24grammata.com Culture e-Magazine – Free eBooks – WebTV » Όχι στη βία!
Όχι στη βία!
Απ’ όπου και αν προέρχεται;
Απ’ όπου και αν προέρχεται;
γράφει ο Γιώργος Πρίμπας
Διαβάστε όλη την εργογραφία (άρθρα, επιφυλλίδες, επιμέλεια ebook) του Γιώργου Πρίμπα στο 24grammata.com κλικ εδώ
Στην ιστορία, στη δική μου ιστορία, δεν υπάρχει η 28η Οκτωβρίου 1940. Όπως δεν υπάρχει ο πελοποννησιακός πόλεμος, η ρωμαϊκή κατάκτηση, ο χορός του Ζαλόγγου, η επανάσταση του 1821 και όλα τα γεγονότα, ακόμα και τρέχοντα που δε βιώθηκαν άμεσα είτε καθαυτά είτε οι συνέπειές τους, των οποίων δε μπορώ να καταθέσω τη δική μου απολογία, τη δική μου μνήμη.
Αυτό βέβαια δεν υπονοεί άρνηση ή αμφισβήτηση της ιστορικής επιστήμης: της συστηματικής μελέτης του παρελθόντος του ανθρώπου μέσα από τις γραπτές κυρίως πηγές, η οποία μάλιστα γεννήθηκε σε αυτά τα χώματα από τον Ηρόδοτο και ιδίως το Θουκυδίδη. Σημαίνει όμως ότι αυτό που έχει σημασία είναι τα γεγονότα που ο ίδιος βιώνω και έχω συνείδηση και κυρίως η στάση μου απέναντι σε αυτά, αυτό δηλαδή που κάνω εγώ τώρα για να τα επηρεάσω ώστε να διαμορφώσω τον πολιτικό χώρο στον οποίο υπάρχω όπως θέλω. Είναι προφανές ότι όλα τα ιστορικά μαζί με τα μη ιστορικά παλαιότερα γεγονότα διαμόρφωσαν το πολιτικό μου περιβάλλον, αλλά και πάλι το σημαντικό είναι όχι τι και πως διαμορφώθηκε, στο οποίο εξάλλου βρέθηκα, αλλά τι εγώ θέλω για το μέλλον μου, το οποίο δεν υπάρχει ακόμα.
Αυτό με τη σειρά του, το οποίο οφείλω να το αναγνωρίσω και σε κάθε άλλον ισότιμα – και αν δεν του το αναγνωρίσω τότε αυτός οφείλει στον εαυτό του να το διεκδικήσει, έρχεται και αφενός απογυμνώνει την ιστορία από κάθε είδους ψευδαίσθηση δηλαδή την ιστορία ως υποχρέωσή μου αφετέρου την αναβαθμίζει σε ό,τι πολυτιμότερο μπορεί να είναι: ένα παιδευτικό όργανο. Ένα όργανο διδασκαλίας και μελέτης των πράξεων των ανθρώπων που προηγήθηκαν χρονικά από εμένα.
Σήμερα 28 Οκτωβρίου 2013 στο νότιο άκρο της χερσονήσου του Αίμου, ένας λαός επί τέσσερα χρόνια τώρα δείχνει να παραδέχεται ότι το σημαντικότερο για αυτόν είναι να συμβιβάζεται διαρκώς με τις επιταγές των εξουσιαστών που τον διαφεντεύουν (ΕΕ, ΔΝΤ, Διεθνές Τραπεζικό Σύστημα, ντόπιο κεφάλαιο), μέσω μιας συγκυβέρνησης αυτών που εγκατέστησαν τις συνθήκες εκμαυλισμού του στα 40 χρόνια στα οποία αυτός τους ενάλλασε στην εξουσία, ελπίζοντας ότι οι εξουσιαστές του, δείχνοντας έλεος κάποια στιγμή, θα του επιτρέψουν να ζήσει κάπως καλύτερα από το πως ζουν στις πλέον υποβαθμισμένες χώρες, στις οποίες δούλοι υπό την εξουσία ελάχιστων πάμπλουτων κεφαλαιοκρατών παράγουν μόνο για τους άλλους. Αν συμβεί, δηλαδή κάποια στιγμή να δείξουν το έλεος στο οποίο ελπίζει, αυτό θα είναι κάτι χωρίς ιστορικό προηγούμενο και ούτε συνάδει με τα τρέχοντα γεγονότα…
Απέναντι σε αυτή τη «νόμιμα θεσμοθετημένη», ακραία για εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, βία που οδήγησε και οδηγεί στην εξαθλίωση και πάρα πολλούς σε απονενοημένες πράξεις, ο λαός παραμένει σχεδόν απαθής, ευελπιστώντας χίμαιρες, με ελάχιστες και περισσότερο αντανακλαστικές αντιδράσεις συντεχνιακού χαρακτήρα δεχόμενος ( και αποδεχόμενος; ) ταυτόχρονα μία συντονισμένη από κυβέρνηση και ΜΜΕ πλύση εγκεφάλου περί της ανάγκης να “καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται”.
