ένας χρόνος, στις 2 Νοεμβρίου του 1975, κράτος και παρακράτος αγκαλιασμένοι, του απάντησαν: νύχτα, μέσα στο αποκρουστικό κρύο της ερημικής και μουσκεμένης Οστια, έκαναν το κορμί του λιώμα κάτω από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου. Λιώμα: το κορμί του, αλλά και το μυαλό του. Ενα μυαλό σαν και κείνο ενός άλλου Ιταλού, για το οποίο ο Μουσολίνι είχε πει: «Αυτό το μυαλό πρέπει να το κάνουμε να πάψει να λειτουργεί». Αυτό το άλλο μυαλό ήταν του Αντόνιο Γκράμσι.

Εμείς, λοιπόν, ξέραμε και ξέρουμε –και περισσότερα από τον Πιερ Πάολο. Αλλά υπάρχουν κι αυτοί που «δεν ήξεραν». Είναι η εξουσία και οι μηχανισμοί της· είναι σχεδόν το σύνολο των μέσων ενημέρωσης· είναι οι γραβάτες των κάθε λογής εκπροσώπων· είναι οι στωμύλοι «υπεύθυνοι πολιτικοί» που πασχίζουν για την πατρίδα· είναι όλοι εκείνοι που σήμερα έχουν αποδυθεί σε έναν «αγώνα» εναντίον του νεοναζισμού που σέρνεται στους δρόμους και δολοφονεί. Είναι αυτοί που «δεν ήξεραν».

Και τώρα, ω του θαύματος, ωσάν τον απόστολο Παύλο στον δρόμο για τη Δαμασκό, φωτίστηκαν! Ο επί της Δημοσίας Τάξεως υπουργός, ο πρωθυπουργός, οι έγκυροι δημοσιογράφοι… Φωτίστηκαν, γιατί μέχρι χθες ζούσαν στο σκότος της άγνοιας… Μην τους πυροβολείτε, «δεν ήξεραν». Δεν ήξεραν ότι οι νεοναζιστές δολοφονούν στον δρόμο μετανάστες (ιδού το όριο…), δεν ήξεραν ότι τρομοκρατούν σχολειά, νηπιαγωγεία και νοσοκομεία, δεν ήξεραν ότι κάνουν εκδηλώσεις μίσους, δεν ήξεραν ότι υμνούν τον πατέρα τους τον Χίτλερ, δεν ήξεραν ότι η δική τους αστυνομία δουλεύει αγκαλιά με τους νεοναζιστές στις διαδηλώσεις, δεν ήξεραν ότι συνεργάζονται, δεν ήξεραν ότι τους κάλυπταν, δεν ήξεραν!

Και αυτοί, αυτοί που «δεν ήξεραν», έχουν χρόνια τώρα οργανώσει μία εκστρατεία για να δημιουργήσουν μια κοινωνία που «δεν ξέρει», να διαμορφώσουν τον «μέσο άνθρωπο» που δεν ξέρει, που δεν θέλει να μάθει, που δεν μπορεί να καταλάβει. Και το έχουν σχεδόν καταφέρει: οι εκατοντάδες χιλιάδες που ψήφισαν τους νεοναζιστές που τραμπουκίζουν, που δολοφονούν «ξένους» -κι αυτοί δεν ήξεραν. Δεν ήξεραν, γιατί το τέρας ήταν λίγο πιο πέρα από την πόρτα τους… Το να μάθει ο άνθρωπος να κοιτάζει γύρω του είναι το πιο δύσκολο στοίχημα στη ζωή του. Και η εξουσία, πάντα, θέλει αυτό ακριβώς, να τον εμποδίσει να μάθει.
Αφιερωμένο σε σας που «δεν ξέρατε»… | Εφημερίδα των Συντακτών | online έκδοση