Πρόκειται για ένα προπαγανδιστικό και χωρίς περιεχόμενο τσιτάτο, αλλά με σαφή πρόθεση ποινικοποίησης της όποιας αντίδρασης απέναντι σε αυτήν την πολιτική. Αυτά τα τέσσερα χρόνια η βία έρχεται μόνο από την εξουσία και το νεοναζιστικό παρακρατικό της χέρι, το οποίο, αφού το εξέθρεψε επί μακρόν, ξαφνικά το αποποιήθηκε προσδοκώντας να εισπράξει πολιτικά ωφέλει.
Ας δούμε τον παραπάνω πίνακα. Πιστεύει κανείς ότι αυτό που αποτυπώνεται καταδικάζει τη βία «απ’ όπου και αν προέρχεται»; Και γιατί να την καταδικάσει; Από που προκύπτει ότι όταν ο αμυνόμενος αναγκαστικά καταφεύγει σε αυτήν, ως την έσχατη επιλογή του, για να προστατέψει την αξιοπρέπειά του από την όποια απάνθρωπη εξουσία απαιτεί να τον συντρίψει στο όνομα της ιμπεριαλιστικής της πολιτικής ή των υπερκερδών των ελάχιστων ή και τα δυο, η απάντηση του, γιατί για αυτό πρόκειται, στη βία εξισώνεται με τη βία του επιτιθέμενου εξουσιαστή;
Αξίζει να σημειώσουμε ότι τα μόνα ίσως ιστορικά παραδείγματα όπου τα θύματα της βίας του εξουσιαστή επέμεναν να απαντούν με μη βία ακόμα και μπρος στο θάνατό τους ήταν οι περιπτώσεις της απελευθέρωσης της Ινδίας με πρωτεργάτη τον Γκάντι και των πρώτων χριστιανών. Ναι, αλλά εκεί η μη βία συνοδευόταν εμφατικά από ολοκληρωτική άρνηση της εξουσίας και των αποφάσεων του βρετανού κατακτητή και του ρωμαίου εξουσιαστή αντίστοιχα υποχρεώνοντάς τους κάποτε σε συμβιβασμό.
Αυτό βέβαια δεν υπονοεί άρνηση ή αμφισβήτηση της ιστορικής επιστήμης: της συστηματικής μελέτης του παρελθόντος του ανθρώπου μέσα από τις γραπτές κυρίως πηγές, η οποία μάλιστα γεννήθηκε σε αυτά τα χώματα από τον Ηρόδοτο και ιδίως το Θουκυδίδη. Σημαίνει όμως ότι αυτό που έχει σημασία είναι τα γεγονότα που ο ίδιος βιώνω και έχω συνείδηση και κυρίως η στάση μου απέναντι σε αυτά, αυτό δηλαδή που κάνω εγώ τώρα για να τα επηρεάσω ώστε να διαμορφώσω τον πολιτικό χώρο στον οποίο υπάρχω όπως θέλω. Είναι προφανές ότι όλα τα ιστορικά μαζί με τα μη ιστορικά παλαιότερα γεγονότα διαμόρφωσαν το πολιτικό μου περιβάλλον, αλλά και πάλι το σημαντικό είναι όχι τι και πως διαμορφώθηκε, στο οποίο εξάλλου βρέθηκα, αλλά τι εγώ θέλω για το μέλλον μου, το οποίο δεν υπάρχει ακόμα.
Αυτό με τη σειρά του, το οποίο οφείλω να το αναγνωρίσω και σε κάθε άλλον ισότιμα – και αν δεν του το αναγνωρίσω τότε αυτός οφείλει στον εαυτό του να το διεκδικήσει, έρχεται και αφενός απογυμνώνει την ιστορία από κάθε είδους ψευδαίσθηση δηλαδή την ιστορία ως υποχρέωσή μου αφετέρου την αναβαθμίζει σε ό,τι πολυτιμότερο μπορεί να είναι: ένα παιδευτικό όργανο. Ένα όργανο διδασκαλίας και μελέτης των πράξεων των ανθρώπων που προηγήθηκαν χρονικά από εμένα.
Σήμερα 28 Οκτωβρίου 2013 στο νότιο άκρο της χερσονήσου του Αίμου, ένας λαός επί τέσσερα χρόνια τώρα δείχνει να παραδέχεται ότι το σημαντικότερο για αυτόν είναι να συμβιβάζεται διαρκώς με τις επιταγές των εξουσιαστών που τον διαφεντεύουν (ΕΕ, ΔΝΤ, Διεθνές Τραπεζικό Σύστημα, ντόπιο κεφάλαιο), μέσω μιας συγκυβέρνησης αυτών που εγκατέστησαν τις συνθήκες εκμαυλισμού του στα 40 χρόνια στα οποία αυτός τους ενάλλασε στην εξουσία, ελπίζοντας ότι οι εξουσιαστές του, δείχνοντας έλεος κάποια στιγμή, θα του επιτρέψουν να ζήσει κάπως καλύτερα από το πως ζουν στις πλέον υποβαθμισμένες χώρες, στις οποίες δούλοι υπό την εξουσία ελάχιστων πάμπλουτων κεφαλαιοκρατών παράγουν μόνο για τους άλλους. Αν συμβεί, δηλαδή κάποια στιγμή να δείξουν το έλεος στο οποίο ελπίζει, αυτό θα είναι κάτι χωρίς ιστορικό προηγούμενο και ούτε συνάδει με τα τρέχοντα γεγονότα…
Απέναντι σε αυτή τη «νόμιμα θεσμοθετημένη», ακραία για εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, βία που οδήγησε και οδηγεί στην εξαθλίωση και πάρα πολλούς σε απονενοημένες πράξεις, ο λαός παραμένει σχεδόν απαθής, ευελπιστώντας χίμαιρες, με ελάχιστες και περισσότερο αντανακλαστικές αντιδράσεις συντεχνιακού χαρακτήρα δεχόμενος ( και αποδεχόμενος; ) ταυτόχρονα μία συντονισμένη από κυβέρνηση και ΜΜΕ πλύση εγκεφάλου περί της ανάγκης να “καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται”.
Πρόκειται για ένα προπαγανδιστικό και χωρίς περιεχόμενο τσιτάτο, αλλά με σαφή πρόθεση ποινικοποίησης της όποιας αντίδρασης απέναντι σε αυτήν την πολιτική. Αυτά τα τέσσερα χρόνια η βία έρχεται μόνο από την εξουσία και το νεοναζιστικό παρακρατικό της χέρι, το οποίο, αφού το εξέθρεψε επί μακρόν, ξαφνικά το αποποιήθηκε προσδοκώντας να εισπράξει πολιτικά ωφέλει.
Ας δούμε τον παραπάνω πίνακα. Πιστεύει κανείς ότι αυτό που αποτυπώνεται καταδικάζει τη βία «απ’ όπου και αν προέρχεται»; Και γιατί να την καταδικάσει; Από που προκύπτει ότι όταν ο αμυνόμενος αναγκαστικά καταφεύγει σε αυτήν, ως την έσχατη επιλογή του, για να προστατέψει την αξιοπρέπειά του από την όποια απάνθρωπη εξουσία απαιτεί να τον συντρίψει στο όνομα της ιμπεριαλιστικής της πολιτικής ή των υπερκερδών των ελάχιστων ή και τα δυο, η απάντηση του, γιατί για αυτό πρόκειται, στη βία εξισώνεται με τη βία του επιτιθέμενου εξουσιαστή;
Αξίζει να σημειώσουμε ότι τα μόνα ίσως ιστορικά παραδείγματα όπου τα θύματα της βίας του εξουσιαστή επέμεναν να απαντούν με μη βία ακόμα και μπρος στο θάνατό τους ήταν οι περιπτώσεις της απελευθέρωσης της Ινδίας με πρωτεργάτη τον Γκάντι και των πρώτων χριστιανών. Ναι, αλλά εκεί η μη βία συνοδευόταν εμφατικά από ολοκληρωτική άρνηση της εξουσίας και των αποφάσεων του βρετανού κατακτητή και του ρωμαίου εξουσιαστή αντίστοιχα υποχρεώνοντάς τους κάποτε σε συμβιβασμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου